Antwerpen is het socio-culturele middelpunt van de wereld. Mode, muziek, film, religie, politiek, diamanten, drugshandel, alles wat een beetje naar cultuur ruikt, wordt hier uitvergroot tot Amerikaanse proporties. Er loopt hier ook een bende bekende Vlamingen rond om u tegen te zeggen. Radja Nainggolan, Lesley-Ann Poppe, Bart De Wever, Tom Barman, Alex Agnew, Veronique De Kock,  Charissa Parassiadis (Slongs Dievanongs), Gert Verhulst ... De lijst Antwerpse BV's lijkt alsmaar groter te worden. Toch kijk ik soms eens melancholisch naar de bekende Antwerpenaren uit het verleden, mensen met een missie, een passie, een doel. Jacob van Liesvelt bracht de eerste Nederlandstalige Bijbelvertaling uit in 1526. In 2018 opent Véronique De Kock een pop-upwinkelje in Wijnegem Shopping Center. Onder keizer Karel V was Antwerpen de belangrijkste en welvarendste handelsstad in Europa benoorden de Alpen, vandaag lijdt een groot deel van de Antwerpse bevolking honger.

Men zegt wel eens, "als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel". In de Scheldestad kan je een gelijkaardig fenomeen zien. Als het brandt in Amerika, rookt het in Antwerpen. Het is wellicht een soort Antwerpse megalomanie, een eeuwenoud karaktertrekje. Zo van "wij zijn beter want wij zijn van Antwerpen". Terwijl onze rappers oproepen tot een betere samenleving, smijt de politiek zich onverwijld in een potje dissen waarvan Eminem en Machine Gun Kelly het schaamrood op de wangen zouden krijgen. Terwijl de politie twee wietrokers arresteert, komt er een schip met zeven ton cocaïne aan in de haven. Op dat gebied is Antwerpen toch nog altijd één van de belangrijkste handelssteden in Europa. Wat zeg ik? Wereldwijd. In Abu Dhabi zegt een prins: "nou, dat was een lekker lijntje". Zijn dienaar antwoordt: "ja, rechtstreeks uit Antwerpen". 

Ik woon in een vrij rustige straat ergens in de rand van Antwerpen. Er wonen hier nogal rijke mensen, zoals mijn Porsche-leasende overburen of de waggelende bankier die thuis zwaar onder de sloef ligt. Volgens de laatste ruzie die ik heb gehoord, laat de bankier zich graag pijpen door buitenlandse bediendes. Het is een cliché, ik weet het, maar eigenlijk is heel Antwerpen een cliché. Sex, drugs en rock 'n roll tieren hier welig, oftewel overspel, drugs en platte boenke-muziek. De stad heeft altijd iets gehad met boenke-muziek, getuige de hele new beat-rage en de steeds infantieler en marginaler wordende technoscene daarna. Gisterenavond reed er een Audi door mijn straat met 'Freed From Desire' van Gala snoeihard door de luidsprekers. Dat was lang geleden, en toch wel een beetje een verademing na al die dreunende rap-beats die tegenwoordig hip schijnen te zijn.

Nee, geef me dan maar de Antwerpse rock- en metalscene. Bands schieten als paddenstoelen uit de grond, sneller zelfs want die paddenstoelen moeten eerst nog door vijftig centimeter Schauvliege-beton. Er zijn hier meer concertzalen dan corrupte politici, en dat wil al wat zeggen. Op dezelfde dag dat Metallica zijn vijf miljardste optreden geeft in het Sportpaleis, kan je in Antwerp Music City naar een wel nog enthousiaste jonge band gaan kijken, of misschien naar Zappa voor Anne Clark en Die Krupps of naar Kid's voor ofwel een stevige portie blues ofwel een donkere wolk stoner doom. Je kan naar een klassiek concert in de prachtige Elizabeth schouwburg of je laten omver rammen door vettige metalcore in Kavka. Je kan je laten meevoeren door zweverige post rock in Trix of lekker donker gaan jazzen in Het Bos. Je kan naar een familievriendelijk festival op Linkeroever of naar een rustgevend ambient avondje in één of andere woonkamer. Alles kan, alles mag.

Soms denk ik dat Antwerpen, meer dan eender welke Belgische stad, echt geen nood heeft aan mensen die de stad in een bepaalde richting willen duwen. Antwerpenaren zijn plantrekkers die liefst gewoon hun eigen ding doen. Onze burgervader waarschuwt dat de drugshandel probeert te infiltreren in de politiek, iets wat de vastgoedsector al jaren doet. Kijk maar naar die lelijke torens op het eilandje. Ja, lelijk. Ze zien eruit als op elkaar gestapelde ghetto-kraakpanden. "Maar ze zijn wel duur, mijnheer", antwoordt dan één of andere gekostumeerde lul. Sommige mensen denken dat "duur" en "mooi" synoniemen zijn. Dat soort mensen wilde ook geen Sinksenfoor meer op de gedempte zuiderdokken. Ze willen daar eigenlijk stiekem helemaal niets, alleen maar hun 4x4 ondingen kunnen parkeren. Dat soort mensen is een gevaarlijk virus dat door de straten van de immer levende stad sluipt, op zoek naar dat laatste beetje nachtlawaai om over te kunnen klagen.

Er woont een bekende Vlaming in mijn straat maar er woont hier een bekende Vlaming in zowat elke straat. Is er toch één straat zonder zanger, politicus, acteur of zakenman, dan woont er wel iemand die zich een BV waant. Bejaarde dames die in een vroeger leven nog eventjes schepen zijn geweest, bijvoorbeeld, of aspirerende shlagerzangeressen zonder enige vorm van charisma, talent of intelligentie. Mijn bekende straatgenoot heeft ooit één single gehad, ergens in de jaren tachtig. Een andere bekende straatgenoot is een fascinerend mooi spelende pianiste op leeftijd. Zij kent me niet, ik ken haar niet maar als ze speelt verandert de wereld in een adembenemend mooie schouwburg. Zij is mijn bekende Vlaming, iemand die iets kan toevoegen aan mijn leven, in tegenstelling tot vele anderen. Binnenkort is ze dood en wordt dit stukje stad een klein beetje stiller. Ik wil niet dat de stad stilvalt, ze gaat al genoeg achteruit.

