"I always feel some kind of whirl after a gig", said Gert. I knew what he meant, even if it was years ago since I occupied a stage. I told him about one of my first concerts, with a rock band named Reptilicus. Under the influence of that after-gig-whirl I ignored a red light. I just didn't see it. My then-girlfriend was pissed-off about it. Nothing bad happened, as the streets were completely empty, but it did scare me a bit. It made me rethink my abilities as a driver. I don't drive anymore and I'm not planning to either, certainly not in today's traffic. Luckily for me, I formed a band with two excellent chauffeurs. Just yesterday, Gert safely drove me to Ronald and Ronald safely drove all three of us to Neeritter. And back. So now, after some car rides, a debut performance and plenty of hours of sleep, the whirl is finally out of my head. Now I can look back once again and continue writing the journey of Synchyse. So far, it's been a great learning-experience but most of all it has been great fun. We laughed and laughed and grinned and smiled and in between we played a neat gig in The Netherlands.

The performance in JazzBlazzt was the exact reason why Synchyse had been formed in the first place. Ronald had been invited by Eric von B to play there. He wanted Distant Fires Burning and Misantronics to join him and so we did, be it in a form Ronald probably wasn't expecting. We're so full of surprises. We got together a few times. 'Aldo' was born during the first rehearsal and expanded to a twelve minutes lasting anthem during the next three. 'Rembrandt' saw the light of day on rehearsal two and evolved into a surprisingly different tune. By the end of the last rehearsal 'Katan' was a skeleton on which a body needed to be built. Eventually, we had composed three completely different tracks and prepared them for the stage, or better, the garage. JazzBlazzt is a converted garage with carpets and cloths and a flag with a lion with testicles. Limburg has balls, that's for damn sure. It was a perfect location for our first gig, cosy and intimate. 

In the months leading to the performance, I started working with new software and unused equipment. After all, I was surrounded by two guys who know pretty much everything there is to know about the technical side of music production. There is such a thing as "gearporn", something most musicians are addicted to. It's closely related to the "gear acquisition syndrome", a severe itch in a musician's wallet when he sees a new guitar pedal or amplifier. These diseases are extremely hard to cure, only severe poverty can do that. On the way to Neeritter we drove by an Adams music store which was almost too tempting but Ronald was strong. He resisted the temptation of the shiny new equipment and firmly drove on. Anyway, to make a long story short: I have learned a lot in the past few months and I'm quite positive that all this new knowledge will eventually shine through when Misantronics awakes from its hibernation. Now on to the gig.

When we arrived at the scene, we were greeted by Eric and the guys from Minus Pilots. Eric offered us a coffee, which was just the first of a wide range of perfect music venue hosting. During the event, Eric and his wife and the cook treated us like megastars: great food (those meatballs were perfection), interesting conversations (certainly for a music journalist like me) and a loaded fridge (even though we spent the entire evening quite sober). Just the fact that I was able to drink a hot coffee on stage was amazing. Perhaps it could be interesting to know that I had been struck by the flu just a day before the gig. Hurray. I wasn't going to let that little detail get in the way of my first live performance in years but still, I wasn't feeling too well. On the other hand, I wasn't feeling nervous and that surprised me. I had expected to be shaking and shivering but none of that happened. Instead, I was focused.

We set up the sound, did a soundcheck, talked about music and about gear. We made jokes about Brexit, Alzheimer and being a dad, although I have absolutely no experience in the latter. Then something really cool happened. Adam asked Ronald if he was up for a little jam. Soon in, Gert joined in on the fun. Eric, Matt and I watched them play a neat ambient set. It wasn't recorded so it's now lost in memory, time and space but it was great, I can tell you that. I think I even dozed off for a moment, which was very welcome indeed. The atmosphere was right and the whole day had been so fucking sweet. When the audience walked in, we all knew that we were ready to kick off the very first Synchyse gig. We took our places, Eric introduced us as "Ronald and his friends", probably because nobody really knows how our bandname should be pronounced. Ronald then explained the whole idea to the audience and I started the radar noises.

'Aldo' went very well. I think it was even a bit longer than during most rehearsals. Yet, during 'Katan' a little panic bubbled up. "Shit, I forgot what I was supposed to do during this one. Let's see, what did I do during the soundcheck and the rehearsals? Oh, that's true, it was something different every time. I just haven't decided yet; Let's do this".  I pushed a few buttons, activated some samples and from then on everything went smooth. I looked up and saw some heads nodding. Gert smiled. Ronald was in his zone. After about forty minutes, the sampled hindu chants and the drones faded away to be replaced by an applause. We had pulled it off. Whatever level of nervousness in our bodies was now replaced with the whirl as we cleared away our gear to make place for Minus Pilots. A quick smoke and a cold beer before we sat down again for the performance of the English duo.

Minus Pilots move in the area where ambient and jazz often meet. Armed with a six-string bass and a drumkit, these guys delivered a perfect cool down for me. Halfway through the set, Adam experienced some technical issues but aided by Ronald and by a decent dose of English humor, Minus Pilots played an excellent set. I closed my eyes, sat back and enjoyed every single second of it. Now that I was a spectator again, I could relax and rewind the day, prepare my memory for the journal I was about to write. Because yeah, I'm still a writer. One that observes things from a literal point of view. I'm also a reviewer and in that function Minus Pilots were good enough to rise to my top-10 gigs list this year so far. I was so disappointed when I heard that that Large shirt was the last one they had. 

Slowly the event drove to its end and after a few more nice conversations it was time to get our gear and asses back into the car. I checked and doubled checked before we said our goodbyes. Shortly after, we were on the dark Dutch roads again, going back to our fatherland with a blissful smile on our faces. We didn't talk that much in the car. All of us were rather tired but we knew we did well. Some people might have disagreed but we heard some great compliments about Synchyse: "Really? That was forty minutes, it felt like ten?" or the more traditional "that was great". In any case, we were satisfied by our efforts and we now know some of the details to work on. Our next gig is in December, in a living room this time. That one will be a home-match for Synchyse. I'm really looking forward to that. There will also be short solo performance by the band's members so it will definitely be something to remember.

