Zet die ploat oep

Ons landje is een gezellige warboel, een schip dat een beetje ronddobbert op zee en waarvan de ene helft van de opvarenden de andere helft niet verstaat. Daarboven, in de stuurhut, lopen de kapitein en zijn personeel een beetje doelloze beslissingen te maken in de hoop dat de cargo nog een beetje oplevert. Iedereen lijkt te leven een vreemde mentale zone. Het is het gevoel dat zich openbaart net voordat er paniek losbreekt. Een beetje zoals bizons die een groep jagers ruiken maar niet zien van welke richting ze komen. Stilaan begint dit land een opeenstapeling van teleurstellingen te worden, met als tegengewicht een fantastisch muzieklandschap.

Daarnet ben ik vijfentwintig minuten aan de lijn geweest met een vriendelijke computerstem die me regelmatig wist te melden dat ik op nummer twee in de wachtrij stond. 

---

Ik wilde informatie over een cursus "Copywriter", aangeboden via de website van de VDAB maar georganiseerd door NHA. Na die vijfentwintig minuten aan de muur, belde ik dus naar de kast van de VDAB met dezelfde vraag. Die stuurde me weer naar de NHA. U weet hoe dat gaat. Klantenservice is een verliespost, dat weet iedereen. Dus gooide ik me maar weer in de wachtrij. Ik telde tweeëndertig meeuwen, achttien eksters, één merel en elf duiven. Ik keek hoe de regendruppels uiteen spatten op de aluminium rand van de liftkoker van de esthetische chirurgie-kliniek aan de overkant van de straat. Kortom, ik had redelijk weinig te doen.

Inmiddels luisterde ik ook naar de nieuwe plaat van Stratosphere, een Belgisch drone en ambient project. Ik ben al jaren fan maar deze plaat is waanzinnig goed, niet enkel dankzij de medewerking van tal van gerenommeerde artiesten maar ook omdat Stratosphere zelf volledig aan het loskomen is. Als hobbyistische muziekjournalist krijg ik veel verbazend goede platen van Belgische bodem binnen, niet enkel in de wereld van ambient maar simpelweg overal. Amenra is één van de grootste bands op deze aardkloot, dat zijn gasten uit Kortrijk, of all places. Marco Bailey speelt ten dans op de grootste dance-festivals ter wereld en heeft vorig jaar één van de beste technoplaten ooit op de markt gevlamd. De naam 'Front 242' staat in zowat elke goth zijn brein getatoeëerd. Tegelijkertijd zit Jef Neve overal ter wereld piano's op te geilen. Ons collectief muzikaal talent is ranzig hoog, zo blijkt.

Enkele jaren geleden vroeg ik me al eens af of de sociaal-economische toestand van een land invloed had op de culturele. Ik begon landen te volgen die het financieel moeilijk hadden, zoals Griekenland. Het leek er echt op dat de muziekindustrie van dergelijke landen op korte tijd ontploft. In de tijd van het Griekse faillissement zag ik ettelijke fantastische bands opkomen, soms met een ongeziene agressie, soms ingetogen en zwartgallig. Hun doom metal scene barstte uit zijn voegen, samen met alles wat punk, hardcore and math rock was. Het was verbazingwekkend. Uiteraard is dit een redelijk algemeen gegeven, kijk maar naar de opkomst van de punk en de anti-oorlogsgezinde hippiebeweging. Het zal wel een soort actie-reactie zijn. Nederland doet het redelijk goed maar die zitten dan weer opgescheept met Zanger Rinus als tegengewicht. En laten we hun gabber-scene vooral niet vergeten. Die jaren moeten het socio-economische hoogtepunt van Nederland geweest zijn.