Ze is er helemaal klaar voor, althans, haar kartonnen bord is beschilderd en haar vleeskleurig topje is uit de droogkast gehaald. Ze is wel een beetje zenuwachtig maar ze moet doorzetten want de wereld moet haar boodschap zien. Propere kleren liggen klaar in de badkamer, want ze heeft gezien wat er met haar Amerikaanse collega is gebeurd. Haar hart bonkt in haar ribbenkast. Iets in haar wil het hele gedoe afblazen maar de adrenaline duwt haar naar de tramhalte. Het is bijna zover, nog even en de hele stad zal ontmaskerd worden, zo denkt Berdien.

Even later staat ze in de winkelstraat. Mensen lopen af en aan. Er wordt geleverd en geopend. Berdien stapt naar de boutique van een vriendin. De jongedames begroeten elkaar. "Weet je het zeker?", vraagt Angelique. "Absoluut", twijfelt Berdien. De vrouwen halen de statieven uit de tassen en installeren de smartphones. Het zijn er twee, eentje voor Facebook live en eentje voor Instagram. "Laat maar weten wanneer je klaar bent, dan druk ik op 'record'". Ook Angelique twijfelt aan het hele gebeuren, maar Berdien is een kunstenares en die mensen denken anders.

Berdien pakt het kartonnen bord, hangt haar jas aan de kapstok en wandelt weer naar buiten, terug naar de plek die ze daarnet had uitgekozen. Het is prachtig weer, het hele plein baadt in de warme ochtendzon. Pendelaars en toeristen schuifelen over de tegels, gevolgd door feestbeesten die een nachtje hebben doorgedaan. De stad wordt wakker, en volgens Berdien zal de stad straks helemààl wakker worden. Ze zal hen een poepje laten ruiken. Vastberaden zet ze het bord neer zodat iedereen de tekst kan zien.

"Doe met me wat je wil".

Ze steekt haar duim op. Angelique drukt op 'opnemen'. De stad gaat live. Eén van de feestgangers kijkt eens vreemd op. "Moest je dat nu zes uur geleden gevraagd hebben...", mompelt hij. Een Chinese toerist neemt een paar foto's alvorens hij wordt afgeleid door een paardenkoets. Een jong koppel wandelt voorbij. Ze rollen eens met hun ogen. Verderop klinkt het gepiep van fietsonderdelen die dringend een smeerbeurt nodig hebben. Berdien krijgt gezelschap van een accordeonist.

Na een uur is de wereld nog niet wakker, dus Berdien volhardt in haar missie. De accordeonist kent twee nummers, één Italiaanse klassieker en een moderne versie ervan. Hij werkt haar op haar zenuwen. Ze voelt een por, dan een hand op haar borst. "Het is begonnen", denkt ze. Een klein meisje knuffelt haar been, haar moeder trekt haar zo snel mogelijk weg. Dan voelt ze de natte neus van een hond tegen haar kuit. Berdien houdt niet van honden, maar deze heeft wel een knap baasje bij.

Langzaam maar zeker loopt het pleintje vol. Mensen komen shoppen in de winkel van Angelique en eten in de bistro ernaast. Een dakloze begint aan zijn dagelijkse bedelronde. Hij trekkebeent van de ene kant van het plein naar de andere tot hij het opgeeft en zich neerzet met zijn bekertje. "Hij zit voor de camera", denkt Berdien terwijl er stevig in haar kont geknepen wordt. Er wordt nog eens geknepen. Deze deed pijn. Ze bijt op haar tanden en zucht. Wat is de wereld toch walgelijk.

Even ontstaat er commotie wanneer een oud vrouwtje van haar fiets tuimelt. Berdien bekijkt het tafereel vanop haar voetstuk. "Slechts twee mensen die haar helpen, wat een schande", denkt ze. Er wordt iets naar haar gegooid, een dennenappel, en nog eentje. Kwajongens wiens moeder te druk bezig is met etalagegluren, vermoedt Berdien. Angelique doet teken. Berdien negeert. Ze wil een boodschap uitdragen. Dan voelt ze nattigheid. Er wordt naar haar gespuwd en iemand duwt haar omver.

Berdien krabbelt recht. Ze doet haar ogen toe en ademt diep in. Ze probeert de rust terug te vinden, de motivatie om dit experiment verder te zetten. Opnieuw gepiep van een fiets en opnieuw nattigheid. Deze keer werd er een fles Evian over haar hoofd geledigd. Weer sluit ze haar ogen. Van achter de etalage van haar winkeltje bekijkt Angelique hoofdschuddend het tafereel. Ze ziet hoe Berdien wordt bepoteld en ze ziet hoe mensen haar proberen te overtuigen om dit belachelijke experiment te stoppen.

De zon trekt weg achter een enorme grijze wolk. Een knarsende fiets houdt halt aan de bedelende dakloze. Een langharige man met oude jeans stapt af. Uit zijn fietstassen haalt hij koffiekoeken, een thermos en harde plastic bekers. Hij hurkt neer naast de dakloze. "Bedankt man", zegt de bedelaar terwijl hij aan de verse koffie ruikt. Berdien heeft kou. Niemand kijkt naar haar. Ook Angelique niet. Het regent dus iedereen windowshopt in de winkels. Binnen is het druk. Angelique heeft een goede dag.

Berdien staat buiten. "Nog even volhouden", spreekt ze zichzelf moed in. Een oude man wandelt het plein op, kijkt naar haar, haalt zijn schouders op en stapt een stunt-winkel binnen. Even later komt hij naar buiten met drie grote paraplu's. Terwijl hij de rode boven zijn hoofd houdt, geeft hij de groene aan de bedelaar. Daarna stapt hij naar de kunstenares. "Hier, anders word je ziek". Berdien negeert, ze volhardt in haar rol als martelaar. Opnieuw haalt de man zijn schouders op.