A short impression of Synchyse by Borita De Wolf.

We mochten vroeger niet in de Lut zwemmen want daar zaten muskusratten in. Vieze, enge beesten met dolken in hun schedel, krioelend van de bacteriën. Eén zomer mochten we dat wel maar toen scheurde Nico zijn been open aan een onzichtbare onderwatertak en toen mochten we dat weer niet meer. Het was een vervelend opstel om te moeten schrijven, zo begin september. De zomervakantie was naar de haaien omdat Nico zo nodig op die tak moest springen. Plots was veiligheid een prioriteit en dat is helaas nooit meer goed gekomen.  We hebben de rest van de zomer dan maar gespendeerd aan het staren naar Anke haar borsten. Haar huis was perfect gearchitectureerd voor een stomende douche-gluur sessie, ook met behulp van de tuinman en zijn haagbeuken. Eén keer heeft ze ons betrapt, toen Benjamin met een hels kabaal uit de boom viel. Ik wist het toen al, voor mijn plezier hoef ik niet op mijn kameraden te rekenen. Anke sloeg snel een handdoek voor en balde een vuist richting het badkamerraam. Daarna liep ze gillend naar de kamer uit. Een milliseconde daarna vlamde de voordeur open en stoof Anke's vader naar buiten met een hamer in zijn hand. Hij riep een paar namen terwijl hij in zijn vaalgele onderbroek de straat op liep. Hij struikelde over zijn eigen onhandig geplaatste tegels en vloekte als een viking met tourettesyndroom. Overal in de straat gingen lichten aan en spurtten jongetjes weg. Knapen, deugnieten, schorriemorrie. En daar lag mijnheer De Roover, uitschoven over zijn eigen knulligheid en whiskyverslaving. De Roover, meester van het vijfde studiejaar, vader van de stoot van de straat, lijsttrekker voor de Volksunie. 

Mij kon het allemaal geen moer schelen maar de verkiezingen brachten altijd een vreemd sfeertje met zich mee. De ene was tegen de Walen, de andere was tegen de Turken en nog een andere vond dat we allemaal Duits hadden moeten spreken. Er werden borden geplaatst met lelijke koppen waar wij dan snorren en brillen op gingen tekenen. 's Nachts kwam iemand dan de koppen vervangen of gewoon afscheuren of ranzige slogans op schrijven. Ondertussen werden al die borden ondergescheten door moddervette duiven en moest een ex-mijn-Turk dat allemaal komen opkuisen. Het enige interessante aan de verkiezingen destijds waren de stylo's. De CVP reed met een busje de straat in en deelde pennen uit aan de kinderen. Daarna kwam de SP en die gaven ons nog mooiere pennen. Na hen go-kartten de groenen, Agalev, de straat in met hun geitenwollen sokken en deelden ze potloden uit. Niks was gerecycleerd, enkel de beloften. Ze hadden ook allemaal snoep bij, en kauwgom die we onder geen enkel beding mochten inslikken. Kauwgom inslikken was in die tijd dodelijker dan naar tieten loeren of met muskusratten zwemmen. De wereld was een prima plek, zolang je maar héél goed oplette met je snoepgoed. Twee weken later kwam één van die partijen opnieuw met dat busje, dus niet die Agalev-losers, de straat ingereden. Opnieuw brachten ze snoep en chocolade mee maar deze keer met bedankt-briefjes eraan gekleefd. Om het er nog eens goed in te wrijven bij de morrende verliezers, uiteraard. Daarna werd iedereen in de wijk weer vrienden met elkaar en zwierden ze een pasgeboren lam op de barbecue. Ze zopen ze tot dat ze dubbel zo veel volk zagen en besloten dat ze te nu weinig pasgeboren lammetjes hadden. Dus gingen ze op kippenjacht en kwam iedereen om vijf uur 's nachts zijn slaapkamer binnengestrompeld. Dat soort dorp was het ongeveer.

Mijnheer de Roover werd op een dag betrapt toen hij één van de vriendinnen van de pastoor aan het neuken was. In die tijd was er een strikte scheiding van kerk en staat dus dat kon absoluut niet door de beugel, ook niet door die van Anke haar moeder. Het werd de eerste vechtscheiding in de geschiedenis van het dorp. Het huis werd verkocht, Anke werd geprocedeerd, de hond kreeg een spuitje. Mijnheer De Roover werd overgeplaatst naar een dorp in "De Vlaanders" en mevrouw De Roovere, ze had die naam ook niet gekozen, ging samenwonen met haar minnaar. Ook Anke geraakte ervan in de war. Het arme kind is aan lager wal geraakt en heeft haar vader's voetsporen in de politiek gevolgd. Ik heb haar na die woelige periode ook nooit meer gezien. Ze is, net als ik, naar een grote stad verhuisd. Ik vraag me soms af of ze nog ooit aan die kwajongens denkt, die knapen die nog maar pas kennis hadden gemaakt met het begrip "erectie". Die gniffelende snotapen aan wie haar vader seksuele opvoeding moest proberen te geven. Natuurlijk waren die lessen één en al hilariteit en natuurlijk vond Mijnheer de Roover het erg dat hij niet meer met metalen meetlatten op giechelende kinderhandjes mocht slaan. Die disciplineertacktiek werd enkele jaren eerder afgeschaft, waarop alle linkshandigen een zucht van verlichting slaakten. Ik was zelf één van die linkshandige Satanskinderen. Ik voelde de priemende blik van Mijnheer de Rover bij elke letter die ik neerpende. Links was om uw gat mee af te vegen, vond hij. Maar hij mocht niet meer slaan, en ik mocht lekker verder schrijven met mijn linkse poot en stiekem mijn gat afvegen met rechts.

