Dood aan de workcation!

"Schat, kom kijken! Een hamerhaai!"
"Nu even niet, liefje, ik zit net in een meeting met Debbie van sales."

Maak het maar mee. Zit je ergens op een luxe-cruise te wachten tot corona uitbreekt op het schip, moet je partner plots naar de laptop om de targets van die maand te bespreken met de regiomanager. Of je hakt je met een machete een weg door de jungle van Brazilië wanneer je baas belt om te vragen of je hem snel even de evaluaties van de containerschoonmakers door wilt mailen. Je zal maar op een concert van Metallica staan met een laptop vol ontwerpen voor elektrische poorten in je handen. Er moest maar eens iemand een poort willen kopen. "Ah ja, Johnny, wij zijn ook een metal-bedrijf, hahahaha." 

Er is geen idee zo vreselijk of één of ander marketingbrein wil het verkopen. Een van de nieuwste jeukwoorden is "workcation". Mijn maag draaide zich om toen ik het voor het eerst las. "Workcation". Vrijaf maar niet echt. Spotverlof. Je bent op vakantie maar je mag wel lekker werken want werken is fantastisch, niet alleen voor jezelf maar ook voor je gezin en zeker voor je kinderen die al een jaar naar die vakantie hebben uitgekeken. Er is natuurlijk niets leukers dan mama die aan de telefoon de prijs van deurklinken staat te onderhandelen tijdens het bouwen van een zandkasteel. Zo'n brutale afwijzing van affectie: daar hunkeren die schatjes al hun heel leven naar.

"Tiens, hoe zou het toch komen dat zoveel van onze medewerkers een burn-out krijgen?" Dat vragen veel bedrijfsleiders en managers zich af tegenwoordig, echt waar. Ze begrijpen het niet. "Misschien komt dat omdat ze te weinig werk mee krijgen tijdens hun verlof." Dat braakt die marketingrat uit en omdat diens stem klinkt als vrolijk dwarrelende eurobiljetten, krijgt de marketingrat gelijk en krijgt Miranda de opdracht om potentiële klanten te gaan zoeken op het strand van Benidorm. Hoera, de economie draait weer. Champagne! Wat Miranda daarvan vindt, interesseert niemand want "Miranda is toch een fijngevoelig trutje, zulle."

Ik krijg tegenwoordig steeds vaker de builenpest als ik dit soort termen tegenkom, en al helemaal toen ik de loze excuses voor zo'n workcation hoorde. "Ja, maar het werk stapelt zich op." "Ja, maar niemand anders weet hoe het moet." "Ja, maar die klant is echt kwaad." Bangelijk, kwade klanten aan de telefoon tijdens het skiën. Het kan toch simpeler? Als het werk zich opstapelt, moet je meer mensen aannemen. Als niemand weet hoe het moet, moet je je opleidingsploeg aan het werk zetten. Als klanten kwaad zijn, is wat je verkoopt slecht. Daar kunnen Johnny en Miranda niets aan veranderen dus laat hen godverdomme met rust.

Ik weet het. Ik spuw heel vaak mijn gal over de bedrijfswereld en vooral over mensen op marketingafdelingen. Maar ik zie ook dagelijks mensen uitvallen met burn-outs. Ik hoor verhalen van vrienden die 's morgens gewoon niet kunnen opstaan en wanneer ze dat toch kunnen, is het omdat ze moeten overgeven. Ze trillen bij elke gedachte aan het werk en ze staan stijf van de stress. Er zijn al mensen uit ramen gesprongen en onder treinen, en er zijn mensen die hun gezin hebben uitgemoord omdat ze het allemaal niet meer zien zitten. Niet in China, niet in Noord Korea. Hier, in ons eigen Vlaanderen. HELP. DIE. MENSEN. 

Stuur ze niet op workcation. Verplicht hen niet om een half uur per maand geleid te mediteren. Stop met debiele ontspanningsactiviteiten waar niemand maar dan ook niemand aan wil meedoen. Luister naar hen. Verlicht de arbeidslast. Geef ze een deftig loon en echt verlof. Toon respect. Zeg eens "dat heb je goed gedaan." Meer hebben uw werknemers echt niet nodig en moeilijk is het niet. Tenzij u een eersteklas lul bent, natuurlijk, dan zal u altijd een eersteklas lul blijven en zullen andere eersteklas lullen de buit beginnen verdelen van zodra u uw laatste adem hebt uitgeblazen. Want dan denken zij precies hetzelfde over u als u over uw werknemers. Champagne!

---