Belandwerpen 3: Muskusratten

We mochten vroeger niet in de Lut zwemmen want daar zaten muskusratten in. Vieze, enge beesten met dolken in hun schedel, krioelend van de bacteriën. Eén zomer mochten we dat wel maar toen scheurde Nico zijn been open aan een onzichtbare onderwatertak en toen mochten we dat weer niet meer. Het was een vervelend opstel om te moeten schrijven, zo begin september. De zomervakantie was naar de haaien omdat Nico zo nodig op die tak moest springen. Plots was veiligheid een prioriteit en dat is helaas nooit meer goed gekomen.  We hebben de rest van de zomer dan maar gespendeerd aan het staren naar Anke haar borsten. Haar huis was perfect gearchitectureerd voor een stomende douche-gluur sessie, ook met behulp van de tuinman en zijn haagbeuken. Eén keer heeft ze ons betrapt, toen Benjamin met een hels kabaal uit de boom viel. Ik wist het toen al, voor mijn plezier hoef ik niet op mijn kameraden te rekenen. Anke sloeg snel een handdoek voor en balde een vuist richting het badkamerraam. Daarna liep ze gillend naar de kamer uit. Een milliseconde daarna vlamde de voordeur open en stoof Anke's vader naar buiten met een hamer in zijn hand. Hij riep een paar namen terwijl hij in zijn vaalgele onderbroek de straat op liep. Hij struikelde over zijn eigen onhandig geplaatste tegels en vloekte als een viking met tourettesyndroom. Overal in de straat gingen lichten aan en spurtten jongetjes weg. Knapen, deugnieten, schorriemorrie. En daar lag mijnheer De Roover, uitschoven over zijn eigen knulligheid en whiskyverslaving. De Roover, meester van het vijfde studiejaar, vader van de stoot van de straat, lijsttrekker voor de Volksunie. 

Mij kon het allemaal geen moer schelen maar de verkiezingen brachten altijd een vreemd sfeertje met zich mee. De ene was tegen de Walen, de andere was tegen de Turken en nog een andere vond dat we allemaal Duits hadden moeten spreken. Er werden borden geplaatst met lelijke koppen waar wij dan snorren en brillen op gingen tekenen. 's Nachts kwam iemand dan de koppen vervangen of gewoon afscheuren of ranzige slogans op schrijven. Ondertussen werden al die borden ondergescheten door moddervette duiven en moest een ex-mijn-Turk dat allemaal komen opkuisen. Het enige interessante aan de verkiezingen destijds waren de stylo's. De CVP reed met een busje de straat in en deelde pennen uit aan de kinderen. Daarna kwam de SP en die gaven ons nog mooiere pennen. Na hen go-kartten de groenen, Agalev, de straat in met hun geitenwollen sokken en deelden ze potloden uit. Niks was gerecycleerd, enkel de beloften. Ze hadden ook allemaal snoep bij, en kauwgom die we onder geen enkel beding mochten inslikken. Kauwgom inslikken was in die tijd dodelijker dan naar tieten loeren of met muskusratten zwemmen. De wereld was een prima plek, zolang je maar héél goed oplette met je snoepgoed. Twee weken later kwam één van die partijen opnieuw met dat busje, dus niet die Agalev-losers, de straat ingereden. Opnieuw brachten ze snoep en chocolade mee maar deze keer met bedankt-briefjes eraan gekleefd. Om het er nog eens goed in te wrijven bij de morrende verliezers, uiteraard. Daarna werd iedereen in de wijk weer vrienden met elkaar en zwierden ze een pasgeboren lam op de barbecue. Ze zopen ze tot dat ze dubbel zo veel volk zagen en besloten dat ze te nu weinig pasgeboren lammetjes hadden. Dus gingen ze op kippenjacht en kwam iedereen om vijf uur 's nachts zijn slaapkamer binnengestrompeld. Dat soort dorp was het ongeveer.