De verkiezingen van vandaag zijn nog steeds een immense energieverspilling, gebakken lucht met een zeer hoge zuurtegraad. Bijna dagelijks vind ik hun propaganda in mijn brievenbus en bijna dagelijks lees ik: "zij hebben dit en wij zullen dat". We krijgen zelfs geen stylo's meer, alleen nog maar dat leesvoer. En dan die koppen langs de kant van de weg. Ze zien eruit als wanted-affiches in Amerikaanse westerns, of als aanplakbiljetten voor bokswedstrijden. Ergens lijkt het me een toffer idee om onze volgende burgemeester door middel van aan kooigevecht te laten kiezen. Laat Beels, De Wever, De Winter, Peeters, Mertens en De Backer het uitvechten op de grote markt en laat het volk gokken, dan is Unibet ook content. Laat het publiek wapens meebrengen, stoelen, verwarmingstoestellen, krukken, schoonmoeders... Maak van de verkiezingen één groot volksfeest, met een schandpaal en rotte tomaten voor de verliezers. En dan geen gezever meer over coalities en dat soort ongein. Wie wint, krijgt Antwerpen voor zes jaar. De anderen moeten op trainingskamp in Congo om zich klaar stomen voor de volgende vechtkiezingen. "Je zou er weer wat van maken", gniffelt mijn vrouw als ze mijn schrijfsel leest. Maar het is ook allemaal zo steriel en braaf en pamperend. Als ik naar die koppen kijk, overal in Vlaanderen, dan zie ik andere dimensies. Dan zie ik verschillende werelden die door elkaar lopen, ook platte. Ik lees hoe fantastisch Antwerpen is en ik lees over vermoorde vrachtwagenchauffeurs en kogelgaten in vitrines. Ik lees hoe groen Antwerpen is en dan zie ik de resultaten van Curieuzeneuzen. 

Straks mogen we allemaal gaan stemmen en daarna mogen we allemaal nog eens gaan stemmen en ondertussen mogen we nog altijd niet in de Lut zwemmen. Niet omwille van de muskusratten of onzichtbare onderwatertakken maar wel omdat er chemisch afval en cocaïne in ronddrijven. Het zou me niet verbazen moest straks een Colombiaanse firma onze waterwegen komen baggeren. Moest ik nu niet in de Lut mogen zwemmen omwille van een strategisch geplaatste waterenergiecentrale, dan had ik dat nog puik gevonden. Binnenkort gaat hier misschien het licht uit omdat er niet genoeg elektriciteit is. Ze noemen dat het "afschakelplan", wat het perfecte woord is voor de sociale toestand in dit land. Gelukkig is er verandering op komst, niet omwille van die smoelen naast de autostrade maar simpelweg omdat alles altijd verandert. Wie de evolutie niet kan volgen, blijft achter en valt dood, daar heeft niemand iets over te zeggen, hoe machtig sommige mensen ook denken te zijn. Laatst zag ik de kop van Anke in een voortuin, ook zij kan de evolutie duidelijk niet volgen. Al die jaren politieke ondergrond hebben haar geen goed gedaan, in ieder geval niet goed genoeg voor een opwindende gluur-sessie. Niet dat het schorriemorrie van vandaag nog kan gluren, daar bestaan tegenwoordig camera's en gas-boetes tegen. De kwajongens zelf zijn ook geëvolueerd. In plaats van in haagbeuken te hangen, swypen ze nu op Tinder. In plaats van snorren op affiches te tekenen, sturen ze dickpics. Dat heet evolutie en daar valt niet aan te ontsnappen.

facebook

While the drones, soundscapes and somwhat funky basslines of 'Aldo' gently float through my speakers, I look back at how all of this started. It was not long ago, a few months perhaps. Ronald had just thrown a wicked release party for his 'Collaborations' album, along with big ambient stars like Dirk Serries, Aidan Baker, Helmut Neidhard and Ashtoreth. That party was saw one of the most impressive gigs this genre had ever seen with all the invited artists jamming together for half an hour. It had a marvellous apotheosis, Ronald standing up, leading the legions of ambient into battle. But, as brilliant and fascinating as that album and that concert were, there was a sense of uneasiness. The "what's next?" question started appearing. I think we all felt that ambient and soundscapes are awesome but can only be stretched to a certain extent before it all starts sounding the same.

I definitely felt that. Misantronics wasn't really going anywhere and neither was its EDM anagram Mint Narcosis. My last album had some neat tunes but everything after that seemed uninspired and out of flow. The only exception was my remix for Distant Fires Burning. That was fun to do, even though it should actually have been a Mint Narcosis remix, with the dance beats and all. Gert loved it and apparently several other people too. From what I heard, 'I Would Move (Misantronics Remix)' is now a favorite for a bunch of DJ's, neat! Yet, still, there was clearly something wrong. It had also been a while since the much loved Antwerp Ambient festivals, organised by Sjaak Overgaauw (Premonition Factory). We all miss those. They were inspiration, mostly. 

One day, Ronald invited me to a Stratosphere concert in The Netherlands. He invited Distant Fires Burning too. The three of us started talking, I was nervous already. I'm not a stage-animal anymore, on the very contrary. There haven't been any Misantronics gigs since years ago. Suddenly, someone in the facebook chatbox uttered the fabulous words: "why don't we do something together?". Synchyse was born, the pieces of the puzzle fell into place. Ronald wanted the cold, eerie electronics of Misantronics and Gert wanted to jam again. So we found a date and a place for our very first rehearsal: Gert's attic studio. During the soundcheck and installment, I played the base-track for what has become 'Aldo' and the strings-wizards added their sound. I also lost a tooth that day, but that's a whole different story.

It was a weird experience, that first rehearsal. There I was with my laptop and my drumpads, joining a duo of massively experienced class-artists. Yet, what surprised me the most, was the fact that they just ate up my contributions. "Play that again", they said, and "that sample fits in very well". Meanwhile, I was simply star-struck and fascinated by their technical knowledge. I was still nervous but at least now that nervousness seemed to go anywhere. We recorded a first version of 'Aldo' that day and played around with a base-track titled '1New'. I think we were all satisfied with the result, even though we also realized that Synchyse still had a long way to go. Today, 'Aldo' has almost doubled in length, contains a strange story that only I know. Today, 'Aldo' heralds the Antwerp Ambient 2.0 scene.

