Creative generalism is a dangerous thing. It leads to a plethora of ideas, many of them impossible to accomplish. The gray matter up here is spewing ideas by the thousands. Some of those would make a lot of people happy, I'm certain of that. That April fools joke about the stoner rock dating site, which I published a few years ago on Merchants Of Air, actually got several people thinking about creating a music-driven Tinder. I'd say, go ahead. I have no idea how to begin with something like that so be my guest. Another thing that creative generalism causes, is the constant urge to cross-over and combine. For that, my new episodic novel is a perfect example. For years, I have been writing about music. Now it was time for music to infiltrate my writing. 'Cecilia's World' already combined those two, but it also raised the bar for a follow-up, especially since I planned to return to my writing-roots: thrillers. From my late teens and into my thirties, I have been writing a heap of short stories. The plan is to translate, rework and publish them in the future. But until then, there is a huge project, based on an old idea that resurfaced and got stuck in my head. The year 2018 was nearing its end and the story out a little girl with psychokinetic powers started unfolding.

The similarities with books like 'Carrie' and 'Mathilda' were immediately apparent, which should not be a big surprise. With a main theme like psychokinesis those similarities were to be expected. I wondered how Carrie and Mathilda would have lived their lives today, in 2019. How would they cope with the challenges of this era, where corruption and civil unrest rage wild? I found the inspiration for those themes in series like 'Mr Robot' and the 'Zeitgeist' movies, but also in the world I see around me. When those two ideas, psychokinesis and our crumbling society, came together, there was no stopping me. The basic storyline emerged quickly and in only a few weeks most of the characters were born, along with their backgrounds. The only thing I needed now was a title, something interesting, something that makes you wonder. I found that title with the band Nine Inch Nails. Their track, 'I Do Not Want This' is a harsh industrial rock tune, loaded with despair and anxiety. So is my novel. I think I can easily say that this is not a follow-up to 'Cecilia's World'. I had to rate it as "adult" before distribution: foul language, violent events and sex. It has it all.

Describing the writing process for this book is easy: I sat down in my couch and started typing. First I wrote down the spine of the story in a notepad document. Then I added the main characters and their backgrounds. Finally, I took a few long walks to create a mental image of Aralburg, the city where most of the action happens. I also built some of the buildings in The Sims, like the bungalow where Louis lives. It's a pretty good continuity exercise. The kitchen will always be in the same place, and so will everything else. The plan was to build the whole city in The Sims but I thought it would be a better idea to just start writing. I'm glad I did. Once all the technical preparations were finished, I sat down and let my fingers guide the way. The characters came to life and lived through their adventures. Chapter one, the rough version, was finished in a month. Even I was somewhat baffled by the speed and the result, especially the sudden and unforeseen appearance of one of the main characters. I have no idea where she came from. She invented herself and her own storyline. It was an odd experience.

I was having a nice jam with my buddies from Synchyse when I received the awaited e-mail: "your book is approved for premium". I think I almost collapsed from happiness. I can't say it was the happiest day of my life, but I did feel like opening a bottle of champagne. When I wrote the dialog heavy 'Cecilia's World', I had no idea about formatting e-books. The whole publishing process caused me a lot of stress, and even today, my debut is not available on all platforms because of it's format. Perhaps that will change in the near future, but now the focus is on 'I Do Not Want This'. I had to get it right this time so I completely changed my writing style. No more lengthy sequences of spoken text. This time, the whole thing would contain blocks of text, with dialogues interlaced in between. I decided to write it like a movie script.

Of course, before Smashwords, where the book will be published, sent me this e-mail, there were a lot of steps to go through. We, my beloved wife and I, read the Smashwords style guide before I got to work. Then I had to use that information to tell my story. I realized that I was going to need a few test readers to help me keep up with the continuity and to filter out all the little errors. In the past fifteen years or so, my wife has always been number one. Here, too, she was the first one to read the chapters. I remember one passage especially. She read the scene I had written the night before, stood up and walked to the balcony. There she lit a cigarette and whispered. "Fuck!" At that moment, I knew I was heading into the right direction.

Avid reader and erotic short-story writer Shanna became test reader number two. I think it's safe to say that parts of her also appear in one of the main characters. My friends inspire me and their stories quite often infiltrate my writings. In 'Cecilia's World' my friend Marc literally appeared in the audio shop. In the new book, Shanna gazes through the eyes of Agnes, the biographer. When it gets kinky in 'I Do Not Want This' and you like it, go read Shanna's stories. Then it was time for two batches of test readers. Batch one consisted of friends and artists on the soundtrack. Batch two were people from a facebook group, selected by my wife. Their reactions were gratifying, although I haven't heard that much from some of the second batch. Still, people seemed to love the book and I just kept on writing. My wife was also the final test reader. Firmly focused on a printed copy, she searched for those last typos. I hope she found them all. Test reading is a tough job so I want to thank all of these people from the bottom of my heart.

Finally, I needed a decent cover. For 'Cecilia's World', my niece Emma helped me out but now I wanted something eerie, haunting and professional. A few ideas popped up but eventually I ended up asking Gootslaper to create something. He had made the cover and video art for Ashtoreth and I loved it, so I sent him my idea and he came up a very unsettling image. A job well done, and with the aid of my friends Bart and Marc I turned Gootslaper's photo into the official cover art.

The fact that there's a soundtrack coming with the book will probably surprise nobody. The idea to seek a heap of artists came quickly, all because of the music I was listening to while I wrote the story. Ambient and drones, more particular releases from Ashtoreth and Stratosphere. I know these guys quite well. I've been couch droning with the first and jamming with the second, plus I wrote plenty of reviews for both of them. Time to engage them in another one of my crazy adventures, right? Right! Both of them immediately agreed. I sent the opening scene to Ronald and he started composing. I sent another scene to Peter and he got to work. In between I sent out a bunch of messages to other artists on facebook. 18 tracks quickly became 24, but I didn't mind.

I'm not going to reveal everything yet but there are a few songs I'd like to pick out. I really feel like some of these artists have gone through great lengths to create something perfect. I reached out to several acts in my personal circle. I already mentioned two of them, and they will appear more than once. Ronald got the opening theme and a track with Synchyse, which also includes Gert, who also appears in chapter one as Distant Fires Burning. Ashtoreth even managed to appear three times. Solo, in Valavond Ensemble (with Izzy on bugle) and with a rework of the planned Misantronics track. Yep, things change, and here they seemed to change for the better.

Outside of the close circle of friends, but still within a larger group of festival buddies, I found David, mister Wayward Bound. I instructed him to rework a wedding theme. That idea changed over time but David kept on working and sending me snippets of his work in progress. The result was a perfect post-track with heavy guitars and pounding drums. I was delighted, also because I did no want to stick to ambient tunes. There had to be some variation, which Wayward Bound perfectly provided. Since I had asked David to deliver some heavy guitars, I thought I might as well make a bold move and just ask Telepathy. They're one of the most captivating live bands today, which had already inspired me to write them into 'Cecilia's World'.  Their metallic heaviness fits quite well with some of the chaotic scenes in my book. They said yes and I made a little dance. Inspired by their approval to select the song 'Metanoia', I boldly asked a few other bigger names. You'll see who in the near future.