Verderop wordt er gevochten. Een groepje allochtonen is slaags geraakt met een ander groepje. Er wordt geroepen, er wordt met glazen gegooid. Een jonge Marokkaan, niet ouder dan veertien, spurt langsheen Berdien. Ze ziet de bloeddruppels op de grond vallen. De jongen heeft een glas tegen zijn hoofd gekregen. Het is een lelijke wonde. De man met de koffiekoeken houdt hem tegen. Met vriendelijke maar lichte dwang voert hij de jongen weg, naar het politiekantoor enkele straten verder. Berdien zucht.

Als de zon weer door de wolken breekt, barst ook het openluchtleven weer los. Mensen verlaten de winkels en bistro's met een glimlach op hun gezicht. Berdien is nat, ze heeft kou en iemand heeft een bus ketchup gevonden. Dan ziet ze iemand uit de winkel van Angelique lopen, met de twee statieven in de hand. De man loopt hard weg en Angelique heeft niets door. Berdien roept "stop de dief" maar niemand houdt nog rekening met dat vuile, natte en ietwat marginale wijf op het plein.

Ze loopt naar de winkel om verhaal te halen bij Angelique. De camera's zijn weg, het experiment is voor niks geweest. Amper drie passen ver struikelt ze over een uitstekende tegel. Haar knie bloedt, haar ogen huilen, haar dag is om zeep. De camera's zijn weg. Angelique helpt een klant en Berdien is een hoopje ellende. "Jij kan wel een tas koffie gebruiken". Het is de bedelaar. Hij slaat zijn oude jas om haar heen en lacht zijn drie laatste tanden bloot. "Het is toch ook een walgelijke wereld hé".

"Hoe bent u hier terecht gekomen?", vroeg ze. "De liefde", antwoordde ik kort en professioneel. Voor haar klonk het wellicht heel erg romantisch. "Man volgt de liefde van zijn leven naar een nieuw leven en ontdekt de donkere geheimen van de grote stad". Alsof het platteland geen donkere geheimen kent, vraag maar aan de kinderen die meer op de pastoor lijken dan op hun vader. De realiteit was veel reëler. Na de eerste kus kwam het eerste appartement. Daarna ontplooide zich een volslagen maffe wereld, toch zeker voor een boerendorpsknul die net genoeg op zijn vader lijkt om geen DNA-test aan te vragen.

"En geen interesse meer om terug naar het rustige Hasselt te gaan?" Daar moest ik even over nadenken. Hasselt had me gevormd. In Hasselt was ik ooit landskampioen, niet in het zwemmen zoals mijn niet-gerelateerde naamgenoot, maar wel in het jeugdhandbal. In Hasselt werd ik ook gepest, waarschijnlijk omdat ik kampte met een stevig assertiviteitsprobleem. Sommige mensen zijn transseksueel, ik ben transmetropaal. Ik woonde simpelweg ergens waar ik niet kon gedijen. De liefde was een uitweg, mijn manier om te ontsnappen aan iets waar ik aan ten onder zou gaan: er proberen bij te horen.

"Neen", zei ik, "niet terug naar Hasselt". Als officiële reden gebruikte ik de rijke muzikale ondergrond in deze grootstad. Je kan hier elke dag gaan dansen, gaan headbangen, gaan wegdromen op welklinkende atmosferen.  Dat is verdomd handig voor mijn uit de hand gelopen hobby als muziekrecensent. Vroeger, in mijn slaapkamer, kon ik Pukkelpop vaag horen. Dit jaar heb ik van op mijn balkon genoten van Tomorrowland, Sfinx, Jazz Middelheim, Willrock en De Bollekesfeesten. Daarnet heb ik voor de twaalfde keer dit jaar vuurwerk gezien, vanuit mijn woonkamer. Antwerpen is belachelijk cool, alleen jammer dat het vol Antwerpenaren zit.

Zowat iedereen die niet in Antwerpen woont, vindt de Sinjoren maar een bende omhooggevallen idioten. Maar dat is niet helemaal waar. Er zijn ook veel marginalen, johnny's en marinas, junks, criminelen, afzetters en trutten in Antwerpen. Er zijn allochtonen, wereldsterren, directeuren, politici, hangjongeren, petanque-ouderen, winkeliers, archeologen, kappers, homo's en wielertoeristen, en allemaal hebben ze een bloedhekel aan elkaar. Ekeren haat Deurne, Schoten haat Borgerhout en iedereen haat Brasschaat. Eigenlijk is Antwerpen één groot soap-dorp met een hoger budget, verrassende personages en meer explosies. 

Natuurlijk was het niet allemaal nieuw voor mij. Ik had hier immers al een studiejaar verkloot en diverse uitstapjes naar de Scheldestad leerden me de schoonheid van de metropool kennen. Maar toch, hier wonen was een ander paar mouwen. Er zit me hier toch een bende lafhartige huisjesmelkers om u tegen te zeggen. Sommigen laten liever de boel ontploffen dan iets aan de gasleidingen te doen. Gelukkig zit er ook minstens één goede, en in één van zijn woonkamers besloot ik om deze stad te eren, voor schut te zetten, te liefkozen en uit te lachen. Want ik ben hier beland, voornamelijk omwille van de liefde maar ook omdat Antwerpen de zaligste klotenstad ter wereld is. 

Het doet toch een beetje pijn. Ik ging ooit naar daar om Bauchklang en Archive te ontdekken, om overdonderd te worden door een piepjonge Korn, om Keith Flint van The Prodigy van vlakbij mijn gezicht aan flarden te laten brullen. Ik heb op die weide staan dansen op Underworld, staan genieten van Massive Attack, staan headbangen op Metallica. Nu staat daar een DJ op knopjes te duwen en te babbelen met een andere DJ.

Ze hebben lol, het publiek ook. Het publiek is mooi, jong, wild, losgeslagen. Waarschijnlijk is het publiek ook behoorlijk rijk. Straks klatert 'Kind Van De Duivel' waarschijnlijk door die enorme luidsprekers. Op dezelfde plek waar ik, en velen anderen, ooit onvergetelijke momenten beleefden. Daar waar die blonde perfectie selfies staat te nemen, daar stond ik ooit met tranen in de ogen omdat Nick Cave een legendarische versie van 'The Weeping Song' ten gehore aan het brengen was.