Why 2.0? Well, looking back at all those amazing ambient acts from in and around Antwerp, there is one thing they have in common: they're pretty much all solo acts. On that Stratosphere party, all of them learned that working together is the way of the future. Around that time I also got involved in a second project: Valavond Ensemble, mixing ambient with dark jazz. For now that project is on hold so I can focus fully on Synchyse. I have to learn, experience and absorb our new ways, and 'Aldo' really is just the beginning. We recently had our third rehearsal and there is 'Rembrandt', a dark, mystifying piece of industrially driven drone-ambient. There is 'Drobe', another base-track driving on absolute strangeness. In my head, all is coming together. Up there I have a 45 minutes lasting gig with two talented artists and a freelance sampler.

I don't really know how the other two think about Synchyse but for me it is definitely a fresh start. I use a notebook now. I write down the samples, the base-tracks and the atmospheres for each and every song. I prepare for rehearsals and I listen closely to every bit of advice. I suffer from stage-fear. Gert and Ronald didn't know that until they read this column. But at least now I know that I will not be alone up there. I have two skilled buddies by my side, capable of pushing me and themselves to the next level. Synchyse is coming and Synchyse has a story to tell. We're probably not going to be the next big thing on the billboards, not in this genre, but we will have fun and we will be ready to take on stages everywhere. Synchyse means "bewildering" and that's exactly how I have been feeling these past three jam sessions. 

We will have new music coming up soon while we work towards our debut gig at JazzBlazzt. For now however, have a good listen to that first recording of 'Aldo' and prepare to be bewildered when you hear us play the full live version at a theatre near you. For those who wonder: we have not discussed an album yet, that'll come at a later date, maybe. First we want to become the best possible version of Synchyse, loyal to the band's name. Everything after that will be readable in future columns about my experiences with this band. They do have a writer among them so they will have a diary about them. That's simply how things go in this life. For now, I can only end this column with a very lame joke. For me, Misantronics, Synchyse is Winchyse. I'm very sorry...


Serge

Zelfs vanaf hier kan ik de ontgoocheling in zijn ogen zien. Zijn lichaamshouding verraadt veel. Zijn armen wiegen heen en weer, het alom bekende gebaar voor "ik weet het niet meer". Naast hem wandelt zijn vrouw, een potige trees met een bloemenjurk. Zij weet het eigenlijk ook niet maar zoals steeds probeert zij het gezin in goede banen te leiden, vooral voor de buitenwereld. Ze tikt hem aan en wijst naar hun telg die met gebogen hoofd naast hen schuifelt. De zoon, of dochter, heeft het zwaar, dat weet de vader ook wel.

Hij kijk hem, of haar, aan. Hij kijkt naar de jeansbroek, het gestreepte truitje, de sjaal en het lange haar. Hij kijkt naar de ogen. Diezelfde ogen keken hem ruim twintig jaar geleden voor het eerst aan, bang maar liefdevol. Nu lijken ze leeg, traag tanende sterren aan het genderfirmament. Waarom wilde hij ook zo graag een meisje zijn? Waar heeft hij die onzin nu weer opgevangen? Het spookt in zijn hoofd, waaraan heeft die hard werkende vader dat verdiend?

Hij stapt in zijn auto terwijl moeder en zoon, of dochter, een wandeling maken. Net voor ze om de hoek verdwijnen kijkt hij nog één keer naar de vrucht van zijn zaad. "Ze heeft wel een lekkere kont", denkt hij bij zichzelf. Hij schaamt zich er niet over. Het is waar. Wellicht zal ooit iemand heel gelukkig worden door die kont, maar het is niet de kont die hij gemaakt heeft. De kont die hij gemaakt heeft, stond vol puisten en aan de voorkant zat een piemel. 

Hij zucht en rijdt verder. Het leven van zijn zoon, of dochter, rammelt door zijn hoofd. De eerste stapjes, de eerste woordjes, het eerste vriendje. Zelfs toen dacht hij "fuck", maar hij leerde het aanvaarden. Bovendien viel zoonlief op kranige kerels die goed overweg konden met een grasmachine, een job waar hij zelf een gloeiende hekel aan had. Maar die piemel weg, dat is toch een verdomd ranzig grote stap om te zetten. "Zotte shit", denkt hij, een uitspraak geleend van hun jongste zoon.

Hij rijdt de steenweg op, dan de autostrade. Het begint te regenen. Voor zijn ogen veranderen de druppels in piemels, duizenden, miljoenen. Ze kletteren op zijn dak en spatten uit elkaar op zijn voorruit. Hij schreeuwt, "kutzooi", ook geleend van de jongste. Hij schakelt hoger, racet rond het klaverblad en vlamt weer de autostrade op. Met gierende banden stopt hij aan de kliniek. Hij parkeert en snelt naar buiten, de regen in. Daar staat ze, zijn oudste dochter. Hij pakt haar vast en knuffelt haar. "Zolang je maar niet gaat korfballen".

Ze lachen. Het stopt met regenen.

Is het niet treurig wat er hier zoal gebeurt
Ben je een homo, burgemeester of gewoon gekleurd
Draag je een rokje maar ben je toch een man
Dan is er altijd iemand, die jou niet lijden kan.

Is het niet treurig, dit mooie Belgenland
Al onze leiders, die stinken aangebrand
naar banden met fascisme of handel in de coke
Geen wonder dat Trump zegt, "that country is a joke".

Maaaaaaaaar

Vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Van de grootse boerenlul tot de kleinste koningstelg
Want dan spelen onze Duivels en die doen dat wel goed
Ja, vrijdag vloeit de driekleur in ons zweet en in ons bloed.

Is het niet treurig, die dorre woestenij
Ooit waren daar bomen maar ook dat is voorbij
Nu staat er bijna niets meer en dat is ambetant
Maar nu zien we tenminste elke transmigrant.

Is het niet treurig, al die pedofielen hier
Al die ondergrondse huisjes van plezier
De Sint die zoekt zijn pieten, de kindjes liever niet
En het brein van de bisschop is inmiddels een vergiet.

Maaaaaaaaar

Vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Want dat vloeien de Jupilers, het wordt een groot gezwelg
Het vreten en zuipen dat zit ons in het bloed
Belgen zijn bourgondiërs en dat smaakt ons wel goed.

