Een jaar of drie geleden vond ik dat het tijd was om een nieuwe GSM te kopen. De oude was tot op de koperdraad versleten. Ik kreeg alleen nog maar dick-pics van Sean Dhondt te zien en dat was niet goed voor mijn mentale gezondheid. Dus drong een bezoekje aan de Media Markt zich op. Daar liet ik mijn oog vallen op een splinternieuwe Nokia. Het was liefde op het eerste gezicht. Het ding had een uitstekende camera, voldoende geheugen om een hele berg muziek op te zetten en een lekker groot beeldscherm. Er was slechts een probleempje. Er bestonden nog geen hoesjes voor dit model. De oplossing lag in een winkeltje in Mortsel. De verkoper had inderdaad geen hoesjes voor dit model maar wel eentje dat groot genoeg was om zowel mijn GSM als mijn bankkaarten en mijn zuurverdiende centjes in te steken. Tevreden stapte ik weer het winkeltje uit om mijn vrouw te vergezellen in de chocoladewinkel iets verderop. Blij.

Alleen... Oude hoesjes rekken uit en doen op termijn niet meer wat ze moeten doen. 

Vandaag liep het mis. Ik had net de winkel afgesloten en was klaar om naar huis te gaan. Ik voelde nog eventjes in de zakken van mijn jas en wat merkte ik? Mijn sleutels zaten er niet in. "Shit, thuis vergeten of hier laten liggen?," gromde ik. Snel belde ik naar mijn vrouw want als ik de sleutels thuis vergeten was, lagen ze nog op de tafel en als ik die ergens in de winkel had laten liggen, konden ze op het toilet, in de keuken, achter de toog, in een schuif, in de stockruimte, buiten aan de deur of in de papierbak steken. Ze lagen thuis. Blij. Hierdoor dreigde ik echter wel de trein te missen. De winkel sluit om 18.00, waarna ik de kassa nog moet tellen. De trein vertrekt om 18.19. Uiteindelijk was ik om 18.17 aan de deur van de trein en daar besloot het drie jaar oude hoesje om het op te geven.

Terwijl ik in de trein wilde stappen, greep ik naar mijn telefoon om een berichtje naar thuis te sturen. Als een felgekleurde vuurwerkpijl schoten mijn bankkaarten, mijn identiteitskaart, mijn klantenkaart van de winkel en mijn treinabonnement uit het hoesje, om met een doffe smak tegen de trein te botsen en uiteindelijk op de sporen te belanden. "Oei," riep een koppeltje dat net op de trein stapte. "Godverdomme," grommelde ik. "Lol," deed de conducteur zijn gezicht. Ik vroeg hem was ik moest doen en hij raadde me aan om naar de onderstationschef te gaan, ergens in de buurt van perron 1. Dat idee voerde ik onmiddellijk af want mijn bankkaarten, mijn identiteitskaart, mijn klantenkaart van de winkel en mijn treinabonnement lagen tussen de sporen, waar Jan en alleman ze maar voor het oprapen hadden. "Sja," gniffelde de conducteur, "ik moet vertrekken." Blij weg.

Als ik niet naar de onderstationschef kon gaan, moest ik die maar opbellen. Dat was een goed idee, behalve dan dat het contactcentrum van de NMBS zodanig door burnouts onderbemand is dat ik wellicht tot in augustus aan de telefoon zou hangen. Even dacht ik eraan om gewoon mijn kaarten op te rapen, ook al zouden de camera's een securityploeg op me af sturen om me als spoorloper te arresteren. Zo ver kwam het niet, gelukkig maar. De trein was nog maar een minuut weg of er kwam al een andere aan, eentje met een veel behulpzamere conducteur. Ik legde uit wat er gebeurd was en dat ik niet weg kon omdat mijn bankkaarten, mijn identiteitskaart, mijn klantenkaart van de winkel en mijn treinabonnement tussen de sporen lagen, waar Jan en alleman ze maar voor het oprapen hadden. De man begreep het en belde onmiddellijk de onderstationschef op.

Ook die laatste bleek zeer behulpzaam. "Ik bel de security om het spoor te beveiligen van zodra de trein weg is," beloofde ze. Tijdens het wachten schreef ze zorgvuldig op wat er gaande was op een document van de NMBS: "lomperik laat bankkaarten op het spoor vallen". Luttele seconden later stond ik met het schaamrood op mijn wangen tussen de sporen om die stomme kaarten op te rapen. Ik was me al mentaal aan het voorbereiden op een fikse boete, want ja, het blijft de NMBS. Gelukkig moest ik geen verklaring afleggen, niets tekenen en geen identiteitskaart laten zien. De jongedame liet me grinnikend gaan en ik wilde zo snel mogelijk weg. Een kwartiertje later zat ik in een volgende trein en die stond ongeveer een kwartier stil tussen Antwerpen-Centraal en Berchem. Je hebt zo van die dagen...