Het doet een beetje pijn, maar ik ben dan ook een oude lul en oude lullen hebben altijd wel ergens pijn. Ooit moesten wij lachen om dat soort muzikale bejaarden, nu staat een puber te roepen "the future is now, old man". Ondertussen fladdert er nog een troep lo-fi soundcloud beats door de luidsprekers, misschien wel dezelfde luidsprekers als die waarop die rare kerel van The Polyphonic Spree stond. Daar zag ik Kurt Cobain voor het eerst. Ik vond er toen al geen hol aan.
​
Ach, ik kan leven met die pijn. Al die jaren muzikaal plezier galmen nog steeds als een soort deugddoende tinnitus in mijn oren. Het voelt alsof mijn eerste lief een nieuwe vriend heeft, iemand jonger, onnozeler en flitsender. Iemand die nog een hele toekomst voor zich heeft. Samen kunnen ze nog wel jaren verder, terwijl ik me gezapig op een wat lokalere weide vestig. Het ga jullie goed, festivaljeugd, Ik hoop dat jullie daar even prachtige momenten mogen beleven als ik destijds, maar doe alsjeblieft iets aan die muzieksmaak van jullie...

Dit stukje schreef ik op 16 augustus, na het zien van live-beelden op facebook. Pukkelpop was weer volop op dreef om de krantenkoppen te halen, niet met een dodelijk onweer maar met een ongeziene reeks polonaises, knoppendraaiers en - godbetert - Willy Sommers. Mauro had de gekooide leeuw losgelaten en plots smolten Pukkelpop en Rimpelrock samen tot één gigantisch volksfeest. Allemaal goed en wel, ware het niet dat oude Pukkelrotten hun schoenzolen stonden op te vreten omdat de hele boel nu meer op een platte kermisfuif leek dan op een alternatief rockfestival.

Volgens de commentaren leek Pukkelpop ineens veel meer op een live versie van de hele Soundcloud rap-scene waar volgekribbelde schoolbankkoppen kwamen zaniken over drugs, bitches en kontgaatjes. Nu ja, die trend is al jaren bezig. Ooit voorspelde Jim Morrison dat mensen meer zouden gaan geven om DJ's dan om bands, en kijk, voor een doorgesnoven junk had Jim wel Nostradamische eigenschappen. Duizenden mensen in Kiewit wierpen zichzelf in de polonaise, ongetwijfeld aangestuurd door dé tophit van het jaar, 'Kind Van De Duivel'. 

Dat ik dat een meedogenloos zeiknummer vind, weet iedereen al. En dat ik heel het DJ-gebeuren op festivals jammer vind, weten de meesten ook al. Allee ja, zelfs in de metal scene is het zover. Goe Vur In Den Otto headlinet meer festivals dan de gemiddelde metalband tegenwoordig, en waarom ook niet? Zo heb je lekker alle goede nummers en hoef je niet een half uur naar album-only rommel te luisteren. Je weet wel, die tussendoortjes tussen 'Enter Sandman' en 'Nothing Else Matters'. 

Wat ik vooral jammer vond was het feit dat een 100% Belgisch exportproduct als AmenRa het moest doen met een halfvolle marquee en met mensen die zichzelf interessant stonden te maken tijdens de rustige passages. "Kan de muziek wat stiller? Wij proberen hier een gesprek te voeren", dat soort slachtafval. Ik heb die ook gezien tijdens Massive Attack op Cactus festival, luid tetterend over de reis naar Mallorca en de strenge veiligheidsnormen die op vliegvelden gelden. Het respect is weg, zo simpel is het. Ooit stonden mensen vooraan het speeksel van Dave Grohl op te vangen, nu staan ze liedjes over Congo te zingen. 

Daarnet kreeg ik een vriendelijk mailtje van DJ Zinobe, een house-DJ die me een beetje enerveerde op de meest recente editie van Willrock. Ik had er een stevige facebook-post aan gespendeerd waarna de DJ vroeg wat er mis was aan zijn set. Al snel drong het tot me door dat ik hier door mijn eigen mand aan het vallen was. Ik vertelde hem dat hij teveel intro's gebruikte en dat hij best een nummer enkele minuten kon laten knallen. Een DJ moet het publiek uit de bol laten gaan en pas dan zijn technische kunsten tonen, net zoals een rockband best enkele snedige riffs uit hun mouw kan toveren en pas dan progressief begint te Dream Theater-pingelen.

Maar plots besefte ik dat DJ Zinobe eigenlijk zowat hetzelfde deed als ik enkele tientallen jaren geleden. Hij probeerde. Hij wil DJ worden, net zoals ik een bekende gitarist wilde worden. En kijk, Zino speelt festivals en dancings plat en ik zit in mijn zetel commentaar te geven op zijn kunsten. Ik las mijn comment opnieuw. Eigenlijk was het een soort chauvinistisch verdedigen van mijn eigen winkel, eentje die gespecialiseerd is in alles wat Zino niet doet: rock, metal, ambient, jazz... 

Ik dacht, "ik ben een vakidioot" en "ik heb geen idee waar de hedendaagse muziekbeleving eigenlijk om draait". Maar de reactie van Zino op mijn bericht verbaasde mij nog meer. In een wereld vol haat, wantrouwen en galspuwerij koos Zino ervoor om eerlijke feedback te vragen, zichzelf vriendelijk voor te stellen en mijn tip mee te nemen naar volgende optredens. Daar zat ik dan, de eeuwig positieve muziekreviewer, verbijsterd door een jonge gast die eigenlijk gewoon liefst zijn eigen pad wil bewandelen.

Ben ik jaloers? Zijn alle analoge muzikanten jaloers op het succes van DJ's? Misschien wel. Anderzijds ben ik iemand die liever met zijn eigen werk op het podium staat dan dat van andere mensen, maar ook dat blijkt gewoon de mening van een enkeling. Er zijn tegenwoordig zelfs coverbandfestivals, waar je naar imitaties van Guns 'N Roses, Queen of Pink Floyd kan gaan kijken. Het origineel doet er steeds minder toe. Dus neen, ik ben niet jaloers, alleen een beetje melancholisch.