(accordeon-solo)

Is het niet treurig, dat w'elkaar niet verstaan
Vlamingen en Walen, neen, dat gaat ons niet aan
We wijzen liever vingertjes dan mikken op een doel
Daar staat ook een kerncentrale, een hele oude boel.

Is het niet treurig, we vertrouwen niemand meer
Links niet en rechts niet, dat komt niet goed, nooit meer
Dit kleine landje heeft altijd ruzie met zichzelf
Met voor elke inwoner een politicus of elf.

Maaaaaaaaar

Vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Dan zitten we tesamen op de veldrijders hun velg
Dan kloppen we op het bakkes van de referee
En wie dat hier niet leuk vindt, die snapt ons landje niet

(allemaal)

Ja vrijdag, ja vrijdag zijn we allemaal weer Belg
Van de grootse boerenlul tot de kleinste koningstelg
Vrijdag is het feest want het is genoeg geweest
Vrijdag zijn we Belg en hangen we het beest


​UIT!

Antwerpen is het socio-culturele middelpunt van de wereld. Mode, muziek, film, religie, politiek, diamanten, drugshandel, alles wat een beetje naar cultuur ruikt, wordt hier uitvergroot tot Amerikaanse proporties. Er loopt hier ook een bende bekende Vlamingen rond om u tegen te zeggen. Radja Nainggolan, Lesley-Ann Poppe, Bart De Wever, Tom Barman, Alex Agnew, Veronique De Kock,  Charissa Parassiadis (Slongs Dievanongs), Gert Verhulst ... De lijst Antwerpse BV's lijkt alsmaar groter te worden. Toch kijk ik soms eens melancholisch naar de bekende Antwerpenaren uit het verleden, mensen met een missie, een passie, een doel. Jacob van Liesvelt bracht de eerste Nederlandstalige Bijbelvertaling uit in 1526. In 2018 opent Véronique De Kock een pop-upwinkelje in Wijnegem Shopping Center. Onder keizer Karel V was Antwerpen de belangrijkste en welvarendste handelsstad in Europa benoorden de Alpen, vandaag lijdt een groot deel van de Antwerpse bevolking honger.

Men zegt wel eens, "als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel". In de Scheldestad kan je een gelijkaardig fenomeen zien. Als het brandt in Amerika, rookt het in Antwerpen. Het is wellicht een soort Antwerpse megalomanie, een eeuwenoud karaktertrekje. Zo van "wij zijn beter want wij zijn van Antwerpen". Terwijl onze rappers oproepen tot een betere samenleving, smijt de politiek zich onverwijld in een potje dissen waarvan Eminem en Machine Gun Kelly het schaamrood op de wangen zouden krijgen. Terwijl de politie twee wietrokers arresteert, komt er een schip met zeven ton cocaïne aan in de haven. Op dat gebied is Antwerpen toch nog altijd één van de belangrijkste handelssteden in Europa. Wat zeg ik? Wereldwijd. In Abu Dhabi zegt een prins: "nou, dat was een lekker lijntje". Zijn dienaar antwoordt: "ja, rechtstreeks uit Antwerpen". 

Ik woon in een vrij rustige straat ergens in de rand van Antwerpen. Er wonen hier nogal rijke mensen, zoals mijn Porsche-leasende overburen of de waggelende bankier die thuis zwaar onder de sloef ligt. Volgens de laatste ruzie die ik heb gehoord, laat de bankier zich graag pijpen door buitenlandse bediendes. Het is een cliché, ik weet het, maar eigenlijk is heel Antwerpen een cliché. Sex, drugs en rock 'n roll tieren hier welig, oftewel overspel, drugs en platte boenke-muziek. De stad heeft altijd iets gehad met boenke-muziek, getuige de hele new beat-rage en de steeds infantieler en marginaler wordende technoscene daarna. Gisterenavond reed er een Audi door mijn straat met 'Freed From Desire' van Gala snoeihard door de luidsprekers. Dat was lang geleden, en toch wel een beetje een verademing na al die dreunende rap-beats die tegenwoordig hip schijnen te zijn.

Nee, geef me dan maar de Antwerpse rock- en metalscene. Bands schieten als paddenstoelen uit de grond, sneller zelfs want die paddenstoelen moeten eerst nog door vijftig centimeter Schauvliege-beton. Er zijn hier meer concertzalen dan corrupte politici, en dat wil al wat zeggen. Op dezelfde dag dat Metallica zijn vijf miljardste optreden geeft in het Sportpaleis, kan je in Antwerp Music City naar een wel nog enthousiaste jonge band gaan kijken, of misschien naar Zappa voor Anne Clark en Die Krupps of naar Kid's voor ofwel een stevige portie blues ofwel een donkere wolk stoner doom. Je kan naar een klassiek concert in de prachtige Elizabeth schouwburg of je laten omver rammen door vettige metalcore in Kavka. Je kan je laten meevoeren door zweverige post rock in Trix of lekker donker gaan jazzen in Het Bos. Je kan naar een familievriendelijk festival op Linkeroever of naar een rustgevend ambient avondje in één of andere woonkamer. Alles kan, alles mag.

Soms denk ik dat Antwerpen, meer dan eender welke Belgische stad, echt geen nood heeft aan mensen die de stad in een bepaalde richting willen duwen. Antwerpenaren zijn plantrekkers die liefst gewoon hun eigen ding doen. Onze burgervader waarschuwt dat de drugshandel probeert te infiltreren in de politiek, iets wat de vastgoedsector al jaren doet. Kijk maar naar die lelijke torens op het eilandje. Ja, lelijk. Ze zien eruit als op elkaar gestapelde ghetto-kraakpanden. "Maar ze zijn wel duur, mijnheer", antwoordt dan één of andere gekostumeerde lul. Sommige mensen denken dat "duur" en "mooi" synoniemen zijn. Dat soort mensen wilde ook geen Sinksenfoor meer op de gedempte zuiderdokken. Ze willen daar eigenlijk stiekem helemaal niets, alleen maar hun 4x4 ondingen kunnen parkeren. Dat soort mensen is een gevaarlijk virus dat door de straten van de immer levende stad sluipt, op zoek naar dat laatste beetje nachtlawaai om over te kunnen klagen.