So we had ambient. We had post-rock and post-metal and Valavond Ensemble took care of that jazz feel. Still, I felt like I needed something different, something catchy and contemporary. I found exactly that with Ludoviq, a fantastic pop musician from Antwerp. I loved his music, inspired by Prince, Michael Jackson and many other icons in the music industry. His song 'Beth's Psalm' became one of the cornerstones of the sexy aspects in 'I Do Not Want This'. So, Antwerp was represented quite well and it was time to cross the borders and make this an international thing. In the UK, I contacted my label boss P23, who runs Sombre Soniks. Three projects from their stable made the cut. Akoustik Timbre Frekuency, Syrinx and Druha Smrt delivered music for the dark, mysterious and occult passages in this book. Here too, the artists seemed to be perfectly aligned with the storylines, even though they had not read it.

Crossing the country's border for this thing had proved to be a good idea, so I went a little further still. In Ukraine I contacted Gamardah Fungus. In Germany I discovered that Father Sky Mother Earth was highly enthusiastic about this little project. And from India, Arka's post rock project Mixtaped Monk joined in on the fun. The USA delivered the downtempo darkness of Auel. Shortly after their confirmation, UK residents A-Sun Amissa donated a track as well. You see, a whole lot of music and there is still a lot more to be found.

The past several months have been wild and the ride is not over yet. While this little article is being published, Eline is going through the opening sequence of chapter 5, to be released in August. Funny thing is, sometimes people tell me that they are curious about the whole story and then I reply with "Me too". Up until now, about 82.000 words have been written. That leaves 38.000 still to appear on the screen. That's a shitload of words, I know. That is why I have decided to publish it in monthly chapters. Next Saturday, you can dive into this relentless story. Until then, be safe. You never know what lurks in the corners...

​Serge


1. Smashwords (Ebook)
https://www.smashwords.com/books/view/931862
2. Bandcamp (Soundtrack)
https://merchantsofair.bandcamp.com/album/i-do-not-want-this-chapter-1-ost
3. Bandcamp (Soundtrack + PDF)
https://merchantsofair.bandcamp.com/album/i-do-not-want-this-chapter-1-story-ost 
4. Check you favorite e-book provider (Kindle, Kobo, Google Books...)
​
More info and details on future formats: http://www.sergetimmers.com/ 

“He kept shouting at me, yelling that we had no other choice. Maybe I thought that there was a way of stopping him, even though it had always been impossible to reason with Daniel. It was a horrible drive, in the pouring rain, through the vast darkness of the countryside. I thought he was going to kill all of us. He drove fast, most of the time way over the speed limits. Daniel was used to that. After all, he was a race car driver, but I wasn't. It made me sick to my stomach but he didn't want to stop, not even to let me out of the car to empty my stomach. You know what he did? He gave me a bag, one of those brown things to cover your bottle of liquor with. As we drove over the highway, my stomach emptied in the bag and all the way through he was talking, yelling, saying that there was no other choice, that this was the only option. We were drunk. Over the years it had become a habit to grab the bottle every time Angelique had one of her attacks, as we called them. Tequila, vodka, whiskey, ... It didn't matter. Alcohol seemed our only escape from this dreadful curse. The girl was sleeping, as happened after every attack. It completely wore her out. Sometimes she slept for twenty hours in a row, time for us to get wasted and forget our troubles for a short while. But troubles had always followed us and now they were here to claim their price.

I first started to panic after he drove past the hospital. That's where my eyes truly opened. He wasn't going to take us to the emergency room. He clearly had different plans. I asked him, “who are you texting?”. He just told me to be silent. Once we passed the hospital, he locked the doors and hit the gas. I was so scared. I watched the lights of the highway and the rapidly changing environment. There, in those houses near the hill, people had a normal life, with normal children. I couldn't see them but I could image their movements and habits. It all looked so surreal, as if my life was flashing in front of my eyes. Was this what dying feels like? I saw the lights of those houses, flickering like a stroboscope as we headed towards the woods. I wanted him to stop but I couldn't even talk properly. Each word I wanted to say ended up in the bag of vomit between my legs. I closed my eyes and tried to meditate myself to sobriety. It didn't work, the awful smell started filling the car. It made things even worse. The stench surely infuriated Daniel. It wasn't the first time he became violent but it was the first time his fist met my eye. It all happened so quickly. There was blood on my face, mixing with tears and sweat. It hurt my eye so much that I couldn't keep it open. I must have been in shock. Daniel ordered me to be quiet. He slightly opened the window to clear out the foul smell. “This was bound to happen, you know that,” he yelled, “Now stop whining. It's best for all of us”. I was scared.

Angelique was still in a deep sleep in the back seat, even though all the noise and the rain pouring on the roof. She was out completely. All I could and can hope is that she never noticed anything of the violence, the fear and the despair I felt. My whole body was engulfed in a frenzy of emotions. Of course I was frightened. I didn't want to lose my little girl. I'm a mother, you know, and a mother feels things differently, stronger than anyone else. But on the other hand, this child was impossible to raise properly. Deep inside of me, a voice said that Daniel was right. This probably could be for the better. Perhaps now a normal life was awaiting us. Somewhere, maybe, another family does know how to handle a child like this. Perhaps now we could all start over and live without the stress of raising this devil's child. I never liked that thought, and judging from the past several years, that so-called normal life was definitely not meant to be. Not for me. Someone once tried to comfort me with the words “God has a plan for you” but for me it felt like God was too busy with other people's plans. That night, God was nowhere to be found.

After Daniel finally stopped the car, I got out to bask in the rain. I thought this would be my last chance to change his mind and to shut up that little voice inside. I tripped on the brim of the car and fell into a puddle. It was muddy, cold and wet but I didn't mind. Somehow the water felt refreshing, almost like a cold shower after a hot day. Daniel was still in the car, reminiscing, I guessed. I closed my eyes and let the water cool me down before I tried to talk to him one final time. We were at the old fort. I could hear the sound of jackdaws, answering the cold wind. My mouth tasted like blood and vomit. Then I heard him again. He got out of the car. He didn't even look at me. He opened the back door and picked up our little girl. Two and a half years old, she was. Still asleep, so deeply that it looked more like a coma. From underneath the car, I could see his feet and legs. He put her down near the old oak tree. I was almost pleasantly surprised when he wrapped her in his jacket. It was as if he was not just trying to leave her behind to die. Not here, not in this fort where people walk their dogs. Someone would find her. Still, that thought was not comforting in any way. She was still holding her doll, Alice. He stood there for a few seconds before he turned around and walked back to the car. I prepared to get up from my freezing puddle and rush towards my baby girl. My head felt as if my brain was turning around inside. 

