Ai ai, wat gaat die Delphine Lecompte een karavaan mestkarren met stront over zich krijgen na het schrijven van die lezersbrief aan Humo. "Moeten we pedofielen niet leren begrijpen en aanvaarden?," vroeg ze zich openlijk af. De brief is eigenlijk een pleidooi voor meer begrip voor mensen die graag aan babypoepjes zitten. Aanleiding tot het schrijfsel was het werk van een onderzoeksjournalist naar de pedoseksuele gedragingen van een niet nader genoemde Antwerpse acteur van éénenvijftig. Mijnheer de acteur geilt op jonge jongens, iets wat hier in Vlaanderen in principe alleen maar voor de clerus is weggelegd. Hoe durft die acteur zich wentelen in het vaarwater van de Kerk, zou je dan kunnen zeggen. Zo gemakkelijk is het echter niet. Er zit meer in een pedo dan je denkt.

Wie al eens een boek van Dick Swaab heeft opengedaan, zal wellicht gelezen hebben dat pedofilie een geaardheid is, net zoals heterofilie, homofilie, biseksualiteit, a-seksualiteit en zelfs bestialiteit. Sommige mensen zijn nu eenmaal anders bedraad dan anderen, dus in dat opzicht kan ik mevrouw Lecompte ergens wel begrijpen. Alleen, er is een verschil tussen drift en daad, tussen denken en doen. Ik, een volbloed hetero, zie dagelijks mooie vrouwen. De zon schijnt, de rokjes zijn kort, de oogjes zijn vrolijk en de glimlachjes zijn aanstekelijk. Mooi mooi mooi, maar dat wil niet zeggen dat ik in al die kontjes ga knijpen of mijn gezicht eens lekker tussen die borsten ga steken. Dat mag niet van de maatschappij, niet van die vrouwen en niet van mijn eigen vrouw, dus doe ik beroep op iets dat "zelfbeheersing" heet. Op die manier ontsnap ik dagelijks aan klappen. Hoera!

Zo lopen er volgens mij ook vrij veel pedofielen rond. Mensen die een jonge huid wel mooi en aantrekkelijk vinden maar er niet naar ageren. Die pedofielen slaan 's avonds in hun eenzame kamer misschien wel de hand aan zichzelf, denkend aan het lekkere jeugdvlees dat ze die dag gezien hebben, maar daar blijft het dan ook bij. Is dat vies? Ja, maar niet misdadig. Voor hen is die pedoseksualiteit eerder een handicap waar ze rekening mee moeten houden, die er alleen maar uitkomt in bed, bad of de eenzame mancave, waar niemand hen ziet. Moeten we die mensen begrijpen? Ach ja, waarom niet, zolang ze niemand kwaad doen. Ook een pedofiel is onschuldig tot het tegendeel bewezen wordt, simpel.

Pedo's die zich wel misdragen, mogen wat mij betreft gerust worden behandeld als andere seksuele delinquenten, zoals verkrachters, nafluiters, kwijlende viespeuken en hetero's die denken dat ze lesbiënnes kunnen 'genezen', dat soort rotzooi. Eigenlijk is dat iedereen die kijkt zoals Gert Verhulst op de cover zijn van nieuwe CD. De blik van de geniepige gluiperd die zonder scrupules onder tienerrokjes gluurt. Ook die foto is een beetje vies maar niet zo vies als de meeste foto's van Delphine Lecompte zelf. God, wat heeft dat mens een arrogante ik-ben-kunstenaar-dus-ik-ben-beter-dan-jullie-allemaal muil. Ik betwijfel of de gemiddelde pedo blij is met de steun die hij van mevrouw Lecompte heeft gekregen. "Dan liever van Walter Capiau," grommelen ze in kinderkoor.

Wie heeft eigenlijk ooit tegen dat kreng gezegd dat ze een kunstenares is? Ik heb eens een aantal columns en gedichten van haar doorbladerd. Wat een omhooggevallen literaire bagger kotst dat mens uit. Het is ranzigheid van Brusselmansiaans allure. Hopen dat de zoon weggaat zodat Delphine de vrachtwagenchauffeur kan aftrekken, blij zijn met mannen die haar clitoris vinden, masturberen met een waggelend paus-beeldje...Haar schrijfsels staan er bol van. Waarom moeten van zowat elk werk van onze Vlaamse cultuuriconen de lichaamsvochten van het blad spatten? Waarom moet het alleen maar over piemels en foefen gaan in dit land, al dan niet meerderjarig? Bende vetzakken, ten eerste, en bende oncreatieve clichébrakers ten tweede.

Ik las dat Delphine gedichten schrijft voor het museum van Brugge. Gaan die ook over schilderijen in haar kut, beelden afkuisen met haar tieten of het vingeren van kathedralen? Of getuigt ze daar wel van enig fatsoen, enig respect en enige zelfbeheersing? Onze bloedende cultuursector zegt op sterven te liggen door de corona-crisis maar volgens mij ligt die al lang dood en begraven, om af en toe opgegraven te worden voor een rondje culturele necrofilie, ook al zo'n maatschappelijk afwijkende seksuele geaardheid. Geef mij dan maar een aardig mens zoals Kathleen Amant, die brave kinderboeken schrijft, of Nelly De Keye, die al die vreselijke narcisten eens goed op hun plek zet. Dàt zijn mensen om respect voor te hebben. Punt.

Al die complimenten zijn terecht. De verhuis van zo'n winkel kost bloed, zweet, tranen en een beetje innerlijk gegrom, zo af en toe. Zaterdagavond sloten we onze locatie in het Century Center. Maandagmorgen gingen we open in de Quellinstraat. Het was een stevig weekend, zoveel is zeker, maar er ging dan ook een uitgebreide voorbereiding aan vooraf, geholpen door de eeuwenlange* ervaring van Standaard Boekhandel. Dankzij het harde werk van tientallen mensen mogen Alain en ik complimenten in ontvangst nemen. Dat is plezant en ik doe graag mijn best om die complimenten door te spelen naar al die mensen achter de schermen. 