---

België zit op een dieptepunt, maar daar zitten we al jaren. In plaats van uit het gat te klimmen, graven wij de randen verder uit zodat er meer mensen in kunnen. Gezellig. Marginal is daar nogal woest over. Marginal is een grindcore en crust punk groep uit Antwerpen, een vuurspuwend en woest om zich heen klauwend monster dat geen spaander heel laat. Bij het beluisteren van hun plaat viel mijn bek letterlijk open. Dit geweld komt van diep en heeft zich vermengd met een lekkere portie muzikaal talent. Bark, nog zo'n groep die luidruchtig tegen het Schoon Verdiep staat te pissen, doet het al even intensief. Het houdt niet op hier. Hoe ergerlijker het land, hoe beter de muziek. Dat lijkt overal zo te zijn. Wist je dat de meest verrassende en originele black metal groepen van vandaag uit het Midden-Oosten komen? Hoe meer koppen daar worden afgehakt, hoe meer mensen er beginnen te headbangen. Maf.

Dit is een land met lange wachttijden, diepe kastjes, hoge muren, vloeibaar geld en dieselwalmen. Er ligt elke week wel iets de autostrades te versperren. Er staat altijd wel iemand bossen om te kappen. Er liggen overal zakkenrollers met wurgcontracten op de loer. Ghelamco en Coucke spelen Monopoly met de Jupiler league. De politie heeft alle moeite van de wereld om een belangrijke terreurcel in Molenbeek op te rollen. Sven Mary gooit met procedurefouten alsof het confetti is. Bedrijven gaan failliet, mensen komen op straat te staan, onze gezondheidszorg wordt ondermijnd en iedereen die informatie wil mag in de rij gaan staan, liefst met een op een kinderpiano gespeelde versie van Beethoven's 'Für Elise' in zijn oor. Ondertussen is er nog altijd dat pedofilienetwerk waar we maar niet van verlost lijken te geraken. Of dacht u dat heel die affaire inmiddels opgelost en afgehandeld was? 

---

Daar staat dan weer tegenover dat er binnenkort weer duizenden mensen afzakken naar Boom. Vanuit meer landen dan je voor mogelijk acht, komen jongeren drie dagen dansen op Tomorrowland, een festival dat in géén tijd tot de absolute wereldtop geklommen is. Verrassend? Absoluut niet. Sinds Jazz Bilzen, ergens in de jaren zestig, is dit landje op kruissnelheid wat festivals betreft. Elk boerengat heeft zijn muziekfestival tegenwoordig en elk jaar zijn er op Pukkelpop, Werchter en Graspop meer nationaliteiten te vinden dan in heel Antwerpen. De Scheldestad moet op dat gebied trouwens enkel New York voor zich dulden. Niet iedereen is daar even blij mee, maar goed, net zoals de rest van dit land heeft Antwerpen een paar "mondhoekoptrekkers" nodig. Er wordt hier te weinig geglimlacht.

Uiteraard is niet alles koek en ei in het Belgische muziekwereldje. Er is immers altijd de inhalige schoonzus en in dit landje heet die trut Sabam. Volgens haar moet je haar geld geven als je 'Als Een Leeuw In Een Kooi' neuriet tijdens het shoppen op de Meir. Echt waar. Als meer dan vier mensen een liedje kunnen horen, staat zij daar met haar handje open. Sabam is een ambtenares, wat verklaart waarom zij zich zo vast houdt aan onze zenuwslopende bureaucratie, iets waar zelfs Kafka zich vragen bij zou stellen. Begrijp je haar vraag niet, bel haar dan op, druk op toets één om daarna te horen dat je best op de website gaat kijken waar je kan lezen dat je het snelst wordt geholpen op het in groene letters aangegeven telefoonnummer. Hoera!