The next thing I felt was the cold, hard metal of the car door slamming in my face. I fell down into the puddle again. I gasped for air as I heard the engine start. He simply drove off, or so I thought. I tried to get back on my feet. I was covered in mud. I was bleeding but I had to reach Angelique. I crawled over the old asphalt road when I suddenly heard the engine again, somewhere further up the road. One roar, two roars. Then, the lights, a bright flash into my eyes. The roaring of the engine went into overdrive. The lights became bigger and the noise became louder. I froze in the middle of the asphalt as the car raged towards me. I was dead, I just knew it. There, on the ground, in fetal position, I was about to be ran over by my own husband. I screamed. The engine bellowed. Then, the sound of breaking glass, followed by a thud. Then nothing. Silence again, interrupted by the sound of someone sitting down on the leaves. I looked up. The car was right in front of me, a meter, maybe two. The front window was smashed to pieces but there was no dent, nothing. I remember looking at my hands, they were shaking and cramped. Then, I heard a blackbird singing its song. It calmed me down, enough to finally get up, away from the car and towards Angelique. 

There was only one possible explanation to the whole event and she was sitting near the old oak tree. She was crying, shivering. I walked towards the girl when I saw Daniel, laying down further down the road. He was not moving. I was not sure if he was dead or not but I had to get out of there. He had tried to kill me. Just like that. I figured, if he was still alive, another murder attempt would follow soon. I had to get out of there. It was cold. It was pouring and my daughter was falling asleep again. She saved my life and now it was my turn to save hers. I grabbed a blanket from the car and wrapped her up. With her in my arms I started walking towards the gate. Along the way, without me noticing, she must have dropped Alice. I was in some sort of trance. Like a mantra I kept repeating “I will love you. I will cherish you. I will protect you.” 

​
(from I Do Not Want This. Release: now available)

"I always feel some kind of whirl after a gig", said Gert. I knew what he meant, even if it was years ago since I occupied a stage. I told him about one of my first concerts, with a rock band named Reptilicus. Under the influence of that after-gig-whirl I ignored a red light. I just didn't see it. My then-girlfriend was pissed-off about it. Nothing bad happened, as the streets were completely empty, but it did scare me a bit. It made me rethink my abilities as a driver. I don't drive anymore and I'm not planning to either, certainly not in today's traffic. Luckily for me, I formed a band with two excellent chauffeurs. Just yesterday, Gert safely drove me to Ronald and Ronald safely drove all three of us to Neeritter. And back. So now, after some car rides, a debut performance and plenty of hours of sleep, the whirl is finally out of my head. Now I can look back once again and continue writing the journey of Synchyse. So far, it's been a great learning-experience but most of all it has been great fun. We laughed and laughed and grinned and smiled and in between we played a neat gig in The Netherlands.

The performance in JazzBlazzt was the exact reason why Synchyse had been formed in the first place. Ronald had been invited by Eric von B to play there. He wanted Distant Fires Burning and Misantronics to join him and so we did, be it in a form Ronald probably wasn't expecting. We're so full of surprises. We got together a few times. 'Aldo' was born during the first rehearsal and expanded to a twelve minutes lasting anthem during the next three. 'Rembrandt' saw the light of day on rehearsal two and evolved into a surprisingly different tune. By the end of the last rehearsal 'Katan' was a skeleton on which a body needed to be built. Eventually, we had composed three completely different tracks and prepared them for the stage, or better, the garage. JazzBlazzt is a converted garage with carpets and cloths and a flag with a lion with testicles. Limburg has balls, that's for damn sure. It was a perfect location for our first gig, cosy and intimate. 

In the months leading to the performance, I started working with new software and unused equipment. After all, I was surrounded by two guys who know pretty much everything there is to know about the technical side of music production. There is such a thing as "gearporn", something most musicians are addicted to. It's closely related to the "gear acquisition syndrome", a severe itch in a musician's wallet when he sees a new guitar pedal or amplifier. These diseases are extremely hard to cure, only severe poverty can do that. On the way to Neeritter we drove by an Adams music store which was almost too tempting but Ronald was strong. He resisted the temptation of the shiny new equipment and firmly drove on. Anyway, to make a long story short: I have learned a lot in the past few months and I'm quite positive that all this new knowledge will eventually shine through when Misantronics awakes from its hibernation. Now on to the gig.

When we arrived at the scene, we were greeted by Eric and the guys from Minus Pilots. Eric offered us a coffee, which was just the first of a wide range of perfect music venue hosting. During the event, Eric and his wife and the cook treated us like megastars: great food (those meatballs were perfection), interesting conversations (certainly for a music journalist like me) and a loaded fridge (even though we spent the entire evening quite sober). Just the fact that I was able to drink a hot coffee on stage was amazing. Perhaps it could be interesting to know that I had been struck by the flu just a day before the gig. Hurray. I wasn't going to let that little detail get in the way of my first live performance in years but still, I wasn't feeling too well. On the other hand, I wasn't feeling nervous and that surprised me. I had expected to be shaking and shivering but none of that happened. Instead, I was focused.

We set up the sound, did a soundcheck, talked about music and about gear. We made jokes about Brexit, Alzheimer and being a dad, although I have absolutely no experience in the latter. Then something really cool happened. Adam asked Ronald if he was up for a little jam. Soon in, Gert joined in on the fun. Eric, Matt and I watched them play a neat ambient set. It wasn't recorded so it's now lost in memory, time and space but it was great, I can tell you that. I think I even dozed off for a moment, which was very welcome indeed. The atmosphere was right and the whole day had been so fucking sweet. When the audience walked in, we all knew that we were ready to kick off the very first Synchyse gig. We took our places, Eric introduced us as "Ronald and his friends", probably because nobody really knows how our bandname should be pronounced. Ronald then explained the whole idea to the audience and I started the radar noises.

'Aldo' went very well. I think it was even a bit longer than during most rehearsals. Yet, during 'Katan' a little panic bubbled up. "Shit, I forgot what I was supposed to do during this one. Let's see, what did I do during the soundcheck and the rehearsals? Oh, that's true, it was something different every time. I just haven't decided yet; Let's do this".  I pushed a few buttons, activated some samples and from then on everything went smooth. I looked up and saw some heads nodding. Gert smiled. Ronald was in his zone. After about forty minutes, the sampled hindu chants and the drones faded away to be replaced by an applause. We had pulled it off. Whatever level of nervousness in our bodies was now replaced with the whirl as we cleared away our gear to make place for Minus Pilots. A quick smoke and a cold beer before we sat down again for the performance of the English duo.