En hoe kan het eigenlijk ook anders? Wij, oude rotten in het vak, weten dat muziek alles kan overstijgen, zèlfs de mensen die de muziek maken. De technologie staat bijna ver genoeg om de mens uit de muziek te halen. Er bestaan schijnbaar al 100% door artificiële intelligentie gemaakte tracks, gebaseerd op de maat, tonen en timbre van wereldberoemde tophits. Muziek heeft ons niet nodig, andersom wel. Dio is dood maar tourt nog steeds, leg dat maar eens uit aan de gemiddelde festivalneanderthaler. Nu goed, wellicht zal die neanderthaler er gewoon doorheen lullen, zijn bakkes enkel dichthoudend tijdens het nemen ener selfie.

Ik denk dat we het best gewoon kunnen aanvaarden. Zoals ik ooit droomde op om het podium van Rock Werchter te staan, zo droomt Zino over Tomorrowland. Eerlijk? Ik gun het hem. Ik ga niet kijken want het geheel zal mijn rockhart genadeloos irriteren maar ik zal hem wel horen vanop mijn terras. Hopelijk stuurt hij me dan nog een bericht met een foto van duizenden uitzinnige fans, wild dansend op zijn intro's en op die paar knallende minuten die ik hem heb aangeraden. Ook dan zal ik niet jaloers zijn, ook niet als hij plots een megahit scoort. Zino is een toffe pee, een hard werkende muzikale technicus en een mens met dromen, meer moet dat eigenlijk niet zijn.


​Serge

Sinds een jaar of drie volg ik het Belgische voetbal op de voet. Ik ben erin getuimeld toen een vriend van me vroeg of ik eens zin had om mee te gaan naar een wedstrijd van KAA Gent. Die vraag resulteerde in een dronken feestje waarbij de Buffalo's Club Brugge met 4-1 naar huis stuurden. Het was een plezante namiddag met een groepsgevoel van hetzelfde niveau als een metalfestival. De Club Brugge-supporters vonden er helemaal niets aan maar die moeten niet klagen. Die worden toch om de twee à drie jaar kampioen. Dat is zoals de GB die klaagt dat de Delhaize 50 euro meer winst gemaakt heeft dat jaar. Elke twee à drie jaar is het feest in Brugge, een stad waar de spelersbus amper door de straten kan rijden, gevolgd door boos twitterende fans. Want ja, Club fans zijn altijd of boos of cynisch, maar daarover later meer.

Afgelopen weekend liep de zogenaamde "reguliere competie" af. België heeft namelijk een zeer Belgische voetbalcompetitie met 24 profclubs en zestien miljoen kleine clubs. Die 24 profclubs spelen in 2 competities die mooi evenredig verdeeld zijn in eentje met zestien en eentje met acht ploegen. De eerste van 1B promoveert. De laatste van 1A degradeert. De tweede van 1B speelt mee met play-off twee, in 1A, en kan daar een Europees ticket mee bemachtigen, wat in feite simpelweg nooit gebeurt. In play-off in, eveneens in 1A, worden de punten gehalveerd waarna de acht beste ploegen van het land onderling nog eens een balletje stampen. Daarna verhuist een aantal spelers, trainers en staff naar een andere ploeg en begint het hele zootje opnieuw. Feest.

Maar natuurlijk is heel dat voetbal gewoon één grote business en zijn er maffiapraktijken mee gemoeid. Het blijft tenslotte iets Belgisch, die Jupiler-League. Vraag maar aan de fans van KV Mechelen die ondanks een 2-0 overwinning degraderen. Dat dankzij die gasten uit de Oostkantons, Eupen. Eupen is een stukje Duitsland dat wij gekregen hebben omdat Duitsland ooit stout is geweest en dat moest goedmaken. Eupen, dat enkele jaren eerder Antwerp van de promotie hield, klopte immers Moeskroen met 4-0, een absoluut record voor de Eupenaren. Antwerp zit inmiddels ook in 1A en doet het daar eigenlijk een heel stuk beter dan Eupen, maar goed. Eupen mag dus nog een jaartje in eerste blijven terwijl Mechelen, toch ooit de best geplaatste ploeg uit de provincie Antwerpen, nu tegen "Den Beerschot" mag gaan sjotten. De Mechelenaars zijn er niet blij mee en sommigen vinden zelfs dat het land best zo snel mogelijk splitst.

Het is namelijk zo dat "die stomme moffen van Eupen" gewonnen hebben tegen "die corrupte Walen uit Moeskroen". Moeskroen heeft blijkbaar niet de beste reputatie als het op match-fixing aankomt. Enkele goed gerichte Eupense blowjobs zouden goed geweest zijn voor vier gevallen van slecht verdedigen waardoor een Japanse ex-tweedeklasser held van de dag mocht spelen en een hattrick scoren. Fans schreeuwen dan ook moord en brand, iets wat ze voor mijn part ook wel eens mogen doen voor de sluiting van de kerncentrale van Doel, om maar eens een alternatief te geven. Maar goed, voetbal is oorlog en in oorlogstijden wordt een mens al eens politiek, zo blijkt. Dat mag van mij. Ze doen maar. Ze zijn boos en boos zijn is blijkbaar één van de favoriete bezigheden van voetbalsupporters, vraag dat maar aan de fans van Club Brugge. Daarover later meer. De fans van KV Mechelen lijken ook te vergeten dat een degradatie het gevolg is van 30 wedstrijden en niet van één wedstrijd waar vals gespeeld wordt. 

Hoe komt het toch dat vier goaltjes een mens meer beroeren dan honderd kinderen die omkomen in een bomaanslag in Syrië? Hoe komt het dat een oud-Engels spelletje mensen kan aanzetten tot bruut geweld? Waarom kan zo'n kolkende en competitieve maar vriendschappelijke sfeer in een stadion als dat van KAA Gent of dat van Antwerp niet overal de norm zijn? Dat maakt voetbal zo mooi. Die sfeer, dat lawaai van de gezangen, dat Bengaals vuur, enkel Adolf Hitler kon zijn volk beter opzwepen. Prachtig, maar daar tegenover staan enkele ten zeerste te betreuren gedragingen van zogenaamde fans. Dat is jammer maar volgens sommigen hoort dat nu eenmaal bij. Voetbal is emotie en emoties lopen soms uit de hand, blijkbaar. Ook met dank aan de hoofdsponser van de competitie uiteraard. Jupiler is nu eenmaal verantwoordelijk voor een hele hoop vuistslagen, stampen, verkeersongelukken en gezinsdrama's. Dat is nu eenmaal zo.