Mijnheer de Roover werd op een dag betrapt toen hij één van de vriendinnen van de pastoor aan het neuken was. In die tijd was er een strikte scheiding van kerk en staat dus dat kon absoluut niet door de beugel, ook niet door die van Anke haar moeder. Het werd de eerste vechtscheiding in de geschiedenis van het dorp. Het huis werd verkocht, Anke werd geprocedeerd, de hond kreeg een spuitje. Mijnheer De Roover werd overgeplaatst naar een dorp in "De Vlaanders" en mevrouw De Roovere, ze had die naam ook niet gekozen, ging samenwonen met haar minnaar. Ook Anke geraakte ervan in de war. Het arme kind is aan lager wal geraakt en heeft haar vader's voetsporen in de politiek gevolgd. Ik heb haar na die woelige periode ook nooit meer gezien. Ze is, net als ik, naar een grote stad verhuisd. Ik vraag me soms af of ze nog ooit aan die kwajongens denkt, die knapen die nog maar pas kennis hadden gemaakt met het begrip "erectie". Die gniffelende snotapen aan wie haar vader seksuele opvoeding moest proberen te geven. Natuurlijk waren die lessen één en al hilariteit en natuurlijk vond Mijnheer de Roover het erg dat hij niet meer met metalen meetlatten op giechelende kinderhandjes mocht slaan. Die disciplineertacktiek werd enkele jaren eerder afgeschaft, waarop alle linkshandigen een zucht van verlichting slaakten. Ik was zelf één van die linkshandige Satanskinderen. Ik voelde de priemende blik van Mijnheer de Rover bij elke letter die ik neerpende. Links was om uw gat mee af te vegen, vond hij. Maar hij mocht niet meer slaan, en ik mocht lekker verder schrijven met mijn linkse poot en stiekem mijn gat afvegen met rechts.

De verkiezingen van vandaag zijn nog steeds een immense energieverspilling, gebakken lucht met een zeer hoge zuurtegraad. Bijna dagelijks vind ik hun propaganda in mijn brievenbus en bijna dagelijks lees ik: "zij hebben dit en wij zullen dat". We krijgen zelfs geen stylo's meer, alleen nog maar dat leesvoer. En dan die koppen langs de kant van de weg. Ze zien eruit als wanted-affiches in Amerikaanse westerns, of als aanplakbiljetten voor bokswedstrijden. Ergens lijkt het me een toffer idee om onze volgende burgemeester door middel van aan kooigevecht te laten kiezen. Laat Beels, De Wever, De Winter, Peeters, Mertens en De Backer het uitvechten op de grote markt en laat het volk gokken, dan is Unibet ook content. Laat het publiek wapens meebrengen, stoelen, verwarmingstoestellen, krukken, schoonmoeders... Maak van de verkiezingen één groot volksfeest, met een schandpaal en rotte tomaten voor de verliezers. En dan geen gezever meer over coalities en dat soort ongein. Wie wint, krijgt Antwerpen voor zes jaar. De anderen moeten op trainingskamp in Congo om zich klaar stomen voor de volgende vechtkiezingen. "Je zou er weer wat van maken", gniffelt mijn vrouw als ze mijn schrijfsel leest. Maar het is ook allemaal zo steriel en braaf en pamperend. Als ik naar die koppen kijk, overal in Vlaanderen, dan zie ik andere dimensies. Dan zie ik verschillende werelden die door elkaar lopen, ook platte. Ik lees hoe fantastisch Antwerpen is en ik lees over vermoorde vrachtwagenchauffeurs en kogelgaten in vitrines. Ik lees hoe groen Antwerpen is en dan zie ik de resultaten van Curieuzeneuzen. 

Straks mogen we allemaal gaan stemmen en daarna mogen we allemaal nog eens gaan stemmen en ondertussen mogen we nog altijd niet in de Lut zwemmen. Niet omwille van de muskusratten of onzichtbare onderwatertakken maar wel omdat er chemisch afval en cocaïne in ronddrijven. Het zou me niet verbazen moest straks een Colombiaanse firma onze waterwegen komen baggeren. Moest ik nu niet in de Lut mogen zwemmen omwille van een strategisch geplaatste waterenergiecentrale, dan had ik dat nog puik gevonden. Binnenkort gaat hier misschien het licht uit omdat er niet genoeg elektriciteit is. Ze noemen dat het "afschakelplan", wat het perfecte woord is voor de sociale toestand in dit land. Gelukkig is er verandering op komst, niet omwille van die smoelen naast de autostrade maar simpelweg omdat alles altijd verandert. Wie de evolutie niet kan volgen, blijft achter en valt dood, daar heeft niemand iets over te zeggen, hoe machtig sommige mensen ook denken te zijn. Laatst zag ik de kop van Anke in een voortuin, ook zij kan de evolutie duidelijk niet volgen. Al die jaren politieke ondergrond hebben haar geen goed gedaan, in ieder geval niet goed genoeg voor een opwindende gluur-sessie. Niet dat het schorriemorrie van vandaag nog kan gluren, daar bestaan tegenwoordig camera's en gas-boetes tegen. De kwajongens zelf zijn ook geëvolueerd. In plaats van in haagbeuken te hangen, swypen ze nu op Tinder. In plaats van snorren op affiches te tekenen, sturen ze dickpics. Dat heet evolutie en daar valt niet aan te ontsnappen.