Minus Pilots move in the area where ambient and jazz often meet. Armed with a six-string bass and a drumkit, these guys delivered a perfect cool down for me. Halfway through the set, Adam experienced some technical issues but aided by Ronald and by a decent dose of English humor, Minus Pilots played an excellent set. I closed my eyes, sat back and enjoyed every single second of it. Now that I was a spectator again, I could relax and rewind the day, prepare my memory for the journal I was about to write. Because yeah, I'm still a writer. One that observes things from a literal point of view. I'm also a reviewer and in that function Minus Pilots were good enough to rise to my top-10 gigs list this year so far. I was so disappointed when I heard that that Large shirt was the last one they had. 

Slowly the event drove to its end and after a few more nice conversations it was time to get our gear and asses back into the car. I checked and doubled checked before we said our goodbyes. Shortly after, we were on the dark Dutch roads again, going back to our fatherland with a blissful smile on our faces. We didn't talk that much in the car. All of us were rather tired but we knew we did well. Some people might have disagreed but we heard some great compliments about Synchyse: "Really? That was forty minutes, it felt like ten?" or the more traditional "that was great". In any case, we were satisfied by our efforts and we now know some of the details to work on. Our next gig is in December, in a living room this time. That one will be a home-match for Synchyse. I'm really looking forward to that. There will also be short solo performance by the band's members so it will definitely be something to remember.

A short impression of Synchyse by Borita De Wolf.

We mochten vroeger niet in de Lut zwemmen want daar zaten muskusratten in. Vieze, enge beesten met dolken in hun schedel, krioelend van de bacteriën. Eén zomer mochten we dat wel maar toen scheurde Nico zijn been open aan een onzichtbare onderwatertak en toen mochten we dat weer niet meer. Het was een vervelend opstel om te moeten schrijven, zo begin september. De zomervakantie was naar de haaien omdat Nico zo nodig op die tak moest springen. Plots was veiligheid een prioriteit en dat is helaas nooit meer goed gekomen.  We hebben de rest van de zomer dan maar gespendeerd aan het staren naar Anke haar borsten. Haar huis was perfect gearchitectureerd voor een stomende douche-gluur sessie, ook met behulp van de tuinman en zijn haagbeuken. Eén keer heeft ze ons betrapt, toen Benjamin met een hels kabaal uit de boom viel. Ik wist het toen al, voor mijn plezier hoef ik niet op mijn kameraden te rekenen. Anke sloeg snel een handdoek voor en balde een vuist richting het badkamerraam. Daarna liep ze gillend naar de kamer uit. Een milliseconde daarna vlamde de voordeur open en stoof Anke's vader naar buiten met een hamer in zijn hand. Hij riep een paar namen terwijl hij in zijn vaalgele onderbroek de straat op liep. Hij struikelde over zijn eigen onhandig geplaatste tegels en vloekte als een viking met tourettesyndroom. Overal in de straat gingen lichten aan en spurtten jongetjes weg. Knapen, deugnieten, schorriemorrie. En daar lag mijnheer De Roover, uitschoven over zijn eigen knulligheid en whiskyverslaving. De Roover, meester van het vijfde studiejaar, vader van de stoot van de straat, lijsttrekker voor de Volksunie. 

Mij kon het allemaal geen moer schelen maar de verkiezingen brachten altijd een vreemd sfeertje met zich mee. De ene was tegen de Walen, de andere was tegen de Turken en nog een andere vond dat we allemaal Duits hadden moeten spreken. Er werden borden geplaatst met lelijke koppen waar wij dan snorren en brillen op gingen tekenen. 's Nachts kwam iemand dan de koppen vervangen of gewoon afscheuren of ranzige slogans op schrijven. Ondertussen werden al die borden ondergescheten door moddervette duiven en moest een ex-mijn-Turk dat allemaal komen opkuisen. Het enige interessante aan de verkiezingen destijds waren de stylo's. De CVP reed met een busje de straat in en deelde pennen uit aan de kinderen. Daarna kwam de SP en die gaven ons nog mooiere pennen. Na hen go-kartten de groenen, Agalev, de straat in met hun geitenwollen sokken en deelden ze potloden uit. Niks was gerecycleerd, enkel de beloften. Ze hadden ook allemaal snoep bij, en kauwgom die we onder geen enkel beding mochten inslikken. Kauwgom inslikken was in die tijd dodelijker dan naar tieten loeren of met muskusratten zwemmen. De wereld was een prima plek, zolang je maar héél goed oplette met je snoepgoed. Twee weken later kwam één van die partijen opnieuw met dat busje, dus niet die Agalev-losers, de straat ingereden. Opnieuw brachten ze snoep en chocolade mee maar deze keer met bedankt-briefjes eraan gekleefd. Om het er nog eens goed in te wrijven bij de morrende verliezers, uiteraard. Daarna werd iedereen in de wijk weer vrienden met elkaar en zwierden ze een pasgeboren lam op de barbecue. Ze zopen ze tot dat ze dubbel zo veel volk zagen en besloten dat ze te nu weinig pasgeboren lammetjes hadden. Dus gingen ze op kippenjacht en kwam iedereen om vijf uur 's nachts zijn slaapkamer binnengestrompeld. Dat soort dorp was het ongeveer.

Mijnheer de Roover werd op een dag betrapt toen hij één van de vriendinnen van de pastoor aan het neuken was. In die tijd was er een strikte scheiding van kerk en staat dus dat kon absoluut niet door de beugel, ook niet door die van Anke haar moeder. Het werd de eerste vechtscheiding in de geschiedenis van het dorp. Het huis werd verkocht, Anke werd geprocedeerd, de hond kreeg een spuitje. Mijnheer De Roover werd overgeplaatst naar een dorp in "De Vlaanders" en mevrouw De Roovere, ze had die naam ook niet gekozen, ging samenwonen met haar minnaar. Ook Anke geraakte ervan in de war. Het arme kind is aan lager wal geraakt en heeft haar vader's voetsporen in de politiek gevolgd. Ik heb haar na die woelige periode ook nooit meer gezien. Ze is, net als ik, naar een grote stad verhuisd. Ik vraag me soms af of ze nog ooit aan die kwajongens denkt, die knapen die nog maar pas kennis hadden gemaakt met het begrip "erectie". Die gniffelende snotapen aan wie haar vader seksuele opvoeding moest proberen te geven. Natuurlijk waren die lessen één en al hilariteit en natuurlijk vond Mijnheer de Roover het erg dat hij niet meer met metalen meetlatten op giechelende kinderhandjes mocht slaan. Die disciplineertacktiek werd enkele jaren eerder afgeschaft, waarop alle linkshandigen een zucht van verlichting slaakten. Ik was zelf één van die linkshandige Satanskinderen. Ik voelde de priemende blik van Mijnheer de Rover bij elke letter die ik neerpende. Links was om uw gat mee af te vegen, vond hij. Maar hij mocht niet meer slaan, en ik mocht lekker verder schrijven met mijn linkse poot en stiekem mijn gat afvegen met rechts.

