Belandwerpen 2: Er woont een BV in mijn straat

Antwerpen is het socio-culturele middelpunt van de wereld. Mode, muziek, film, religie, politiek, diamanten, drugshandel, alles wat een beetje naar cultuur ruikt, wordt hier uitvergroot tot Amerikaanse proporties. Er loopt hier ook een bende bekende Vlamingen rond om u tegen te zeggen. Radja Nainggolan, Lesley-Ann Poppe, Bart De Wever, Tom Barman, Alex Agnew, Veronique De Kock,  Charissa Parassiadis (Slongs Dievanongs), Gert Verhulst ... De lijst Antwerpse BV's lijkt alsmaar groter te worden. Toch kijk ik soms eens melancholisch naar de bekende Antwerpenaren uit het verleden, mensen met een missie, een passie, een doel. Jacob van Liesvelt bracht de eerste Nederlandstalige Bijbelvertaling uit in 1526. In 2018 opent Véronique De Kock een pop-upwinkelje in Wijnegem Shopping Center. Onder keizer Karel V was Antwerpen de belangrijkste en welvarendste handelsstad in Europa benoorden de Alpen, vandaag lijdt een groot deel van de Antwerpse bevolking honger.

Men zegt wel eens, "als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel". In de Scheldestad kan je een gelijkaardig fenomeen zien. Als het brandt in Amerika, rookt het in Antwerpen. Het is wellicht een soort Antwerpse megalomanie, een eeuwenoud karaktertrekje. Zo van "wij zijn beter want wij zijn van Antwerpen". Terwijl onze rappers oproepen tot een betere samenleving, smijt de politiek zich onverwijld in een potje dissen waarvan Eminem en Machine Gun Kelly het schaamrood op de wangen zouden krijgen. Terwijl de politie twee wietrokers arresteert, komt er een schip met zeven ton cocaïne aan in de haven. Op dat gebied is Antwerpen toch nog altijd één van de belangrijkste handelssteden in Europa. Wat zeg ik? Wereldwijd. In Abu Dhabi zegt een prins: "nou, dat was een lekker lijntje". Zijn dienaar antwoordt: "ja, rechtstreeks uit Antwerpen". 

Ik woon in een vrij rustige straat ergens in de rand van Antwerpen. Er wonen hier nogal rijke mensen, zoals mijn Porsche-leasende overburen of de waggelende bankier die thuis zwaar onder de sloef ligt. Volgens de laatste ruzie die ik heb gehoord, laat de bankier zich graag pijpen door buitenlandse bediendes. Het is een cliché, ik weet het, maar eigenlijk is heel Antwerpen een cliché. Sex, drugs en rock 'n roll tieren hier welig, oftewel overspel, drugs en platte boenke-muziek. De stad heeft altijd iets gehad met boenke-muziek, getuige de hele new beat-rage en de steeds infantieler en marginaler wordende technoscene daarna. Gisterenavond reed er een Audi door mijn straat met 'Freed From Desire' van Gala snoeihard door de luidsprekers. Dat was lang geleden, en toch wel een beetje een verademing na al die dreunende rap-beats die tegenwoordig hip schijnen te zijn.

Nee, geef me dan maar de Antwerpse rock- en metalscene. Bands schieten als paddenstoelen uit de grond, sneller zelfs want die paddenstoelen moeten eerst nog door vijftig centimeter Schauvliege-beton. Er zijn hier meer concertzalen dan corrupte politici, en dat wil al wat zeggen. Op dezelfde dag dat Metallica zijn vijf miljardste optreden geeft in het Sportpaleis, kan je in Antwerp Music City naar een wel nog enthousiaste jonge band gaan kijken, of misschien naar Zappa voor Anne Clark en Die Krupps of naar Kid's voor ofwel een stevige portie blues ofwel een donkere wolk stoner doom. Je kan naar een klassiek concert in de prachtige Elizabeth schouwburg of je laten omver rammen door vettige metalcore in Kavka. Je kan je laten meevoeren door zweverige post rock in Trix of lekker donker gaan jazzen in Het Bos. Je kan naar een familievriendelijk festival op Linkeroever of naar een rustgevend ambient avondje in één of andere woonkamer. Alles kan, alles mag.

Soms denk ik dat Antwerpen, meer dan eender welke Belgische stad, echt geen nood heeft aan mensen die de stad in een bepaalde richting willen duwen. Antwerpenaren zijn plantrekkers die liefst gewoon hun eigen ding doen. Onze burgervader waarschuwt dat de drugshandel probeert te infiltreren in de politiek, iets wat de vastgoedsector al jaren doet. Kijk maar naar die lelijke torens op het eilandje. Ja, lelijk. Ze zien eruit als op elkaar gestapelde ghetto-kraakpanden. "Maar ze zijn wel duur, mijnheer", antwoordt dan één of andere gekostumeerde lul. Sommige mensen denken dat "duur" en "mooi" synoniemen zijn. Dat soort mensen wilde ook geen Sinksenfoor meer op de gedempte zuiderdokken. Ze willen daar eigenlijk stiekem helemaal niets, alleen maar hun 4x4 ondingen kunnen parkeren. Dat soort mensen is een gevaarlijk virus dat door de straten van de immer levende stad sluipt, op zoek naar dat laatste beetje nachtlawaai om over te kunnen klagen.

Er woont een bekende Vlaming in mijn straat maar er woont hier een bekende Vlaming in zowat elke straat. Is er toch één straat zonder zanger, politicus, acteur of zakenman, dan woont er wel iemand die zich een BV waant. Bejaarde dames die in een vroeger leven nog eventjes schepen zijn geweest, bijvoorbeeld, of aspirerende shlagerzangeressen zonder enige vorm van charisma, talent of intelligentie. Mijn bekende straatgenoot heeft ooit één single gehad, ergens in de jaren tachtig. Een andere bekende straatgenoot is een fascinerend mooi spelende pianiste op leeftijd. Zij kent me niet, ik ken haar niet maar als ze speelt verandert de wereld in een adembenemend mooie schouwburg. Zij is mijn bekende Vlaming, iemand die iets kan toevoegen aan mijn leven, in tegenstelling tot vele anderen. Binnenkort is ze dood en wordt dit stukje stad een klein beetje stiller. Ik wil niet dat de stad stilvalt, ze gaat al genoeg achteruit.