KV Mechelen heeft fantastische fans en die fantastische fans voelen zich nu in hun zak gebeten. Het is wel mooi dat dit de liefde voor de club enkel maar versterkt, wat dan weer goed is voor de sfeer in 1B volgend jaar. Niet dat we daar iets van gaan zien op televisie want geen enkele zender heeft interesse in 1B, anders kon ik die matchen wel via één of andere website streamen. In dat opzicht is het trouwens ook jammer dat Beerschot-Wilrijk het heeft moeten afleggen tegen Cercle Brugge. Beerschot-Wilrijk - Antwerp had ongeëvenaarde sensatie opgeleverd, zowel op als naast het veld en doorheen de hele Scheldestad. Nu zitten we waarschijnlijk alweer met een hoop zeikerds opgezadeld. Twee ploegen uit Brugge, dat is niet echt wat we nodig hebben in 1A. 

Wat ik tegen Brugge heb? Wel, Club Brugge is de grootste ploeg van het land. Ze zijn al vijftienduizend keer kampioen geweest en hebben minstens achthonderd bekers in hun kast staan. Dat is zeker niet slecht maar het zorgt blijkbaar wel voor een verandering in fan-mentaliteit. In plaats van te supporteren voor hun team, zijn zij er blijkbaar van overtuigd dat hun team sowieso het beste is en dat elk verlies, elke tegengoal de schuld is van de scheidsrechter, de grensrechter, het veld, de t-shirtbedrukker, hun tante Zulma of van de Walen. Volg Twitter maar eens tijdens een match van Club Brugge en u komt tot dezelfde constatatie. Wat een bende zelfingenomen jankers. Dat geldt trouwens niet voor alle Club Brugge-supporters. Sommigen zijn ok, of zoals ze in het Engels zeggen: "some take their loss like a man." Sommigen zeggen, "dan pakken we de titel volgend jaar wel" en dat is waarschijnlijk ook zo. 

Ik vraag me af of die supporters na het lezen van deze column ook in hun tweetmachine kruipen en me beschuldigen van Gent-supporter te zijn, niks van voetbal te kennen of dat ik gewoon niet weet wat winnen is. Wel, ik ben supporter van iedereen die mooi voetbal brengt en ik volg voornamelijk Gent, Antwerp, Genk en STVV. Gent omdat ik naar enkele toffe matchen ben geweest, Antwerp omdat ik daar woon. Genk en Sint Truiden omdat ik ben opgegroeid tussen die twee plaatsen. Na twee Belgische titels en zes Vlaamse, allemaal in het handbal, heb ik best wel een idee van het concept "winnen". Tot slot: ik ben erin geslaagd om het concept "buitenspel" uit te leggen aan mijn echtgenote, dus fuck you, ik ken wél iets van voetbal. Trouwens, eigenlijk moeten Brugge-supporters zwijgen want ze zijn al lang kampioen. Er moet enkel nog aan een paar formaliteiten voldaan worden. 

Die play-offs zijn stom. Het systeem is ooit ontwikkeld om meer interessante wedstrijden te creeëren en dus meer kijkers te lokken, iets wat het dus eigenlijk tot een financiële constructie maakt. Play-offs hebben bijgevolg niets met voetbal te maken maar alles met de uitperserij waar heel dit land last van heeft. Wat mij betreft mogen ze de play-offs afschaffen en twee eenvoudige competities opstellen. Volgens mij gaat dat ook onze Europese prestaties ten goede komen want geef toe, die zijn echt niet om over naar huis te tweeten de laatste jaren. Hoe dat komt? Die mannen zijn compleet op na zo'n moordend seizoen en dan moeten ze plots tegen Rome, Madrid, Londen en Parijs gaan spelen. Dat is hetzelfde als iemand acht uur per dag op een helpdesk laten werken en hem vragen om dat 's anderendaags opnieuw te doen, en dat voor tig jaren, en dat voor een karig loontje. Daarvan raakt een mens ongetwijfeld uitgeblust.

Dus, laat iedereen minder werken, ook voetballers. Laat ze ook minder verdienen want ze beginnen stilaan qua loon de bonzen van de NMBS en corrupte politici voorbij te steken en dat kan echt niet in dit landje. Steek het daardoor uitgespaarde geld in buurt- en jeugdwerking waarbij de hele stad betrokken raakt met het succes van hun ploeg. In Antwerpen zal dat niet gemakkelijk zijn want die twee stadsploegjes zijn niet zo'n goede vrienden. Daar doet Brugge het dan weer beter in. Cercle en Club spelen in hetzelfde stadion en grazen samen de grasmat kort. In De Wever-stad komt ook één stadion voor beide ploegen maar geen van beide toont interesse, die van de Great Old willen niet op dezelfde bankjes zitten als de Ratten en omgekeerd. Dat stadion komt trouwens bovenop de fundamenten van het fantastische maar helaas morsdood gemaakte Scheld'Apen, wat op zich al een redelijke schande is. Scheld'Apen was een zalige locatie, met een sfeer die in geen enkel stadion mogelijk is, in een prachtige groene omgeving. Nu komt er een stadion-aan-de-Schelde, alsof je de Schelde ziet als je in het stadion zit, alsof die mensen in dat stadion interesse hebben in de Schelde.

Maar goed, dat noemen ze "vooruitgang". En daarbij, wat weet ik er ook van? Ik ben geboren en getogen in Hasselt, waar ook een mooi eerste-klasse stadion staat. Het is een beetje een droevig verhaal, dat ene jaar waarin Hasselt in eerste klasse speelde. Ze deden het niet zo goed en de centen waren snel op maar ze bouwden wel een voor die tijd mooi voetbaltempeltje aan de Ring. Gelukkig is de rest van voetballend België dat al vergeten. "Al een geluk", zou mijn zesjarig neefje zeggen voordat hij weer gaat bouwen aan zijn graafwielbagger. Soms vraag ik me af wat er van die jongen gaat worden. Boudewijn De Groot zong ooit "Als ie maar geen voetballer wordt. Ze schoppen hem misschien halfdood", of ze beschuldigen hem van louche gedrag. Of ze roepen apen-geluiden naar hem. Of ze gooien met bier naar hem. Of ze steken vuurwerkpijlen af in zijn richting. Of ze spugen naar hem. Of ze voeren een raid uit in zijn favoriete café. Of ze steken zijn auto in brand. 