De verkiezingen van vandaag zijn nog steeds een immense energieverspilling, gebakken lucht met een zeer hoge zuurtegraad. Bijna dagelijks vind ik hun propaganda in mijn brievenbus en bijna dagelijks lees ik: "zij hebben dit en wij zullen dat". We krijgen zelfs geen stylo's meer, alleen nog maar dat leesvoer. En dan die koppen langs de kant van de weg. Ze zien eruit als wanted-affiches in Amerikaanse westerns, of als aanplakbiljetten voor bokswedstrijden. Ergens lijkt het me een toffer idee om onze volgende burgemeester door middel van aan kooigevecht te laten kiezen. Laat Beels, De Wever, De Winter, Peeters, Mertens en De Backer het uitvechten op de grote markt en laat het volk gokken, dan is Unibet ook content. Laat het publiek wapens meebrengen, stoelen, verwarmingstoestellen, krukken, schoonmoeders... Maak van de verkiezingen één groot volksfeest, met een schandpaal en rotte tomaten voor de verliezers. En dan geen gezever meer over coalities en dat soort ongein. Wie wint, krijgt Antwerpen voor zes jaar. De anderen moeten op trainingskamp in Congo om zich klaar stomen voor de volgende vechtkiezingen. "Je zou er weer wat van maken", gniffelt mijn vrouw als ze mijn schrijfsel leest. Maar het is ook allemaal zo steriel en braaf en pamperend. Als ik naar die koppen kijk, overal in Vlaanderen, dan zie ik andere dimensies. Dan zie ik verschillende werelden die door elkaar lopen, ook platte. Ik lees hoe fantastisch Antwerpen is en ik lees over vermoorde vrachtwagenchauffeurs en kogelgaten in vitrines. Ik lees hoe groen Antwerpen is en dan zie ik de resultaten van Curieuzeneuzen. 

Straks mogen we allemaal gaan stemmen en daarna mogen we allemaal nog eens gaan stemmen en ondertussen mogen we nog altijd niet in de Lut zwemmen. Niet omwille van de muskusratten of onzichtbare onderwatertakken maar wel omdat er chemisch afval en cocaïne in ronddrijven. Het zou me niet verbazen moest straks een Colombiaanse firma onze waterwegen komen baggeren. Moest ik nu niet in de Lut mogen zwemmen omwille van een strategisch geplaatste waterenergiecentrale, dan had ik dat nog puik gevonden. Binnenkort gaat hier misschien het licht uit omdat er niet genoeg elektriciteit is. Ze noemen dat het "afschakelplan", wat het perfecte woord is voor de sociale toestand in dit land. Gelukkig is er verandering op komst, niet omwille van die smoelen naast de autostrade maar simpelweg omdat alles altijd verandert. Wie de evolutie niet kan volgen, blijft achter en valt dood, daar heeft niemand iets over te zeggen, hoe machtig sommige mensen ook denken te zijn. Laatst zag ik de kop van Anke in een voortuin, ook zij kan de evolutie duidelijk niet volgen. Al die jaren politieke ondergrond hebben haar geen goed gedaan, in ieder geval niet goed genoeg voor een opwindende gluur-sessie. Niet dat het schorriemorrie van vandaag nog kan gluren, daar bestaan tegenwoordig camera's en gas-boetes tegen. De kwajongens zelf zijn ook geëvolueerd. In plaats van in haagbeuken te hangen, swypen ze nu op Tinder. In plaats van snorren op affiches te tekenen, sturen ze dickpics. Dat heet evolutie en daar valt niet aan te ontsnappen.

facebook

While the drones, soundscapes and somwhat funky basslines of 'Aldo' gently float through my speakers, I look back at how all of this started. It was not long ago, a few months perhaps. Ronald had just thrown a wicked release party for his 'Collaborations' album, along with big ambient stars like Dirk Serries, Aidan Baker, Helmut Neidhard and Ashtoreth. That party was saw one of the most impressive gigs this genre had ever seen with all the invited artists jamming together for half an hour. It had a marvellous apotheosis, Ronald standing up, leading the legions of ambient into battle. But, as brilliant and fascinating as that album and that concert were, there was a sense of uneasiness. The "what's next?" question started appearing. I think we all felt that ambient and soundscapes are awesome but can only be stretched to a certain extent before it all starts sounding the same.

I definitely felt that. Misantronics wasn't really going anywhere and neither was its EDM anagram Mint Narcosis. My last album had some neat tunes but everything after that seemed uninspired and out of flow. The only exception was my remix for Distant Fires Burning. That was fun to do, even though it should actually have been a Mint Narcosis remix, with the dance beats and all. Gert loved it and apparently several other people too. From what I heard, 'I Would Move (Misantronics Remix)' is now a favorite for a bunch of DJ's, neat! Yet, still, there was clearly something wrong. It had also been a while since the much loved Antwerp Ambient festivals, organised by Sjaak Overgaauw (Premonition Factory). We all miss those. They were inspiration, mostly. 

One day, Ronald invited me to a Stratosphere concert in The Netherlands. He invited Distant Fires Burning too. The three of us started talking, I was nervous already. I'm not a stage-animal anymore, on the very contrary. There haven't been any Misantronics gigs since years ago. Suddenly, someone in the facebook chatbox uttered the fabulous words: "why don't we do something together?". Synchyse was born, the pieces of the puzzle fell into place. Ronald wanted the cold, eerie electronics of Misantronics and Gert wanted to jam again. So we found a date and a place for our very first rehearsal: Gert's attic studio. During the soundcheck and installment, I played the base-track for what has become 'Aldo' and the strings-wizards added their sound. I also lost a tooth that day, but that's a whole different story.

It was a weird experience, that first rehearsal. There I was with my laptop and my drumpads, joining a duo of massively experienced class-artists. Yet, what surprised me the most, was the fact that they just ate up my contributions. "Play that again", they said, and "that sample fits in very well". Meanwhile, I was simply star-struck and fascinated by their technical knowledge. I was still nervous but at least now that nervousness seemed to go anywhere. We recorded a first version of 'Aldo' that day and played around with a base-track titled '1New'. I think we were all satisfied with the result, even though we also realized that Synchyse still had a long way to go. Today, 'Aldo' has almost doubled in length, contains a strange story that only I know. Today, 'Aldo' heralds the Antwerp Ambient 2.0 scene.

Why 2.0? Well, looking back at all those amazing ambient acts from in and around Antwerp, there is one thing they have in common: they're pretty much all solo acts. On that Stratosphere party, all of them learned that working together is the way of the future. Around that time I also got involved in a second project: Valavond Ensemble, mixing ambient with dark jazz. For now that project is on hold so I can focus fully on Synchyse. I have to learn, experience and absorb our new ways, and 'Aldo' really is just the beginning. We recently had our third rehearsal and there is 'Rembrandt', a dark, mystifying piece of industrially driven drone-ambient. There is 'Drobe', another base-track driving on absolute strangeness. In my head, all is coming together. Up there I have a 45 minutes lasting gig with two talented artists and a freelance sampler.