Van de mensen van het management die alles tot in de puntjes voorbereid hebben, over de verhuiskliek die erin slaagde om een hele winkel op twee en half uur tijd in dozen te steken, tot de schilders en de man die de uil op het raam kwam kleven. Van mijn baas, Alain, die hoogstwaarschijnlijk enkele grijze haren heeft gekregen, tot de IT'er die een uur naar routers heeft lopen zoeken. Deze verhuis was een huzarenstuk.  Dus, aan al die mensen: een kus van de juffrouw en een bank vooruit! Jullie hebben bergen verzet.

Nu is het aan ons om het verhaal verder te schrijven, om het in passende vaktermen uit te drukken. Goed dus dat ik mezelf als schrijver identificeer. De wereld is mijn muze en een behoorlijk deel van die wereld speelt zich nu al enkele weken af in een "ferme winkel," zoals een van onze vaste klanten zei. Natuurlijk schrijf ik graag mee aan een dergelijk verhaal. Inspiratie zat in zo'n winkel en in zo'n stad. Ik nam me dus al snel voor om een stevige blog te schrijven over onze nieuwe locatie. "Toch positief hé," mopperde Alain. "Natuurlijk, wat anders?," grinnikte ik.

Het mooie aan een blog over werken in een winkel in Antwerpen is de rijke geschiedenis van het geheel. Wanneer we het over de verhuisplannen hadden tegen onze lokale klanten, kregen we vaak het antwoord: "Ah, waar de ING lag." Dat klopte. Quellinstraat 1 is jarenlang een bankkantoor geweest. Het was echter een vriend van mij die me vertelde dat het pand nog een veel interessantere geschiedenis heeft gekend. Het was ook daarop dat die tweede mevrouw had gedoeld. Tijd voor een streepje cultuurgeschiedenis.

Wie vandaag naar de film wil, gaat ofwel naar Metropolis, ofwel naar UGC. Ooit was dat anders. Al sinds de jaren twintig lag de stad bezaaid met bioscopen. Er was de Rex, de Astrid, de Savoy, de Quellin, de Sinjoor, de Astra, de Rubens, de Scala, de Empire, de Antwerp Palace, de Peter Benoit. De lijst gaat maar door. Nagenoeg elke cinema had haar specialiteit. De ene vertoonde grote Hollywoodfilms, andere hielden op Vlaamse prenten en nog andere gingen helemaal de KNT-toer op. Sommige Antwerpenaren herinneren zich de enorme affiches nog die de Keyserlei en omliggende straten domineerden. De sfeer moet indrukwekkend geweest zijn. De cinema beleefde gouden jaren, tot aan de tweede wereldoorlog. Een V2-bom legde de Rex neer en nagenoeg de hele bioscoopwereld ging mee ten onder. Het was een enorme klap waarvan maar enkele cinema's ooit zouden herstellen.

Er was ook de Trocadero Cinema, opgericht in 1920 en herbouwd in 1934. Op de hoek van de Keyserlei en de Quellinstraat konden 1200 mensen naar de grote filmsterren van de vooroorlogse jaren kijken. De terminus van tram 11 lag voor de deur. Er stonden zelfs nog bomen op de Keyserlei. Later werd het pand omgedoopt tot Ciné Crosly en nog later tot Crosly Bowling. Uiteindelijk zou het gebouw in 1973 worden overgenomen door de Calypso-groep. De Calypso was geboren. Drie zalen, 577, 347 en 278 stoelen. Duizenden mensen die zich kwamen vergapen aan de enorme affiches en de mooiste films. Met de opkomst van de echte megacinema's en van de cinematische thuisbeleving kregen uiteindelijk ook de laatste kleinere bioscopen het moeilijk. Cartoon's hield het nog uit maar Calypso ging op de eeuwwisseling definitief dicht.

Het gebouw kwam in handen van ING. "Weg cultuur," zou je dan denken maar dat was buiten Standaard Boekhandel gerekend. Cultuur laat zich niet zomaar opzij zetten, dat mag wel duidelijk zijn. Waar vroeger mensen zich kwamen vergapen aan Burt Reynolds of Faye Dunaway komen andere mensen vandaag boeken kopen van Carlos Ruiz Zafón of Elena Ferrante, komen ze informatie opdoen uit de werken van Yuval Noah Harari of Johan Op De Beeck en halen ze de klassiekers van Jan Terlouw of Roald Dahl in huis. Sommigen kopen een kraslotje of een krant en nog anderen bestellen er de schoolboeken voor de kinderen. 

En tussen al dat papierwerk sta ik, trots dat ik een kleine jongen aan het lezen gekregen heb en blij dat ik niet meer de volledige stad moet aflopen om kerstcadeau's voor de familie te zoeken. "Vanaf nu komt alles van de Standaard," heb ik hen gezegd en daar was iedereen tevreden over. Alleen de flessen Iron Maiden-bier voor mijn broer koop ik bij een lokale leverancier want da's een toffe pee. Kortom, voor alle cadeau's, gezelschapsspelletjes, jeugdliteratuur, lottobiljetjes, zwijmelproza, angstzweetschrijfsels, krantenkopperij en Pokemonkaarten kan u bij ons terecht. Wij staan met een brede glimlach achter onze mondmaskers klaar om u een toffe winkelervaring te bezorgen.


Genoeg te beleven, genoeg te ervaren en genoeg om over te schrijven. Volg deze blog voor meer leuke, spannende, grappige en ontroerende verhalen over het leven in en rondom de winkel.