Leuk, dat voetbal.

Ons landje is een gezellige warboel, een schip dat een beetje ronddobbert op zee en waarvan de ene helft van de opvarenden de andere helft niet verstaat. Daarboven, in de stuurhut, lopen de kapitein en zijn personeel een beetje doelloze beslissingen te maken in de hoop dat de cargo nog een beetje oplevert. Iedereen lijkt te leven een vreemde mentale zone. Het is het gevoel dat zich openbaart net voordat er paniek losbreekt. Een beetje zoals bizons die een groep jagers ruiken maar niet zien van welke richting ze komen. Stilaan begint dit land een opeenstapeling van teleurstellingen te worden, met als tegengewicht een fantastisch muzieklandschap.

Daarnet ben ik vijfentwintig minuten aan de lijn geweest met een vriendelijke computerstem die me regelmatig wist te melden dat ik op nummer twee in de wachtrij stond. 

Ik wilde informatie over een cursus "Copywriter", aangeboden via de website van de VDAB maar georganiseerd door NHA. Na die vijfentwintig minuten aan de muur, belde ik dus naar de kast van de VDAB met dezelfde vraag. Die stuurde me weer naar de NHA. U weet hoe dat gaat. Klantenservice is een verliespost, dat weet iedereen. Dus gooide ik me maar weer in de wachtrij. Ik telde tweeëndertig meeuwen, achttien eksters, één merel en elf duiven. Ik keek hoe de regendruppels uiteen spatten op de aluminium rand van de liftkoker van de esthetische chirurgie-kliniek aan de overkant van de straat. Kortom, ik had redelijk weinig te doen.

Inmiddels luisterde ik ook naar de nieuwe plaat van Stratosphere, een Belgisch drone en ambient project. Ik ben al jaren fan maar deze plaat is waanzinnig goed, niet enkel dankzij de medewerking van tal van gerenommeerde artiesten maar ook omdat Stratosphere zelf volledig aan het loskomen is. Als hobbyistische muziekjournalist krijg ik veel verbazend goede platen van Belgische bodem binnen, niet enkel in de wereld van ambient maar simpelweg overal. Amenra is één van de grootste bands op deze aardkloot, dat zijn gasten uit Kortrijk, of all places. Marco Bailey speelt ten dans op de grootste dance-festivals ter wereld en heeft vorig jaar één van de beste technoplaten ooit op de markt gevlamd. De naam 'Front 242' staat in zowat elke goth zijn brein getatoeëerd. Tegelijkertijd zit Jef Neve overal ter wereld piano's op te geilen. Ons collectief muzikaal talent is ranzig hoog, zo blijkt.

Enkele jaren geleden vroeg ik me al eens af of de sociaal-economische toestand van een land invloed had op de culturele. Ik begon landen te volgen die het financieel moeilijk hadden, zoals Griekenland. Het leek er echt op dat de muziekindustrie van dergelijke landen op korte tijd ontploft. In de tijd van het Griekse faillissement zag ik ettelijke fantastische bands opkomen, soms met een ongeziene agressie, soms ingetogen en zwartgallig. Hun doom metal scene barstte uit zijn voegen, samen met alles wat punk, hardcore and math rock was. Het was verbazingwekkend. Uiteraard is dit een redelijk algemeen gegeven, kijk maar naar de opkomst van de punk en de anti-oorlogsgezinde hippiebeweging. Het zal wel een soort actie-reactie zijn. Nederland doet het redelijk goed maar die zitten dan weer opgescheept met Zanger Rinus als tegengewicht. En laten we hun gabber-scene vooral niet vergeten. Die jaren moeten het socio-economische hoogtepunt van Nederland geweest zijn.

België zit op een dieptepunt, maar daar zitten we al jaren. In plaats van uit het gat te klimmen, graven wij de randen verder uit zodat er meer mensen in kunnen. Gezellig. Marginal is daar nogal woest over. Marginal is een grindcore en crust punk groep uit Antwerpen, een vuurspuwend en woest om zich heen klauwend monster dat geen spaander heel laat. Bij het beluisteren van hun plaat viel mijn bek letterlijk open. Dit geweld komt van diep en heeft zich vermengd met een lekkere portie muzikaal talent. Bark, nog zo'n groep die luidruchtig tegen het Schoon Verdiep staat te pissen, doet het al even intensief. Het houdt niet op hier. Hoe ergerlijker het land, hoe beter de muziek. Dat lijkt overal zo te zijn. Wist je dat de meest verrassende en originele black metal groepen van vandaag uit het Midden-Oosten komen? Hoe meer koppen daar worden afgehakt, hoe meer mensen er beginnen te headbangen. Maf.

Dit is een land met lange wachttijden, diepe kastjes, hoge muren, vloeibaar geld en dieselwalmen. Er ligt elke week wel iets de autostrades te versperren. Er staat altijd wel iemand bossen om te kappen. Er liggen overal zakkenrollers met wurgcontracten op de loer. Ghelamco en Coucke spelen Monopoly met de Jupiler league. De politie heeft alle moeite van de wereld om een belangrijke terreurcel in Molenbeek op te rollen. Sven Mary gooit met procedurefouten alsof het confetti is. Bedrijven gaan failliet, mensen komen op straat te staan, onze gezondheidszorg wordt ondermijnd en iedereen die informatie wil mag in de rij gaan staan, liefst met een op een kinderpiano gespeelde versie van Beethoven's 'Für Elise' in zijn oor. Ondertussen is er nog altijd dat pedofilienetwerk waar we maar niet van verlost lijken te geraken. Of dacht u dat heel die affaire inmiddels opgelost en afgehandeld was? 