I don't really know how the other two think about Synchyse but for me it is definitely a fresh start. I use a notebook now. I write down the samples, the base-tracks and the atmospheres for each and every song. I prepare for rehearsals and I listen closely to every bit of advice. I suffer from stage-fear. Gert and Ronald didn't know that until they read this column. But at least now I know that I will not be alone up there. I have two skilled buddies by my side, capable of pushing me and themselves to the next level. Synchyse is coming and Synchyse has a story to tell. We're probably not going to be the next big thing on the billboards, not in this genre, but we will have fun and we will be ready to take on stages everywhere. Synchyse means "bewildering" and that's exactly how I have been feeling these past three jam sessions. 

We will have new music coming up soon while we work towards our debut gig at JazzBlazzt. For now however, have a good listen to that first recording of 'Aldo' and prepare to be bewildered when you hear us play the full live version at a theatre near you. For those who wonder: we have not discussed an album yet, that'll come at a later date, maybe. First we want to become the best possible version of Synchyse, loyal to the band's name. Everything after that will be readable in future columns about my experiences with this band. They do have a writer among them so they will have a diary about them. That's simply how things go in this life. For now, I can only end this column with a very lame joke. For me, Misantronics, Synchyse is Winchyse. I'm very sorry...


Serge

Zelfs vanaf hier kan ik de ontgoocheling in zijn ogen zien. Zijn lichaamshouding verraadt veel. Zijn armen wiegen heen en weer, het alom bekende gebaar voor "ik weet het niet meer". Naast hem wandelt zijn vrouw, een potige trees met een bloemenjurk. Zij weet het eigenlijk ook niet maar zoals steeds probeert zij het gezin in goede banen te leiden, vooral voor de buitenwereld. Ze tikt hem aan en wijst naar hun telg die met gebogen hoofd naast hen schuifelt. De zoon, of dochter, heeft het zwaar, dat weet de vader ook wel.

Hij kijk hem, of haar, aan. Hij kijkt naar de jeansbroek, het gestreepte truitje, de sjaal en het lange haar. Hij kijkt naar de ogen. Diezelfde ogen keken hem ruim twintig jaar geleden voor het eerst aan, bang maar liefdevol. Nu lijken ze leeg, traag tanende sterren aan het genderfirmament. Waarom wilde hij ook zo graag een meisje zijn? Waar heeft hij die onzin nu weer opgevangen? Het spookt in zijn hoofd, waaraan heeft die hard werkende vader dat verdiend?

Hij stapt in zijn auto terwijl moeder en zoon, of dochter, een wandeling maken. Net voor ze om de hoek verdwijnen kijkt hij nog één keer naar de vrucht van zijn zaad. "Ze heeft wel een lekkere kont", denkt hij bij zichzelf. Hij schaamt zich er niet over. Het is waar. Wellicht zal ooit iemand heel gelukkig worden door die kont, maar het is niet de kont die hij gemaakt heeft. De kont die hij gemaakt heeft, stond vol puisten en aan de voorkant zat een piemel. 

Hij zucht en rijdt verder. Het leven van zijn zoon, of dochter, rammelt door zijn hoofd. De eerste stapjes, de eerste woordjes, het eerste vriendje. Zelfs toen dacht hij "fuck", maar hij leerde het aanvaarden. Bovendien viel zoonlief op kranige kerels die goed overweg konden met een grasmachine, een job waar hij zelf een gloeiende hekel aan had. Maar die piemel weg, dat is toch een verdomd ranzig grote stap om te zetten. "Zotte shit", denkt hij, een uitspraak geleend van hun jongste zoon.

Hij rijdt de steenweg op, dan de autostrade. Het begint te regenen. Voor zijn ogen veranderen de druppels in piemels, duizenden, miljoenen. Ze kletteren op zijn dak en spatten uit elkaar op zijn voorruit. Hij schreeuwt, "kutzooi", ook geleend van de jongste. Hij schakelt hoger, racet rond het klaverblad en vlamt weer de autostrade op. Met gierende banden stopt hij aan de kliniek. Hij parkeert en snelt naar buiten, de regen in. Daar staat ze, zijn oudste dochter. Hij pakt haar vast en knuffelt haar. "Zolang je maar niet gaat korfballen".

Ze lachen. Het stopt met regenen.

Is het niet treurig wat er hier zoal gebeurt
Ben je een homo, burgemeester of gewoon gekleurd
Draag je een rokje maar ben je toch een man
Dan is er altijd iemand, die jou niet lijden kan.

Is het niet treurig, dit mooie Belgenland
Al onze leiders, die stinken aangebrand
naar banden met fascisme of handel in de coke
Geen wonder dat Trump zegt, "that country is a joke".

Maaaaaaaaar

Vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Van de grootse boerenlul tot de kleinste koningstelg
Want dan spelen onze Duivels en die doen dat wel goed
Ja, vrijdag vloeit de driekleur in ons zweet en in ons bloed.

Is het niet treurig, die dorre woestenij
Ooit waren daar bomen maar ook dat is voorbij
Nu staat er bijna niets meer en dat is ambetant
Maar nu zien we tenminste elke transmigrant.

Is het niet treurig, al die pedofielen hier
Al die ondergrondse huisjes van plezier
De Sint die zoekt zijn pieten, de kindjes liever niet
En het brein van de bisschop is inmiddels een vergiet.

Maaaaaaaaar

Vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Want dat vloeien de Jupilers, het wordt een groot gezwelg
Het vreten en zuipen dat zit ons in het bloed
Belgen zijn bourgondiërs en dat smaakt ons wel goed.

(accordeon-solo)

Is het niet treurig, dat w'elkaar niet verstaan
Vlamingen en Walen, neen, dat gaat ons niet aan
We wijzen liever vingertjes dan mikken op een doel
Daar staat ook een kerncentrale, een hele oude boel.

Is het niet treurig, we vertrouwen niemand meer
Links niet en rechts niet, dat komt niet goed, nooit meer
Dit kleine landje heeft altijd ruzie met zichzelf
Met voor elke inwoner een politicus of elf.

Maaaaaaaaar

Vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Dan zitten we tesamen op de veldrijders hun velg
Dan kloppen we op het bakkes van de referee
En wie dat hier niet leuk vindt, die snapt ons landje niet

(allemaal)

Ja vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Van de grootse boerenlul tot de kleinste koningstelg
Vrijdag is het feest want het is genoeg geweest
Vrijdag zijn we Belg en hangen we het beest


​UIT!

