Lier, Lacht eens!

De zon schijnt, de paasbloemen en de krokussen laten hun kleurrijke kopjes zien. De vlinders fladderen vrolijk en de merels zingen hun mooie liedjes zo luid mogelijk. Maar de gemiddelde Lierenaar loopt nog altijd met zijn/haar mondhoeken over de kasseien van de Antwerpsestraat te schuren. Elke ochtend wandel ik over het emotionele kerkhof dat ooit een bloeiende winkelstraat was. Elke ochtend schoffelt een of andere treurige dame met een meewarige blik voor mij op. Argwanend, boos, inert, sloom,... Lierke Plezierke lijkt dood, gecremeerd en uitgestrooid. Alleen het meisje van de snoepwinkel lijkt nog een beetje levenslust te hebben. Oh, en mijn buurvrouw. Die kan nog écht lachen. Heerlijk. Maar de rest, jee-fucking-tje. Is de Nete een rivier vol azijn? 

Vandaag kreeg mijn vrouw over haar donder bij de bakker. Waarom? Omdat het belletje van de deur "tingelingelingelinge" deed in plaats van "tingeling". "Horen mensen dan niet dat dat ding zit af te gaan?" snoefde de klet. Wij dus alweer op zoek naar een andere bakker, en die zijn niet dik gezaaid in de poort van de Kempen. De ene is failliet, de andere wil graag failliet gaan, nog een andere vraagt €3.40 voor drie centimeter deeg met pudding. Voor de echte Lierse vlaaikes moet een mens al bijna naar de Carrefour in Berchem gaan. Je zou voor minder zweren op je ziel krijgen. 

Van de Lierse jeugd moeten we precies ook niet veel vrolijkheid verwachten. Het enige moment waarop het Lierse meisje lacht, is als ze bijna omver gereden wordt door een bus. "Hahaha, daar was ik bijna dood, lol." Dat zou dan ook ineens het meest intense menselijke contact zijn dat ze hebben want heel hun leven blijkt zich af te spelen op de iPhone. De jongens dan, misschien lachen die wel? Ja hoor, als dat meisje bijna omver gereden wordt door de bus. Goed, de huisdieren dan maar? Nee hoor, een bende pissige chihuahua's met downsyndroom, dat is hier het gemiddelde huisdier.

Het ergste is, de Lierenaar kàn lachen. Dat heb ik gezien in het Cultureel Centrum, vlak bij een van de meest meelijwekkende Delhaizes van Vlaanderen. Als William Boeva moppen tapt, dan wordt er gegierd, vooral door de dame die voor mij zat. Lang, luid, uitgelaten, prachtig. Margriet Hermans kon er nog iets van leren. Maar na de show moesten de mondhoeken weer in de schoenen en de vrolijkheid weer in de brandkast. Zelfs de talrijke (en dat is een understatement) wielertoeristen liggen net niet te janken op hun koersfiets. Dan zou je denken, mensen die zo'n lachwekkend kostuum aandoen in hun vrije tijd, die moeten toch vol levenslust zitten, niet? Neen dus.

Als de zon uitkomt, doen de Lierenaren dat ook. Dan gaan ze wandelen tot het dichtstbijzijnde bankje, vanwaar ze elke voorbijganger proberen dood te bliksemen met hun granieten blik. Wanneer de zon schijnt, is het druk in Lier. Een gezellige drukte met mentale machetes en een goeiedag van elke marktkramer die niét in deze stad woont. En dan ben ik nog blank. Je moet ze eens zien kijken naar een allochtoon, of naar een transgender, of naar een tulp, of naar het eeuwige niets. Zelfs de C&A is het hier afgebold. Waarschijnlijk was hun collectie te kleurrijk voor dit olijke proviciestadje.

Goed, het is winter geweest, en corona heeft het leven er niet plezanter op gemaakt, en er is oorlog in Europa maar zou het zoveel pijn doen om eens vriendelijk te knikken? Is het zoveel gevraagd om bij het uitstappen van de winkel  of trein eens te kijken of er niemand aankomt? Jullie hebben een prachtig mooie stad met veel groen, veel water en redelijk zuivere lucht. Jullie hebben een toffe kermis, een vet cool jeugdhuis, een mooi cultureel centrum en veel frietkoten. Een mens zou voor minder eens een beetje goed gezind worden. Of zijn jullie allemaal gevaccineerd tegen vrolijkheid? Neen toch.

​Lach, Lier, Lach.