Er woont een bekende Vlaming in mijn straat maar er woont hier een bekende Vlaming in zowat elke straat. Is er toch één straat zonder zanger, politicus, acteur of zakenman, dan woont er wel iemand die zich een BV waant. Bejaarde dames die in een vroeger leven nog eventjes schepen zijn geweest, bijvoorbeeld, of aspirerende shlagerzangeressen zonder enige vorm van charisma, talent of intelligentie. Mijn bekende straatgenoot heeft ooit één single gehad, ergens in de jaren tachtig. Een andere bekende straatgenoot is een fascinerend mooi spelende pianiste op leeftijd. Zij kent me niet, ik ken haar niet maar als ze speelt verandert de wereld in een adembenemend mooie schouwburg. Zij is mijn bekende Vlaming, iemand die iets kan toevoegen aan mijn leven, in tegenstelling tot vele anderen. Binnenkort is ze dood en wordt dit stukje stad een klein beetje stiller. Ik wil niet dat de stad stilvalt, ze gaat al genoeg achteruit.

Ze is er helemaal klaar voor, althans, haar kartonnen bord is beschilderd en haar vleeskleurig topje is uit de droogkast gehaald. Ze is wel een beetje zenuwachtig maar ze moet doorzetten want de wereld moet haar boodschap zien. Propere kleren liggen klaar in de badkamer, want ze heeft gezien wat er met haar Amerikaanse collega is gebeurd. Haar hart bonkt in haar ribbenkast. Iets in haar wil het hele gedoe afblazen maar de adrenaline duwt haar naar de tramhalte. Het is bijna zover, nog even en de hele stad zal ontmaskerd worden, zo denkt Berdien.

Even later staat ze in de winkelstraat. Mensen lopen af en aan. Er wordt geleverd en geopend. Berdien stapt naar de boutique van een vriendin. De jongedames begroeten elkaar. "Weet je het zeker?", vraagt Angelique. "Absoluut", twijfelt Berdien. De vrouwen halen de statieven uit de tassen en installeren de smartphones. Het zijn er twee, eentje voor Facebook live en eentje voor Instagram. "Laat maar weten wanneer je klaar bent, dan druk ik op 'record'". Ook Angelique twijfelt aan het hele gebeuren, maar Berdien is een kunstenares en die mensen denken anders.

Berdien pakt het kartonnen bord, hangt haar jas aan de kapstok en wandelt weer naar buiten, terug naar de plek die ze daarnet had uitgekozen. Het is prachtig weer, het hele plein baadt in de warme ochtendzon. Pendelaars en toeristen schuifelen over de tegels, gevolgd door feestbeesten die een nachtje hebben doorgedaan. De stad wordt wakker, en volgens Berdien zal de stad straks helemààl wakker worden. Ze zal hen een poepje laten ruiken. Vastberaden zet ze het bord neer zodat iedereen de tekst kan zien.

"Doe met me wat je wil".

Ze steekt haar duim op. Angelique drukt op 'opnemen'. De stad gaat live. Eén van de feestgangers kijkt eens vreemd op. "Moest je dat nu zes uur geleden gevraagd hebben...", mompelt hij. Een Chinese toerist neemt een paar foto's alvorens hij wordt afgeleid door een paardenkoets. Een jong koppel wandelt voorbij. Ze rollen eens met hun ogen. Verderop klinkt het gepiep van fietsonderdelen die dringend een smeerbeurt nodig hebben. Berdien krijgt gezelschap van een accordeonist.

Na een uur is de wereld nog niet wakker, dus Berdien volhardt in haar missie. De accordeonist kent twee nummers, één Italiaanse klassieker en een moderne versie ervan. Hij werkt haar op haar zenuwen. Ze voelt een por, dan een hand op haar borst. "Het is begonnen", denkt ze. Een klein meisje knuffelt haar been, haar moeder trekt haar zo snel mogelijk weg. Dan voelt ze de natte neus van een hond tegen haar kuit. Berdien houdt niet van honden, maar deze heeft wel een knap baasje bij.

Langzaam maar zeker loopt het pleintje vol. Mensen komen shoppen in de winkel van Angelique en eten in de bistro ernaast. Een dakloze begint aan zijn dagelijkse bedelronde. Hij trekkebeent van de ene kant van het plein naar de andere tot hij het opgeeft en zich neerzet met zijn bekertje. "Hij zit voor de camera", denkt Berdien terwijl er stevig in haar kont geknepen wordt. Er wordt nog eens geknepen. Deze deed pijn. Ze bijt op haar tanden en zucht. Wat is de wereld toch walgelijk.

Even ontstaat er commotie wanneer een oud vrouwtje van haar fiets tuimelt. Berdien bekijkt het tafereel vanop haar voetstuk. "Slechts twee mensen die haar helpen, wat een schande", denkt ze. Er wordt iets naar haar gegooid, een dennenappel, en nog eentje. Kwajongens wiens moeder te druk bezig is met etalagegluren, vermoedt Berdien. Angelique doet teken. Berdien negeert. Ze wil een boodschap uitdragen. Dan voelt ze nattigheid. Er wordt naar haar gespuwd en iemand duwt haar omver.

Berdien krabbelt recht. Ze doet haar ogen toe en ademt diep in. Ze probeert de rust terug te vinden, de motivatie om dit experiment verder te zetten. Opnieuw gepiep van een fiets en opnieuw nattigheid. Deze keer werd er een fles Evian over haar hoofd geledigd. Weer sluit ze haar ogen. Van achter de etalage van haar winkeltje bekijkt Angelique hoofdschuddend het tafereel. Ze ziet hoe Berdien wordt bepoteld en ze ziet hoe mensen haar proberen te overtuigen om dit belachelijke experiment te stoppen.

De zon trekt weg achter een enorme grijze wolk. Een knarsende fiets houdt halt aan de bedelende dakloze. Een langharige man met oude jeans stapt af. Uit zijn fietstassen haalt hij koffiekoeken, een thermos en harde plastic bekers. Hij hurkt neer naast de dakloze. "Bedankt man", zegt de bedelaar terwijl hij aan de verse koffie ruikt. Berdien heeft kou. Niemand kijkt naar haar. Ook Angelique niet. Het regent dus iedereen windowshopt in de winkels. Binnen is het druk. Angelique heeft een goede dag.