Antwerpen is het socio-culturele middelpunt van de wereld. Mode, muziek, film, religie, politiek, diamanten, drugshandel, alles wat een beetje naar cultuur ruikt, wordt hier uitvergroot tot Amerikaanse proporties. Er loopt hier ook een bende bekende Vlamingen rond om u tegen te zeggen. Radja Nainggolan, Lesley-Ann Poppe, Bart De Wever, Tom Barman, Alex Agnew, Veronique De Kock,  Charissa Parassiadis (Slongs Dievanongs), Gert Verhulst ... De lijst Antwerpse BV's lijkt alsmaar groter te worden. Toch kijk ik soms eens melancholisch naar de bekende Antwerpenaren uit het verleden, mensen met een missie, een passie, een doel. Jacob van Liesvelt bracht de eerste Nederlandstalige Bijbelvertaling uit in 1526. In 2018 opent Véronique De Kock een pop-upwinkelje in Wijnegem Shopping Center. Onder keizer Karel V was Antwerpen de belangrijkste en welvarendste handelsstad in Europa benoorden de Alpen, vandaag lijdt een groot deel van de Antwerpse bevolking honger.

Men zegt wel eens, "als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel". In de Scheldestad kan je een gelijkaardig fenomeen zien. Als het brandt in Amerika, rookt het in Antwerpen. Het is wellicht een soort Antwerpse megalomanie, een eeuwenoud karaktertrekje. Zo van "wij zijn beter want wij zijn van Antwerpen". Terwijl onze rappers oproepen tot een betere samenleving, smijt de politiek zich onverwijld in een potje dissen waarvan Eminem en Machine Gun Kelly het schaamrood op de wangen zouden krijgen. Terwijl de politie twee wietrokers arresteert, komt er een schip met zeven ton cocaïne aan in de haven. Op dat gebied is Antwerpen toch nog altijd één van de belangrijkste handelssteden in Europa. Wat zeg ik? Wereldwijd. In Abu Dhabi zegt een prins: "nou, dat was een lekker lijntje". Zijn dienaar antwoordt: "ja, rechtstreeks uit Antwerpen". 

Ik woon in een vrij rustige straat ergens in de rand van Antwerpen. Er wonen hier nogal rijke mensen, zoals mijn Porsche-leasende overburen of de waggelende bankier die thuis zwaar onder de sloef ligt. Volgens de laatste ruzie die ik heb gehoord, laat de bankier zich graag pijpen door buitenlandse bediendes. Het is een cliché, ik weet het, maar eigenlijk is heel Antwerpen een cliché. Sex, drugs en rock 'n roll tieren hier welig, oftewel overspel, drugs en platte boenke-muziek. De stad heeft altijd iets gehad met boenke-muziek, getuige de hele new beat-rage en de steeds infantieler en marginaler wordende technoscene daarna. Gisterenavond reed er een Audi door mijn straat met 'Freed From Desire' van Gala snoeihard door de luidsprekers. Dat was lang geleden, en toch wel een beetje een verademing na al die dreunende rap-beats die tegenwoordig hip schijnen te zijn.

Nee, geef me dan maar de Antwerpse rock- en metalscene. Bands schieten als paddenstoelen uit de grond, sneller zelfs want die paddenstoelen moeten eerst nog door vijftig centimeter Schauvliege-beton. Er zijn hier meer concertzalen dan corrupte politici, en dat wil al wat zeggen. Op dezelfde dag dat Metallica zijn vijf miljardste optreden geeft in het Sportpaleis, kan je in Antwerp Music City naar een wel nog enthousiaste jonge band gaan kijken, of misschien naar Zappa voor Anne Clark en Die Krupps of naar Kid's voor ofwel een stevige portie blues ofwel een donkere wolk stoner doom. Je kan naar een klassiek concert in de prachtige Elizabeth schouwburg of je laten omver rammen door vettige metalcore in Kavka. Je kan je laten meevoeren door zweverige post rock in Trix of lekker donker gaan jazzen in Het Bos. Je kan naar een familievriendelijk festival op Linkeroever of naar een rustgevend ambient avondje in één of andere woonkamer. Alles kan, alles mag.

Soms denk ik dat Antwerpen, meer dan eender welke Belgische stad, echt geen nood heeft aan mensen die de stad in een bepaalde richting willen duwen. Antwerpenaren zijn plantrekkers die liefst gewoon hun eigen ding doen. Onze burgervader waarschuwt dat de drugshandel probeert te infiltreren in de politiek, iets wat de vastgoedsector al jaren doet. Kijk maar naar die lelijke torens op het eilandje. Ja, lelijk. Ze zien eruit als op elkaar gestapelde ghetto-kraakpanden. "Maar ze zijn wel duur, mijnheer", antwoordt dan één of andere gekostumeerde lul. Sommige mensen denken dat "duur" en "mooi" synoniemen zijn. Dat soort mensen wilde ook geen Sinksenfoor meer op de gedempte zuiderdokken. Ze willen daar eigenlijk stiekem helemaal niets, alleen maar hun 4x4 ondingen kunnen parkeren. Dat soort mensen is een gevaarlijk virus dat door de straten van de immer levende stad sluipt, op zoek naar dat laatste beetje nachtlawaai om over te kunnen klagen.

Er woont een bekende Vlaming in mijn straat maar er woont hier een bekende Vlaming in zowat elke straat. Is er toch één straat zonder zanger, politicus, acteur of zakenman, dan woont er wel iemand die zich een BV waant. Bejaarde dames die in een vroeger leven nog eventjes schepen zijn geweest, bijvoorbeeld, of aspirerende shlagerzangeressen zonder enige vorm van charisma, talent of intelligentie. Mijn bekende straatgenoot heeft ooit één single gehad, ergens in de jaren tachtig. Een andere bekende straatgenoot is een fascinerend mooi spelende pianiste op leeftijd. Zij kent me niet, ik ken haar niet maar als ze speelt verandert de wereld in een adembenemend mooie schouwburg. Zij is mijn bekende Vlaming, iemand die iets kan toevoegen aan mijn leven, in tegenstelling tot vele anderen. Binnenkort is ze dood en wordt dit stukje stad een klein beetje stiller. Ik wil niet dat de stad stilvalt, ze gaat al genoeg achteruit.

Ze is er helemaal klaar voor, althans, haar kartonnen bord is beschilderd en haar vleeskleurig topje is uit de droogkast gehaald. Ze is wel een beetje zenuwachtig maar ze moet doorzetten want de wereld moet haar boodschap zien. Propere kleren liggen klaar in de badkamer, want ze heeft gezien wat er met haar Amerikaanse collega is gebeurd. Haar hart bonkt in haar ribbenkast. Iets in haar wil het hele gedoe afblazen maar de adrenaline duwt haar naar de tramhalte. Het is bijna zover, nog even en de hele stad zal ontmaskerd worden, zo denkt Berdien.