"Ik denk dat er op deze planeet weinig dingen zijn die me zo weinig kunnen boeien als het doen en laten van Meghan Markle," zei ik, lichtjes geïrriteerd, tegen mijn echtgenote. Ze glimlachte en begon dingen te verzinnen. "Mosselen eten met Sandra Bekkari? De koers van de Roepie op 22 januari 1934? Genitale wratten?" Ik knikte. "Allemaal een stuk interessanter en wellicht ook belangrijker. Misschien de Kardashians maar de non-interesse in beide ligt wel heel dicht bij elkaar." Het verschil tussen de twee? De Kardashians lachen bijna nooit terwijl Meghan lacht alsof ze pas van de band van een sekspoppenfabriek is gerold. Het zou me echt niet verwonderen moest er 'Mattel' onder haar linkervoet gebrand staan.

Waarom kom ik dat mens ook overal tegen? Op de voorpagina van de krant, in boeken, op televisie... Laatst had ik een nachtmerrie waarin ik aan het verdrinken was, tot Meghan mij kwam redden met haar nepglimlach. "Dan maar verdrinken," gorgelde ik terwijl ik vol afkeer naar de diepte zonk. Dus zelfs in comateuze toestand heb ik een gloeiende hekel aan dat kreng. Wat Harry er ooit in gezien heeft, weet ik niet maar Harry komt dan ook uit een incestfamilie waar iedereen diamanten onderbroeken draagt. Veel eigen ideeën of gedachten heeft die man wellicht niet. Dat hoort zo bij een koninklijke familie. Ze krijgen veel geld om aan plechtigheden te doen maar niet om erover na te denken.

"Allee, Serge, probeer eens iets positiefs over Meghan te vertellen," spoorde mijn echtgenote mij aan. Ik dacht lang en diep na. "Ze komt hier nooit op bezoek," was het meest positieve dat ik kon bedenken. Daarna vroeg ik me af wat ik zou doen moest La Markle op bezoek komen. Zou ze content zijn met een Cornet en een kommetje Duyvis nootjes? Of wil madam kaviaar, champagne en een voetmassage van Jani? Zou onze sofa wel comfortabel genoeg zijn? Wat als ze naar WC moet? Kan ze zelf op de knop duwen om haar gouden uitwerpselen door te spoelen of heeft ze daar personeel voor? Kan haar nek wel door onze smalle straat? Een mens zou er bijna stress van krijgen.

Gelukkig komt Meghan nooit bij ons op bezoek want wij zijn maar plebs. Mijn leven interesseert haar even weinig als dat van haar mij interesseert. Eigenlijk zou ik de rollen eens moeten omkeren en Meghan bestoken met nutteloze informatie over mijzelf. Elke keer als ze de computer opzet: "Serge Timmers kookt spaghettisaus. Serge Timmers knipt zijn teennagels. Serge Timmers bezoekt een vriend." Maar dat kan ik best niet doen. Megh is een Amerikaanse en die klagen alles en iedereen voor het minste aan. Ze zou zomaar een schadeclaim voor honderd miljoen kunnen indienen omdat ik die week vaker in de krant sta dan zij.

Misschien moeten de mannen van Reuzegom eens een doopritueel voor Meghan organiseren. Dan wordt er eindelijk eens iets boeiends over die klet geschreven. "Meghan slaagt er niet in om goudvis uit te braken en stikt in visolie," dat zou pas een krantenkop zijn die me nieuwsgierig maakt. Dat artikel zou ik lezen, uitknippen en ophangen boven mijn bed. Of misschien toch beter geen doopritueel. Gaia zou komen zeuren dat goudvissen niet thuishoren in plastic verpakkingen. En een gat graven om in te verkommeren van de kou zie ik Meghan al helemaal niet doen. Dan zou ze moeten werken en dat is, volgens mijn bescheiden mening, niet haar sterkste kant.

Begrijp me niet verkeerd. Ik haat haar niet. Ik snap gewoon niet waarom er zoveel over dat mens geschreven wordt. Dat andere mensen in de krant komen, kan ik goed begrijpen want die doén tenminste iets. Wout Van Aert wint soms een wielerwedstrijd, Poetin bombardeert steden, Will Smith geeft er een lap op... maar Markle? Wat heeft die nu ooit gedaan om zo in de belangstelling te staan? Een rosse vent van zijn familie weggerukt? Dat kan zowat elke vrouw.