Koekjes van eigen deeg

Het doet toch een beetje pijn. Ik ging ooit naar daar om Bauchklang en Archive te ontdekken, om overdonderd te worden door een piepjonge Korn, om Keith Flint van The Prodigy van vlakbij mijn gezicht aan flarden te laten brullen. Ik heb op die weide staan dansen op Underworld, staan genieten van Massive Attack, staan headbangen op Metallica. Nu staat daar een DJ op knopjes te duwen en te babbelen met een andere DJ.

Ze hebben lol, het publiek ook. Het publiek is mooi, jong, wild, losgeslagen. Waarschijnlijk is het publiek ook behoorlijk rijk. Straks klatert 'Kind Van De Duivel' waarschijnlijk door die enorme luidsprekers. Op dezelfde plek waar ik, en velen anderen, ooit onvergetelijke momenten beleefden. Daar waar die blonde perfectie selfies staat te nemen, daar stond ik ooit met tranen in de ogen omdat Nick Cave een legendarische versie van 'The Weeping Song' ten gehore aan het brengen was.

Het doet een beetje pijn, maar ik ben dan ook een oude lul en oude lullen hebben altijd wel ergens pijn. Ooit moesten wij lachen om dat soort muzikale bejaarden, nu staat een puber te roepen "the future is now, old man". Ondertussen fladdert er nog een troep lo-fi soundcloud beats door de luidsprekers, misschien wel dezelfde luidsprekers als die waarop die rare kerel van The Polyphonic Spree stond. Daar zag ik Kurt Cobain voor het eerst. Ik vond er toen al geen hol aan.
​
Ach, ik kan leven met die pijn. Al die jaren muzikaal plezier galmen nog steeds als een soort deugddoende tinnitus in mijn oren. Het voelt alsof mijn eerste lief een nieuwe vriend heeft, iemand jonger, onnozeler en flitsender. Iemand die nog een hele toekomst voor zich heeft. Samen kunnen ze nog wel jaren verder, terwijl ik me gezapig op een wat lokalere weide vestig. Het ga jullie goed, festivaljeugd, Ik hoop dat jullie daar even prachtige momenten mogen beleven als ik destijds, maar doe alsjeblieft iets aan die muzieksmaak van jullie...

Dit stukje schreef ik op 16 augustus, na het zien van live-beelden op facebook. Pukkelpop was weer volop op dreef om de krantenkoppen te halen, niet met een dodelijk onweer maar met een ongeziene reeks polonaises, knoppendraaiers en - godbetert - Willy Sommers. Mauro had de gekooide leeuw losgelaten en plots smolten Pukkelpop en Rimpelrock samen tot één gigantisch volksfeest. Allemaal goed en wel, ware het niet dat oude Pukkelrotten hun schoenzolen stonden op te vreten omdat de hele boel nu meer op een platte kermisfuif leek dan op een alternatief rockfestival.

Volgens de commentaren leek Pukkelpop ineens veel meer op een live versie van de hele Soundcloud rap-scene waar volgekribbelde schoolbankkoppen kwamen zaniken over drugs, bitches en kontgaatjes. Nu ja, die trend is al jaren bezig. Ooit voorspelde Jim Morrison dat mensen meer zouden gaan geven om DJ's dan om bands, en kijk, voor een doorgesnoven junk had Jim wel Nostradamische eigenschappen. Duizenden mensen in Kiewit wierpen zichzelf in de polonaise, ongetwijfeld aangestuurd door dé tophit van het jaar, 'Kind Van De Duivel'. 

Dat ik dat een meedogenloos zeiknummer vind, weet iedereen al. En dat ik heel het DJ-gebeuren op festivals jammer vind, weten de meesten ook al. Allee ja, zelfs in de metal scene is het zover. Goe Vur In Den Otto headlinet meer festivals dan de gemiddelde metalband tegenwoordig, en waarom ook niet? Zo heb je lekker alle goede nummers en hoef je niet een half uur naar album-only rommel te luisteren. Je weet wel, die tussendoortjes tussen 'Enter Sandman' en 'Nothing Else Matters'. 