Berdien staat buiten. "Nog even volhouden", spreekt ze zichzelf moed in. Een oude man wandelt het plein op, kijkt naar haar, haalt zijn schouders op en stapt een stunt-winkel binnen. Even later komt hij naar buiten met drie grote paraplu's. Terwijl hij de rode boven zijn hoofd houdt, geeft hij de groene aan de bedelaar. Daarna stapt hij naar de kunstenares. "Hier, anders word je ziek". Berdien negeert, ze volhardt in haar rol als martelaar. Opnieuw haalt de man zijn schouders op.

Verderop wordt er gevochten. Een groepje allochtonen is slaags geraakt met een ander groepje. Er wordt geroepen, er wordt met glazen gegooid. Een jonge Marokkaan, niet ouder dan veertien, spurt langsheen Berdien. Ze ziet de bloeddruppels op de grond vallen. De jongen heeft een glas tegen zijn hoofd gekregen. Het is een lelijke wonde. De man met de koffiekoeken houdt hem tegen. Met vriendelijke maar lichte dwang voert hij de jongen weg, naar het politiekantoor enkele straten verder. Berdien zucht.

Als de zon weer door de wolken breekt, barst ook het openluchtleven weer los. Mensen verlaten de winkels en bistro's met een glimlach op hun gezicht. Berdien is nat, ze heeft kou en iemand heeft een bus ketchup gevonden. Dan ziet ze iemand uit de winkel van Angelique lopen, met de twee statieven in de hand. De man loopt hard weg en Angelique heeft niets door. Berdien roept "stop de dief" maar niemand houdt nog rekening met dat vuile, natte en ietwat marginale wijf op het plein.

Ze loopt naar de winkel om verhaal te halen bij Angelique. De camera's zijn weg, het experiment is voor niks geweest. Amper drie passen ver struikelt ze over een uitstekende tegel. Haar knie bloedt, haar ogen huilen, haar dag is om zeep. De camera's zijn weg. Angelique helpt een klant en Berdien is een hoopje ellende. "Jij kan wel een tas koffie gebruiken". Het is de bedelaar. Hij slaat zijn oude jas om haar heen en lacht zijn drie laatste tanden bloot. "Het is toch ook een walgelijke wereld hé".

"Hoe bent u hier terecht gekomen?", vroeg ze. "De liefde", antwoordde ik kort en professioneel. Voor haar klonk het wellicht heel erg romantisch. "Man volgt de liefde van zijn leven naar een nieuw leven en ontdekt de donkere geheimen van de grote stad". Alsof het platteland geen donkere geheimen kent, vraag maar aan de kinderen die meer op de pastoor lijken dan op hun vader. De realiteit was veel reëler. Na de eerste kus kwam het eerste appartement. Daarna ontplooide zich een volslagen maffe wereld, toch zeker voor een boerendorpsknul die net genoeg op zijn vader lijkt om geen DNA-test aan te vragen.

"En geen interesse meer om terug naar het rustige Hasselt te gaan?" Daar moest ik even over nadenken. Hasselt had me gevormd. In Hasselt was ik ooit landskampioen, niet in het zwemmen zoals mijn niet-gerelateerde naamgenoot, maar wel in het jeugdhandbal. In Hasselt werd ik ook gepest, waarschijnlijk omdat ik kampte met een stevig assertiviteitsprobleem. Sommige mensen zijn transseksueel, ik ben transmetropaal. Ik woonde simpelweg ergens waar ik niet kon gedijen. De liefde was een uitweg, mijn manier om te ontsnappen aan iets waar ik aan ten onder zou gaan: er proberen bij te horen.

"Neen", zei ik, "niet terug naar Hasselt". Als officiële reden gebruikte ik de rijke muzikale ondergrond in deze grootstad. Je kan hier elke dag gaan dansen, gaan headbangen, gaan wegdromen op welklinkende atmosferen.  Dat is verdomd handig voor mijn uit de hand gelopen hobby als muziekrecensent. Vroeger, in mijn slaapkamer, kon ik Pukkelpop vaag horen. Dit jaar heb ik van op mijn balkon genoten van Tomorrowland, Sfinx, Jazz Middelheim, Willrock en De Bollekesfeesten. Daarnet heb ik voor de twaalfde keer dit jaar vuurwerk gezien, vanuit mijn woonkamer. Antwerpen is belachelijk cool, alleen jammer dat het vol Antwerpenaren zit.

Zowat iedereen die niet in Antwerpen woont, vindt de Sinjoren maar een bende omhooggevallen idioten. Maar dat is niet helemaal waar. Er zijn ook veel marginalen, johnny's en marinas, junks, criminelen, afzetters en trutten in Antwerpen. Er zijn allochtonen, wereldsterren, directeuren, politici, hangjongeren, petanque-ouderen, winkeliers, archeologen, kappers, homo's en wielertoeristen, en allemaal hebben ze een bloedhekel aan elkaar. Ekeren haat Deurne, Schoten haat Borgerhout en iedereen haat Brasschaat. Eigenlijk is Antwerpen één groot soap-dorp met een hoger budget, verrassende personages en meer explosies. 

Natuurlijk was het niet allemaal nieuw voor mij. Ik had hier immers al een studiejaar verkloot en diverse uitstapjes naar de Scheldestad leerden me de schoonheid van de metropool kennen. Maar toch, hier wonen was een ander paar mouwen. Er zit me hier toch een bende lafhartige huisjesmelkers om u tegen te zeggen. Sommigen laten liever de boel ontploffen dan iets aan de gasleidingen te doen. Gelukkig zit er ook minstens één goede, en in één van zijn woonkamers besloot ik om deze stad te eren, voor schut te zetten, te liefkozen en uit te lachen. Want ik ben hier beland, voornamelijk omwille van de liefde maar ook omdat Antwerpen de zaligste klotenstad ter wereld is. 

