In onze reeks "de liefjes uit de liedjes" kwamen we terecht bij Nancy Stuerinck, geboren in Westerlo maar tegenwoordig woonachtig in Keulen. Zij werd wereldberoemd in heel Vlaanderen dankzij de hit 'Blankenberge' van Hugo Matthysen. Helaas, zoals Hugo al aangaf in het nummer, bleef de relatie niet duren maar Nancy heeft toch leuke herinneringen aan die drie weken.


S: We zullen beginnen met de vraag die op ieders lippen brandt: waarom Blankenberge?

N: Ik was net achttien geworden en Hugo was vijfentwintig. Mijn ouders gingen eigenlijk niet akkoord met onze relatie omwille van dat leeftijdsverschil. Daarom ook dat we Blankenberge kozen als vakantiebestemming. Mijn vader vond dat toen al een platte stad voor marginalen dus daar zou hij ons nooit kunnen betrappen. Dus terwijl mijn ouders naar de Ardennen reden, sprak ik stiekem met Hugo af in de badstad.

S: Hugo vond Blankenberge ook maar niks, zo blijkt uit het lied.

N: Hugo was meer het type dat liever naar festivals ging om bier te drinken en te stagediven. Daar staat Blankenberge niet echt om bekend, uiteraard. In Deurne kon dat wel, want daar ligt de Trix, maar waarom hij Maaseik erbij haalde, snap ik ook nog altijd niet.

S: Hoe dan ook, jij dreigde dat je het zou uitmaken als hij een andere vakantiebestemming koos.

N: Eerlijk gezegd was het uitmaken altijd al de bedoeling geweest hoor. Hugo was een vakantieliefje. Een beetje vozen in de duinen en me poepeloere zat drinken, meer hoefde voor mij niet. Het had sowieso niet blijven duren. Daarbij, als Hugo niet was meegegaan, had ik het wel aan zijn goede vriend, Bart P. gevraagd. Die zag mij ook wel zitten.

S: Maar jullie hebben plezier gehad. Discotheken, trapautootjes...

N: Die trapautootjes waren nog leuk maar in de discotheken schaamde ik me altijd dood. Hugo haatte dance-muziek. Na twee pinten begon hij meteen naar de DJ te roepen voor platen van Metallica of Iron Maiden. Daar sta je dan, als jong meisje dat gewoon een beetje wil dansen.
(Denkt na) Als ik eerlijk moet zijn, dan moet ik wel toegeven dat het drie toffe weken waren. Hugo behandelde mij als een prinses, betaalde alles en vroeg niet veel in ruil.

S: Alleen flink verwend worden in de tent...

N: Haha, ja, dat wel. De hormonen spatten van het tentzeil, dat kan ik niet ontkennen. Hugo was een seksbeest. Dat had zijn ex, Sabrina, mij al verteld. Alleen, wanneer we bezig waren, riep Hugo soms dat ik hem Clement moest noemen. Ik heb nooit echt begrepen waarom. Maar verder was het leuk, veel zon, veel seks, veel cocktails. Net wat ik als achttienjarig meisje nodig had. Het was een geweldige zomer. Ik heb er geen seconde spijt van gehad.

S: En toch bleef het niet duren.

N: Dat was dan ook niet de bedoeling. Ik wilde het kort na die vakantie uitmaken maar het draaide nog anders uit. Ik ben uiteindelijk verliefd geworden op één van die duizend dikke Duitsers. Heinz heet hij. We zijn getrouwd en hebben drie kinderen. Onze jongste zoon heet trouwens ook Hugo. Ik vond dat hij dat wel tegoed had nadat hij dat mooie nummer voor mij had geschreven.

S: Kent Heinz het liedje?

N: Ja, absoluut. Hij verstaat er niets van, maar hij vindt het wel leuk dat ik Hugo destijds goed bij zijn kloten gehad heb. 

S: Heb je Hugo nog gezien, en ben je daarna nog in Blankenberge geweest?

N: Ik ben nog eens naar een optreden van Hugo geweest in Antwerpen maar ik heb hem nooit meer gesproken sinds die vakantie. Heinz en ik gaan wel nog af en toe een weekendje naar Blankenberge, hoewel Heinz het fakker vind in München of Döblen-Süd (lacht).

"Dat liedje gaat over mij," mompelde ze van tussen haar Colgate-tanden. Ik probeerde haar te negeren want ik had weinig zin in een zelfingenomen troela die dacht dat de wereld om haar draaide. Ze gaf echter niet op. "Je gelooft me niet. Hier, kijk." Ik kreeg haar paspoort te zien. Annabel Verhoecke, geboren in Arendonk. "Ik leerde Hans kennen in Antwerpen. Vanaf dan ging het allemaal heel snel." Annabel was een beetje dronken en ik had dorst dus we spraken af op een terras aan het station, want daar was het destijds allemaal begonnen.

"Hans de Booij en ik studeerden allebei in Antwerpen," begon ze zuchtend haar relaas. Ik had weinig beters te doen dus ik besloot er een klein interview van te maken want stiekem ben ik nog altijd een muziekjournalist. De vrouw achter de megahit van Hans de Booij, die moet toch wel iets interessants te vertellen hebben, niet? Ik nam mijn blocnote, bestelde nog een shot tequila voor Annabel en begon te noteren.