---

En inmiddels dendert onze talentenkaravaan rustig verder, voortgestuwd door nooit aflatende kamelen zoals Millionaire, Stromae, Praga Khan, dEUS, Regi, Channel Zero en Dirk Serries, om er maar een paar te noemen. Of je nu fan bent van hun muziek of niet, je kan niet ontkennen dat ze hun impact op de wereldwijde muziekindustrie hebben gehad. Sommigen worden op handen gedragen, anderen worden nog altijd genegeerd door de grote bozos van de pers. Maar om de ene of andere reden hebben ze die grote bozos niet nodig. Amenra werd onlangs nog kansloos achtergelaten op de uitreiking van de MIAs. Aan de continue reacties van duizenden uitzinnige fans te zien, volkomen onterecht. Colin is dan ook geen Will Tura, en Colin heeft geen MIA nodig. Consouling Sounds heeft geen MIA nodig. Dunk! Festival heeft geen MIA nodig. Enkel mensen die hopeloos op zoek zijn naar erkenning hebben een MIA nodig. Ik heb dergelijke prijsuitreikingen trouwens altijd een beetje verdacht gevonden, gewoon omdat die meestal draaien om degenen die de meeste centen aan de inhalige schoonzuster gegeven hebben. 

Trouwens, er bestaat een kledinglijn geïnspireerd door de muziek van Ashtoreth. Kan Johan Verminnen zoiets zeggen? Ik dacht het niet. Er loopt in Bangladesh iemand rond met een tattoo van het logo van Amenra. Kan Sam Gooris dat zeggen? Ik dacht het niet. Daarbij, zo te horen hebben mensen hier meer vertrouwen in muzikanten dan in politici. Op zich lijkt me dat ook logisch. Een muzikant levert ofwel kwaliteit ofwel iets dat niet al te veel schade berokkent. Kan een politicus dat zeggen? De websites van artiesten zijn ook een stuk duidelijker. Je kan gemakkelijker opzoeken of The Kids ergens optreden dan het vertrekuur van de trein naar die stad. Je kan natuurlijk ook met de auto gaan maar dan vertrek je best 's morgens vroeg. Onze wegen kunnen namelijk niet zo goed tegen auto's en vrachtwagens. De fiets blijft een goed alternatief en gelukkig lijkt dat almaar te verbeteren. Misschien moet er iemand een MIA uitdelen voor mobiliteit. 

---

Ondertussen galmt de stem van Luc De Vos door mijn luidsprekers. Hij zingt dat er nog een "zee van tijd" is. Tijdens thuiswedstrijden van AA Gent zingen de supporters steevast 'Mia' en ik kan getuigen dat dat een kippenvelmoment is, iets dat voetbal overstijgt. Wie scoort in de 52ste minuut mag dat alleen vieren, de rest zingt "niemand gaat verloren". Toevallig wordt Luc afgelost door Stijn, die zich afvraagt wat kunst is. Kunst is de kwaliteit om alles te overstijgen, om mensen van verschillende slag samen te brengen voor dat ene magische moment. Kunst is wars van politieke opvattingen, achtergronden, huidskleuren, seksuele voorkeuren en haarstijlen. Kunst is voor lange tijd zonder regering zitten en daar eigenlijk totaal geen last van ondervinden. Zoals Luc zou zingen, "je hebt dat toch niet nodig". 

Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee wat ik nu precies met deze column wilde zeggen. Ik ratel een beetje over de starre, vage bureaucratie terwijl ik de muziekwereld zit op te hemelen. De ene zorgt steeds vaker voor ontgoochelingen en frustratie terwijl de andere golven van hoop en vaderlandsliefde over me heen laat vloeien. Beide werken blijkbaar enorm inspirerend want sinds ik Merchants Of Air heb opgericht in 2014 schrijf ik zodanig veel dat er eelt op mijn toetsenbord staat. Vandaar ook dat ik die cursus "Copywriter" wilde volgen. Ik verwacht dat ik over een dag over vier wel een antwoord gekregen heb. In de tussentijd zet ik een paar lekkere Belgische platen op, te beginnen met die fantastische schijf van Cecilia::Eyes, genaamd 'Disappearance', want dat muzikale talent overstijgt zelfs onze doldwaze taalgrens.


Serge

---