Even later staat ze in de winkelstraat. Mensen lopen af en aan. Er wordt geleverd en geopend. Berdien stapt naar de boutique van een vriendin. De jongedames begroeten elkaar. "Weet je het zeker?", vraagt Angelique. "Absoluut", twijfelt Berdien. De vrouwen halen de statieven uit de tassen en installeren de smartphones. Het zijn er twee, eentje voor Facebook live en eentje voor Instagram. "Laat maar weten wanneer je klaar bent, dan druk ik op 'record'". Ook Angelique twijfelt aan het hele gebeuren, maar Berdien is een kunstenares en die mensen denken anders.

Berdien pakt het kartonnen bord, hangt haar jas aan de kapstok en wandelt weer naar buiten, terug naar de plek die ze daarnet had uitgekozen. Het is prachtig weer, het hele plein baadt in de warme ochtendzon. Pendelaars en toeristen schuifelen over de tegels, gevolgd door feestbeesten die een nachtje hebben doorgedaan. De stad wordt wakker, en volgens Berdien zal de stad straks helemààl wakker worden. Ze zal hen een poepje laten ruiken. Vastberaden zet ze het bord neer zodat iedereen de tekst kan zien.

"Doe met me wat je wil".

Ze steekt haar duim op. Angelique drukt op 'opnemen'. De stad gaat live. Eén van de feestgangers kijkt eens vreemd op. "Moest je dat nu zes uur geleden gevraagd hebben...", mompelt hij. Een Chinese toerist neemt een paar foto's alvorens hij wordt afgeleid door een paardenkoets. Een jong koppel wandelt voorbij. Ze rollen eens met hun ogen. Verderop klinkt het gepiep van fietsonderdelen die dringend een smeerbeurt nodig hebben. Berdien krijgt gezelschap van een accordeonist.

Na een uur is de wereld nog niet wakker, dus Berdien volhardt in haar missie. De accordeonist kent twee nummers, één Italiaanse klassieker en een moderne versie ervan. Hij werkt haar op haar zenuwen. Ze voelt een por, dan een hand op haar borst. "Het is begonnen", denkt ze. Een klein meisje knuffelt haar been, haar moeder trekt haar zo snel mogelijk weg. Dan voelt ze de natte neus van een hond tegen haar kuit. Berdien houdt niet van honden, maar deze heeft wel een knap baasje bij.

Langzaam maar zeker loopt het pleintje vol. Mensen komen shoppen in de winkel van Angelique en eten in de bistro ernaast. Een dakloze begint aan zijn dagelijkse bedelronde. Hij trekkebeent van de ene kant van het plein naar de andere tot hij het opgeeft en zich neerzet met zijn bekertje. "Hij zit voor de camera", denkt Berdien terwijl er stevig in haar kont geknepen wordt. Er wordt nog eens geknepen. Deze deed pijn. Ze bijt op haar tanden en zucht. Wat is de wereld toch walgelijk.

Even ontstaat er commotie wanneer een oud vrouwtje van haar fiets tuimelt. Berdien bekijkt het tafereel vanop haar voetstuk. "Slechts twee mensen die haar helpen, wat een schande", denkt ze. Er wordt iets naar haar gegooid, een dennenappel, en nog eentje. Kwajongens wiens moeder te druk bezig is met etalagegluren, vermoedt Berdien. Angelique doet teken. Berdien negeert. Ze wil een boodschap uitdragen. Dan voelt ze nattigheid. Er wordt naar haar gespuwd en iemand duwt haar omver.

Berdien krabbelt recht. Ze doet haar ogen toe en ademt diep in. Ze probeert de rust terug te vinden, de motivatie om dit experiment verder te zetten. Opnieuw gepiep van een fiets en opnieuw nattigheid. Deze keer werd er een fles Evian over haar hoofd geledigd. Weer sluit ze haar ogen. Van achter de etalage van haar winkeltje bekijkt Angelique hoofdschuddend het tafereel. Ze ziet hoe Berdien wordt bepoteld en ze ziet hoe mensen haar proberen te overtuigen om dit belachelijke experiment te stoppen.

De zon trekt weg achter een enorme grijze wolk. Een knarsende fiets houdt halt aan de bedelende dakloze. Een langharige man met oude jeans stapt af. Uit zijn fietstassen haalt hij koffiekoeken, een thermos en harde plastic bekers. Hij hurkt neer naast de dakloze. "Bedankt man", zegt de bedelaar terwijl hij aan de verse koffie ruikt. Berdien heeft kou. Niemand kijkt naar haar. Ook Angelique niet. Het regent dus iedereen windowshopt in de winkels. Binnen is het druk. Angelique heeft een goede dag.

Berdien staat buiten. "Nog even volhouden", spreekt ze zichzelf moed in. Een oude man wandelt het plein op, kijkt naar haar, haalt zijn schouders op en stapt een stunt-winkel binnen. Even later komt hij naar buiten met drie grote paraplu's. Terwijl hij de rode boven zijn hoofd houdt, geeft hij de groene aan de bedelaar. Daarna stapt hij naar de kunstenares. "Hier, anders word je ziek". Berdien negeert, ze volhardt in haar rol als martelaar. Opnieuw haalt de man zijn schouders op.

Verderop wordt er gevochten. Een groepje allochtonen is slaags geraakt met een ander groepje. Er wordt geroepen, er wordt met glazen gegooid. Een jonge Marokkaan, niet ouder dan veertien, spurt langsheen Berdien. Ze ziet de bloeddruppels op de grond vallen. De jongen heeft een glas tegen zijn hoofd gekregen. Het is een lelijke wonde. De man met de koffiekoeken houdt hem tegen. Met vriendelijke maar lichte dwang voert hij de jongen weg, naar het politiekantoor enkele straten verder. Berdien zucht.

Als de zon weer door de wolken breekt, barst ook het openluchtleven weer los. Mensen verlaten de winkels en bistro's met een glimlach op hun gezicht. Berdien is nat, ze heeft kou en iemand heeft een bus ketchup gevonden. Dan ziet ze iemand uit de winkel van Angelique lopen, met de twee statieven in de hand. De man loopt hard weg en Angelique heeft niets door. Berdien roept "stop de dief" maar niemand houdt nog rekening met dat vuile, natte en ietwat marginale wijf op het plein.

Ze loopt naar de winkel om verhaal te halen bij Angelique. De camera's zijn weg, het experiment is voor niks geweest. Amper drie passen ver struikelt ze over een uitstekende tegel. Haar knie bloedt, haar ogen huilen, haar dag is om zeep. De camera's zijn weg. Angelique helpt een klant en Berdien is een hoopje ellende. "Jij kan wel een tas koffie gebruiken". Het is de bedelaar. Hij slaat zijn oude jas om haar heen en lacht zijn drie laatste tanden bloot. "Het is toch ook een walgelijke wereld hé".