S: Hoe is het allemaal begonnen?
A: Het was op een feestje in een donkere kroeg in Antwerpen. Iemand stelde me aan Hans voor omdat hij de enige aanwezige was met een auto. Ik moest de trein halen want 's anderendaags had ik een fotoshoot in Parijs. In die tijd was ik lingeriemodel en reisde ik vaak tussen Parijs, Amsterdam, Antwerpen, Tokio en Denderwindeke. Hans zag dat wel zitten want hij wilde eigenlijk ook weg. Het feestje was verschrikkelijk en de coke was niet te snuiven. Ik herinner me nog dat ik bang was omdat Hans heel snel reed. Een tijdje later kwamen we aan aan een leeg perron, omdat mijnheer de Booij aan 140 per uur werd geflitst en zijn wagen in beslag genomen werd.

S: Dat komt inderdaad niet voor in het liedje maar jullie zijn wel samen in zijn appartement beland?
A: Dat is ook een grove leugen. Omdat Hans geen auto meer hand, moesten we een hotel zoeken. Het enige logement dat nog een plek vrij has, was een jeugdherberg op twee uur wandelen van het station. "Een beetje moe maar voldaan," noemde hij dat. Ik had blaren. Hans droeg comfortabele schoenen maar ik liep op hakken door Antwerpen. Heb je die trottoirs al eens gezien? Ze liggen er nog precies hetzelfde bij. Het was een hel. Ik denk dat we elke nachtwinkel onderweg zijn binnengestapt voor een fles drank. Hans had een probleem in die tijd, denk ik.

S: Een hotel? In het liedje staat dat hij daar drie dagen in bed gelegen heeft?
A: Dat vond ik ook een beetje vreemd maar je moet weten dat Hans die avond héél veel gedronken had. De eerste keer raakte hij nog aan het toilet maar de tweede keer heeft hij gewoon gekotst waar hij lag. Daarom dat ik geen tijd had voor ontbijt. Ik wilde gaan. Ze zullen hem daar drie dagen later wel gevonden hebben, ja. Het was laagseizoen en zo goed waren die jeugdherbergen nu ook weer niet georganiseerd in die tijd. Gewoon vergeten, neem ik aan.

S: Had jij door dat Hans er zo depressief van werd?
A: God, neen. Zoals ik als zei, ik was lingeriemodel dus werd ik wel vaker geconfronteerd met geile jongetjes. Puberhormonen kunnen gevaarlijk zijn. Hans heeft niets geprobeerd die nacht maar kennelijk is zijn fantasie erna wel op hol geslagen. Het was midden in de winter. Misschien waren zijn handen gewoon vastgevroren op de leuning van de brug en was hij te dronken om verder te wandelen. Voor mij is dit liedje geen compliment, voor alle duidelijkheid. De gevolgen van die nacht waren een nachtmerrie.

S: Jullie zijn elkaar daarna opnieuw tegengekomen. Op de tram?
A: Ja. Hans stond plots voor mij. Zijn bek stonk naar de drank en Aldi-sigaretten. Ik herinner me zijn machostemmetje nog goed. "Hey, waar moet je naartoe?" Ik stond verdomme op de tram naar het station. Waar zou ik anders heengaan? Dommerik. Hij stapte samen met mij af en volgde me. Op dat ogenblik begon ik me toch wel een beetje onveilig te voelen. Eigenlijk moest ik helemaal niet naar Parijs. Ik ging gewoon naar mijn zus in Lier maar ik wilde van Hans af. En wat doet die idioot? Die koopt ook een kaartje Parijs. Niet normaal die kerel.

S: Maar uiteindelijk hebben jullie toch een leuke tijd gehad in Frankrijk?
A: Dat is wat het liedje je wil laten geloven. De waarheid is anders. Ik kende Parijs. Hans niet. Van zodra we in het station waren, ben ik weggelopen. Ik heb me achter een paal verstopt. Toen ik zag dat Hans het station uitstapte om me te gaan zoeken, ben ik snel weer op de trein naar Antwerpen gesprongen. Mijn zus was niet goed gezind maar ik was tenminste van die rare Nederlander af.

S: Ben je kwaad geweest over de hit?
A: Ik was teleurgesteld dat Hans insinueerde dat we een hele nacht hadden liggen vrijen. Ik ben zo niet en Hans was daar sowieso niet toe in staat geweest. Wat ik wel van lef vind getuigen, is dat Hans zo open is geweest over het weerzien. Voor mij kwam dat over als pure stalking en ik was echt wel bang maar voor Hans was dat blijkbaar liefde. In 1983 kon dat nog. Nu zou hij opgesloten worden in een psychiatrische instelling.

S: Hoe kijk je tegenwoordig naar die twee avonden? Heb je ooit overwogen om klacht in te dienen?
A: Ik heb nooit royalties geëist en mij nooit gemoeid met het succes van het liedje, ook al had ik het er soms wel moeilijk mee. Soms denk ik, als ik nu gewoon iets was begonnen met Hans, dan kon ik nu leven van zijn geld. Het is jammer dat de muze van zo'n succesvol liedje uiteindelijk toch in de kou blijft staan. Maar goed. Ik heb een prima leven gehad en dankzij mij heeft Hans toch ook een beetje van succes mogen genieten. Want geef toe, het liedje mag dan wel een grote leugen zijn, het refrein blijft helemaal waar: "Annabel. Het wordt niets zonder jou." Net zoals Hans' carrière...