Belandwerpen 1: Een prettig weerzien

"Hoe bent u hier terecht gekomen?", vroeg ze. "De liefde", antwoordde ik kort en professioneel. Voor haar klonk het wellicht heel erg romantisch. "Man volgt de liefde van zijn leven naar een nieuw leven en ontdekt de donkere geheimen van de grote stad". Alsof het platteland geen donkere geheimen kent, vraag maar aan de kinderen die meer op de pastoor lijken dan op hun vader. De realiteit was veel reëler. Na de eerste kus kwam het eerste appartement. Daarna ontplooide zich een volslagen maffe wereld, toch zeker voor een boerendorpsknul die net genoeg op zijn vader lijkt om geen DNA-test aan te vragen.

"En geen interesse meer om terug naar het rustige Hasselt te gaan?" Daar moest ik even over nadenken. Hasselt had me gevormd. In Hasselt was ik ooit landskampioen, niet in het zwemmen zoals mijn niet-gerelateerde naamgenoot, maar wel in het jeugdhandbal. In Hasselt werd ik ook gepest, waarschijnlijk omdat ik kampte met een stevig assertiviteitsprobleem. Sommige mensen zijn transseksueel, ik ben transmetropaal. Ik woonde simpelweg ergens waar ik niet kon gedijen. De liefde was een uitweg, mijn manier om te ontsnappen aan iets waar ik aan ten onder zou gaan: er proberen bij te horen.

"Neen", zei ik, "niet terug naar Hasselt". Als officiële reden gebruikte ik de rijke muzikale ondergrond in deze grootstad. Je kan hier elke dag gaan dansen, gaan headbangen, gaan wegdromen op welklinkende atmosferen.  Dat is verdomd handig voor mijn uit de hand gelopen hobby als muziekrecensent. Vroeger, in mijn slaapkamer, kon ik Pukkelpop vaag horen. Dit jaar heb ik van op mijn balkon genoten van Tomorrowland, Sfinx, Jazz Middelheim, Willrock en De Bollekesfeesten. Daarnet heb ik voor de twaalfde keer dit jaar vuurwerk gezien, vanuit mijn woonkamer. Antwerpen is belachelijk cool, alleen jammer dat het vol Antwerpenaren zit.

Zowat iedereen die niet in Antwerpen woont, vindt de Sinjoren maar een bende omhooggevallen idioten. Maar dat is niet helemaal waar. Er zijn ook veel marginalen, johnny's en marinas, junks, criminelen, afzetters en trutten in Antwerpen. Er zijn allochtonen, wereldsterren, directeuren, politici, hangjongeren, petanque-ouderen, winkeliers, archeologen, kappers, homo's en wielertoeristen, en allemaal hebben ze een bloedhekel aan elkaar. Ekeren haat Deurne, Schoten haat Borgerhout en iedereen haat Brasschaat. Eigenlijk is Antwerpen één groot soap-dorp met een hoger budget, verrassende personages en meer explosies. 

Natuurlijk was het niet allemaal nieuw voor mij. Ik had hier immers al een studiejaar verkloot en diverse uitstapjes naar de Scheldestad leerden me de schoonheid van de metropool kennen. Maar toch, hier wonen was een ander paar mouwen. Er zit me hier toch een bende lafhartige huisjesmelkers om u tegen te zeggen. Sommigen laten liever de boel ontploffen dan iets aan de gasleidingen te doen. Gelukkig zit er ook minstens één goede, en in één van zijn woonkamers besloot ik om deze stad te eren, voor schut te zetten, te liefkozen en uit te lachen. Want ik ben hier beland, voornamelijk omwille van de liefde maar ook omdat Antwerpen de zaligste klotenstad ter wereld is.