Wat ik vooral jammer vond was het feit dat een 100% Belgisch exportproduct als AmenRa het moest doen met een halfvolle marquee en met mensen die zichzelf interessant stonden te maken tijdens de rustige passages. "Kan de muziek wat stiller? Wij proberen hier een gesprek te voeren", dat soort slachtafval. Ik heb die ook gezien tijdens Massive Attack op Cactus festival, luid tetterend over de reis naar Mallorca en de strenge veiligheidsnormen die op vliegvelden gelden. Het respect is weg, zo simpel is het. Ooit stonden mensen vooraan het speeksel van Dave Grohl op te vangen, nu staan ze liedjes over Congo te zingen. 

Daarnet kreeg ik een vriendelijk mailtje van DJ Zinobe, een house-DJ die me een beetje enerveerde op de meest recente editie van Willrock. Ik had er een stevige facebook-post aan gespendeerd waarna de DJ vroeg wat er mis was aan zijn set. Al snel drong het tot me door dat ik hier door mijn eigen mand aan het vallen was. Ik vertelde hem dat hij teveel intro's gebruikte en dat hij best een nummer enkele minuten kon laten knallen. Een DJ moet het publiek uit de bol laten gaan en pas dan zijn technische kunsten tonen, net zoals een rockband best enkele snedige riffs uit hun mouw kan toveren en pas dan progressief begint te Dream Theater-pingelen.

Maar plots besefte ik dat DJ Zinobe eigenlijk zowat hetzelfde deed als ik enkele tientallen jaren geleden. Hij probeerde. Hij wil DJ worden, net zoals ik een bekende gitarist wilde worden. En kijk, Zino speelt festivals en dancings plat en ik zit in mijn zetel commentaar te geven op zijn kunsten. Ik las mijn comment opnieuw. Eigenlijk was het een soort chauvinistisch verdedigen van mijn eigen winkel, eentje die gespecialiseerd is in alles wat Zino niet doet: rock, metal, ambient, jazz... 

Ik dacht, "ik ben een vakidioot" en "ik heb geen idee waar de hedendaagse muziekbeleving eigenlijk om draait". Maar de reactie van Zino op mijn bericht verbaasde mij nog meer. In een wereld vol haat, wantrouwen en galspuwerij koos Zino ervoor om eerlijke feedback te vragen, zichzelf vriendelijk voor te stellen en mijn tip mee te nemen naar volgende optredens. Daar zat ik dan, de eeuwig positieve muziekreviewer, verbijsterd door een jonge gast die eigenlijk gewoon liefst zijn eigen pad wil bewandelen.

Ben ik jaloers? Zijn alle analoge muzikanten jaloers op het succes van DJ's? Misschien wel. Anderzijds ben ik iemand die liever met zijn eigen werk op het podium staat dan dat van andere mensen, maar ook dat blijkt gewoon de mening van een enkeling. Er zijn tegenwoordig zelfs coverbandfestivals, waar je naar imitaties van Guns 'N Roses, Queen of Pink Floyd kan gaan kijken. Het origineel doet er steeds minder toe. Dus neen, ik ben niet jaloers, alleen een beetje melancholisch.

En hoe kan het eigenlijk ook anders? Wij, oude rotten in het vak, weten dat muziek alles kan overstijgen, zèlfs de mensen die de muziek maken. De technologie staat bijna ver genoeg om de mens uit de muziek te halen. Er bestaan schijnbaar al 100% door artificiële intelligentie gemaakte tracks, gebaseerd op de maat, tonen en timbre van wereldberoemde tophits. Muziek heeft ons niet nodig, andersom wel. Dio is dood maar tourt nog steeds, leg dat maar eens uit aan de gemiddelde festivalneanderthaler. Nu goed, wellicht zal die neanderthaler er gewoon doorheen lullen, zijn bakkes enkel dichthoudend tijdens het nemen ener selfie.

Ik denk dat we het best gewoon kunnen aanvaarden. Zoals ik ooit droomde op om het podium van Rock Werchter te staan, zo droomt Zino over Tomorrowland. Eerlijk? Ik gun het hem. Ik ga niet kijken want het geheel zal mijn rockhart genadeloos irriteren maar ik zal hem wel horen vanop mijn terras. Hopelijk stuurt hij me dan nog een bericht met een foto van duizenden uitzinnige fans, wild dansend op zijn intro's en op die paar knallende minuten die ik hem heb aangeraden. Ook dan zal ik niet jaloers zijn, ook niet als hij plots een megahit scoort. Zino is een toffe pee, een hard werkende muzikale technicus en een mens met dromen, meer moet dat eigenlijk niet zijn.


​Serge