Daar staat dan weer tegenover dat er binnenkort weer duizenden mensen afzakken naar Boom. Vanuit meer landen dan je voor mogelijk acht, komen jongeren drie dagen dansen op Tomorrowland, een festival dat in géén tijd tot de absolute wereldtop geklommen is. Verrassend? Absoluut niet. Sinds Jazz Bilzen, ergens in de jaren zestig, is dit landje op kruissnelheid wat festivals betreft. Elk boerengat heeft zijn muziekfestival tegenwoordig en elk jaar zijn er op Pukkelpop, Werchter en Graspop meer nationaliteiten te vinden dan in heel Antwerpen. De Scheldestad moet op dat gebied trouwens enkel New York voor zich dulden. Niet iedereen is daar even blij mee, maar goed, net zoals de rest van dit land heeft Antwerpen een paar "mondhoekoptrekkers" nodig. Er wordt hier te weinig geglimlacht.

Uiteraard is niet alles koek en ei in het Belgische muziekwereldje. Er is immers altijd de inhalige schoonzus en in dit landje heet die trut Sabam. Volgens haar moet je haar geld geven als je 'Als Een Leeuw In Een Kooi' neuriet tijdens het shoppen op de Meir. Echt waar. Als meer dan vier mensen een liedje kunnen horen, staat zij daar met haar handje open. Sabam is een ambtenares, wat verklaart waarom zij zich zo vast houdt aan onze zenuwslopende bureaucratie, iets waar zelfs Kafka zich vragen bij zou stellen. Begrijp je haar vraag niet, bel haar dan op, druk op toets één om daarna te horen dat je best op de website gaat kijken waar je kan lezen dat je het snelst wordt geholpen op het in groene letters aangegeven telefoonnummer. Hoera!

En inmiddels dendert onze talentenkaravaan rustig verder, voortgestuwd door nooit aflatende kamelen zoals Millionaire, Stromae, Praga Khan, dEUS, Regi, Channel Zero en Dirk Serries, om er maar een paar te noemen. Of je nu fan bent van hun muziek of niet, je kan niet ontkennen dat ze hun impact op de wereldwijde muziekindustrie hebben gehad. Sommigen worden op handen gedragen, anderen worden nog altijd genegeerd door de grote bozos van de pers. Maar om de ene of andere reden hebben ze die grote bozos niet nodig. Amenra werd onlangs nog kansloos achtergelaten op de uitreiking van de MIAs. Aan de continue reacties van duizenden uitzinnige fans te zien, volkomen onterecht. Colin is dan ook geen Will Tura, en Colin heeft geen MIA nodig. Consouling Sounds heeft geen MIA nodig. Dunk! Festival heeft geen MIA nodig. Enkel mensen die hopeloos op zoek zijn naar erkenning hebben een MIA nodig. Ik heb dergelijke prijsuitreikingen trouwens altijd een beetje verdacht gevonden, gewoon omdat die meestal draaien om degenen die de meeste centen aan de inhalige schoonzuster gegeven hebben. 

Trouwens, er bestaat een kledinglijn geïnspireerd door de muziek van Ashtoreth. Kan Johan Verminnen zoiets zeggen? Ik dacht het niet. Er loopt in Bangladesh iemand rond met een tattoo van het logo van Amenra. Kan Sam Gooris dat zeggen? Ik dacht het niet. Daarbij, zo te horen hebben mensen hier meer vertrouwen in muzikanten dan in politici. Op zich lijkt me dat ook logisch. Een muzikant levert ofwel kwaliteit ofwel iets dat niet al te veel schade berokkent. Kan een politicus dat zeggen? De websites van artiesten zijn ook een stuk duidelijker. Je kan gemakkelijker opzoeken of The Kids ergens optreden dan het vertrekuur van de trein naar die stad. Je kan natuurlijk ook met de auto gaan maar dan vertrek je best 's morgens vroeg. Onze wegen kunnen namelijk niet zo goed tegen auto's en vrachtwagens. De fiets blijft een goed alternatief en gelukkig lijkt dat almaar te verbeteren. Misschien moet er iemand een MIA uitdelen voor mobiliteit. 

Ondertussen galmt de stem van Luc De Vos door mijn luidsprekers. Hij zingt dat er nog een "zee van tijd" is. Tijdens thuiswedstrijden van AA Gent zingen de supporters steevast 'Mia' en ik kan getuigen dat dat een kippenvelmoment is, iets dat voetbal overstijgt. Wie scoort in de 52ste minuut mag dat alleen vieren, de rest zingt "niemand gaat verloren". Toevallig wordt Luc afgelost door Stijn, die zich afvraagt wat kunst is. Kunst is de kwaliteit om alles te overstijgen, om mensen van verschillende slag samen te brengen voor dat ene magische moment. Kunst is wars van politieke opvattingen, achtergronden, huidskleuren, seksuele voorkeuren en haarstijlen. Kunst is voor lange tijd zonder regering zitten en daar eigenlijk totaal geen last van ondervinden. Zoals Luc zou zingen, "je hebt dat toch niet nodig". 

Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee wat ik nu precies met deze column wilde zeggen. Ik ratel een beetje over de starre, vage bureaucratie terwijl ik de muziekwereld zit op te hemelen. De ene zorgt steeds vaker voor ontgoochelingen en frustratie terwijl de andere golven van hoop en vaderlandsliefde over me heen laat vloeien. Beide werken blijkbaar enorm inspirerend want sinds ik Merchants Of Air heb opgericht in 2014 schrijf ik zodanig veel dat er eelt op mijn toetsenbord staat. Vandaar ook dat ik die cursus "Copywriter" wilde volgen. Ik verwacht dat ik over een dag over vier wel een antwoord gekregen heb. In de tussentijd zet ik een paar lekkere Belgische platen op, te beginnen met die fantastische schijf van Cecilia::Eyes, genaamd 'Disappearance', want dat muzikale talent overstijgt zelfs onze doldwaze taalgrens.


Serge

In 2016 I suddenly decided to create a metal themed deck of cards. The Metal Deck contains 52 bands in 13 styles. You can play any card game but also every variation of Quartets that you can imagine. You can compare year of formation, number of albums, popularity and so on. Some people even play with a "Motorhead always wins" rule.
I have a bunch of these left and I'm selling them off for €5,00 euros (plus shipping costs). If you want one, send €10.00 to info(at)merchantsofair(dot) com via Paypal and we'll do the rest.