Bolidoratie

Elke avond moet die poort open. Van twintig voor vier tot bijna vijf uur. Op woensdag, als het even kan, liefst ook rond het middaguur. Dan wandelen de grijsgerokte meisjes van de plaatselijke middelbare school voorbij en kan hij pronken. Dan staat hij naast zijn felgele sportauto, te pretenderen dat hij nonchalant op zijn GSM bezig is. Wat er in zijn hoofd rondspookt, is duidelijk. Zijn leven in één grote Tinder app. Hij wrijft nog snel een spatje modder van de bumper en controleert de bandenspanning door in de velg te knijpen. Hij is een klein beetje achterlijk maar daar merkt Instagram gelukkig niets van.

Het is vrijdag en dan moet de bolide in het sop. Morgen moet hij immers gaan stoefen. Halverwege stopt hij. Hij heeft kirrende stemmetjes gehoord, de lokroep van naïeve sirenen. Hij checkt nog snel zijn nonchalance en leunt tegen de muur met een onaangestoken sigaretje tussen zijn lippen. De meisjes giechelen. Ze maken een cynisch gebaar met hun duim en wijsvinger. De twee centimeters tussen de vingers spreken meer boekdelen dan hij ooit gelezen heeft. Hij mompelt iets, gooit zijn nog steeds onaangestoken sigaret op de grond en duwt op het knopje naast de poort.

Even later loeit het inbraakalarm. Het baltsgeroep van de beledigde twintiger galmt door de straat, voor de tigste keer vandaag. De meisjes snappen er niets van, vindt hij. Zijn moeder kuist de inkomhal. "Hier wonen rijke mensen" roept het inbraakalarm. Er is nog nooit een inbraak geweest, wel in de buurt, niet bij hen. Hij snapt er niets van en kruipt dan maar in zijn bed. Morgen gaat hij een ritje maken in zijn felgele bolide. Dat zal hem deugd doen. Na zijn rondje door de wijk mag de auto weer in de garage en in het sop, in de hoop dat toch ooit iemand zijn schele kop wil kussen.