Over het hooi en de de vork

De kat ligt languit uit op de zetel, haar favoriete speelgoedje tegen haar achterpoot. Buiten is het rotweer. Wind. Regen. Mensen. Allemaal dingen waar je weinig aan hebt. Binnen is het warm. Er speelt zachte ambient-muziek. De rest van de wereld is stil, op een enkele passerende auto na. Ikzelf zit in de andere zetel, een beetje voor mij uit te staren. Boos. Gefrustreerd. Ontgoocheld. Ik heb het weer gedaan. Ik doe het altijd weer opnieuw. "Ja, ik doe mee." "Dit lijkt me een fantastisch idee." "Daar moet ik werk van maken." En dan? Dan verzuipen mijn ideeën zich in elkaar en stort alles in als een kaartenhuisje.
Want zo gaat het altijd.
Het begon enkele maanden voor oudejaar. Na een hete en uitputtende zomer begonnen de ideeën te sijpelen. Een spel. Een boek. Nieuwe muziek. Een schrijfopdracht hier. Een fantastisch idee daar. Als water door een vergiet, bruisend en vol levenslust. Zoiets. Alles leek ook realiseerbaar, of toch bijna alles. Als een bezetene begon ik te werken. Schrijven. Componeren. Ontwerpen. Bedenken. Het kon niet op, zo leek het. Een storm van creatieve energie stroomde als een orkaan door mijn aderen. Niets kon me tegenhouden. Ziekte. Familiefeestjes. Een vaste baan. Ik kon alles aan.
Dat is dus stierenstront.
Want op een bepaald moment komt er die ene minuut waarop je terugkijkt en beseft dat je op al die maanden eigenlijk nog altijd niet veel verder gekomen bent. Goed, er is nieuwe muziek en dat boek loopt vrij lekker maar van de zevenendertig projecten is er niets klaar. Daarom ben ik zo gefrustreerd. Creatief generalist zijn is leuk, maar het is ook behoorlijk vermoeiend. Ik hoef nog maar naar de wielen van een tram te kijken en een nieuw kaartspel begint zich te ontwikkelen in mijn hoofd. Om maar een voorbeeld te noemen. Hoe dat kaartspel heet en hoe het precies gespeeld wordt? Niet. Dat is het enige dat ik op die vijfenveertig jaar creatief generalisme heb geleerd. Als het te vaag is, verdwijnt het wel.
Want ja, nu ben ik weer aan dit artikel bezig.
Dat ging vlot. Daarnet stond ik buiten te roken. Nu zit ik mezelf een beetje zielig te vinden, mezelf te excuseren door middel van een artikeltje op LinkedIn. Hoera! Alweer een projectje. Ach ja, dit projectje is zo dadelijk tenminste klaar, op de andere zal ik wellicht nog eventjes moeten wachten. Jammer genoeg wacht ik zelden alleen. Jammer genoeg stelt dat creatief generalisme regelmatig andere mensen teleur en daarvoor kan ik behoorlijk kwaad op mezelf worden. Dit is de donkere kant van de medaille, de terugslag van het fantasierijk graaien. Ik doe het allemaal graag. Ik kan het gewoon niet allemaal aan.
Leer dat nu.
Ik doe mijn best. Ik leer afbouwen, hoe moeilijk dat soms ook is want alles kan interessant genoeg zijn om me mee bezig te houden. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen, die ik wil verwezenlijken maar er zijn ook zoveel muren waar ik tegen op loop. Daar zit ik me dus nu voor te schamen. In mijn zetel, met luie pianomuziek op de voorgrond (mijn luidsprekers staan voor mij). Weet je wat? Ik ga nog even buiten roken en dan ga ik eindelijk beginnen aan die spannende scene in 'Gehucht'. Dan is dat toch al achter de rug.