Het doet toch een beetje pijn. Ik ging ooit naar daar om Bauchklang en Archive te ontdekken, om overdonderd te worden door een piepjonge Korn, om Keith Flint van The Prodigy van vlakbij mijn gezicht aan flarden te laten brullen. Ik heb op die weide staan dansen op Underworld, staan genieten van Massive Attack, staan headbangen op Metallica. Nu staat daar een DJ op knopjes te duwen en te babbelen met een andere DJ.

Ze hebben lol, het publiek ook. Het publiek is mooi, jong, wild, losgeslagen. Waarschijnlijk is het publiek ook behoorlijk rijk. Straks klatert 'Kind Van De Duivel' waarschijnlijk door die enorme luidsprekers. Op dezelfde plek waar ik, en velen anderen, ooit onvergetelijke momenten beleefden. Daar waar die blonde perfectie selfies staat te nemen, daar stond ik ooit met tranen in de ogen omdat Nick Cave een legendarische versie van 'The Weeping Song' ten gehore aan het brengen was.

Het doet een beetje pijn, maar ik ben dan ook een oude lul en oude lullen hebben altijd wel ergens pijn. Ooit moesten wij lachen om dat soort muzikale bejaarden, nu staat een puber te roepen "the future is now, old man". Ondertussen fladdert er nog een troep lo-fi soundcloud beats door de luidsprekers, misschien wel dezelfde luidsprekers als die waarop die rare kerel van The Polyphonic Spree stond. Daar zag ik Kurt Cobain voor het eerst. Ik vond er toen al geen hol aan.
​
Ach, ik kan leven met die pijn. Al die jaren muzikaal plezier galmen nog steeds als een soort deugddoende tinnitus in mijn oren. Het voelt alsof mijn eerste lief een nieuwe vriend heeft, iemand jonger, onnozeler en flitsender. Iemand die nog een hele toekomst voor zich heeft. Samen kunnen ze nog wel jaren verder, terwijl ik me gezapig op een wat lokalere weide vestig. Het ga jullie goed, festivaljeugd, Ik hoop dat jullie daar even prachtige momenten mogen beleven als ik destijds, maar doe alsjeblieft iets aan die muzieksmaak van jullie...

Dit stukje schreef ik op 16 augustus, na het zien van live-beelden op facebook. Pukkelpop was weer volop op dreef om de krantenkoppen te halen, niet met een dodelijk onweer maar met een ongeziene reeks polonaises, knoppendraaiers en - godbetert - Willy Sommers. Mauro had de gekooide leeuw losgelaten en plots smolten Pukkelpop en Rimpelrock samen tot één gigantisch volksfeest. Allemaal goed en wel, ware het niet dat oude Pukkelrotten hun schoenzolen stonden op te vreten omdat de hele boel nu meer op een platte kermisfuif leek dan op een alternatief rockfestival.

Volgens de commentaren leek Pukkelpop ineens veel meer op een live versie van de hele Soundcloud rap-scene waar volgekribbelde schoolbankkoppen kwamen zaniken over drugs, bitches en kontgaatjes. Nu ja, die trend is al jaren bezig. Ooit voorspelde Jim Morrison dat mensen meer zouden gaan geven om DJ's dan om bands, en kijk, voor een doorgesnoven junk had Jim wel Nostradamische eigenschappen. Duizenden mensen in Kiewit wierpen zichzelf in de polonaise, ongetwijfeld aangestuurd door dé tophit van het jaar, 'Kind Van De Duivel'. 

Dat ik dat een meedogenloos zeiknummer vind, weet iedereen al. En dat ik heel het DJ-gebeuren op festivals jammer vind, weten de meesten ook al. Allee ja, zelfs in de metal scene is het zover. Goe Vur In Den Otto headlinet meer festivals dan de gemiddelde metalband tegenwoordig, en waarom ook niet? Zo heb je lekker alle goede nummers en hoef je niet een half uur naar album-only rommel te luisteren. Je weet wel, die tussendoortjes tussen 'Enter Sandman' en 'Nothing Else Matters'. 

Wat ik vooral jammer vond was het feit dat een 100% Belgisch exportproduct als AmenRa het moest doen met een halfvolle marquee en met mensen die zichzelf interessant stonden te maken tijdens de rustige passages. "Kan de muziek wat stiller? Wij proberen hier een gesprek te voeren", dat soort slachtafval. Ik heb die ook gezien tijdens Massive Attack op Cactus festival, luid tetterend over de reis naar Mallorca en de strenge veiligheidsnormen die op vliegvelden gelden. Het respect is weg, zo simpel is het. Ooit stonden mensen vooraan het speeksel van Dave Grohl op te vangen, nu staan ze liedjes over Congo te zingen. 

Daarnet kreeg ik een vriendelijk mailtje van DJ Zinobe, een house-DJ die me een beetje enerveerde op de meest recente editie van Willrock. Ik had er een stevige facebook-post aan gespendeerd waarna de DJ vroeg wat er mis was aan zijn set. Al snel drong het tot me door dat ik hier door mijn eigen mand aan het vallen was. Ik vertelde hem dat hij teveel intro's gebruikte en dat hij best een nummer enkele minuten kon laten knallen. Een DJ moet het publiek uit de bol laten gaan en pas dan zijn technische kunsten tonen, net zoals een rockband best enkele snedige riffs uit hun mouw kan toveren en pas dan progressief begint te Dream Theater-pingelen.

Maar plots besefte ik dat DJ Zinobe eigenlijk zowat hetzelfde deed als ik enkele tientallen jaren geleden. Hij probeerde. Hij wil DJ worden, net zoals ik een bekende gitarist wilde worden. En kijk, Zino speelt festivals en dancings plat en ik zit in mijn zetel commentaar te geven op zijn kunsten. Ik las mijn comment opnieuw. Eigenlijk was het een soort chauvinistisch verdedigen van mijn eigen winkel, eentje die gespecialiseerd is in alles wat Zino niet doet: rock, metal, ambient, jazz... 

Ik dacht, "ik ben een vakidioot" en "ik heb geen idee waar de hedendaagse muziekbeleving eigenlijk om draait". Maar de reactie van Zino op mijn bericht verbaasde mij nog meer. In een wereld vol haat, wantrouwen en galspuwerij koos Zino ervoor om eerlijke feedback te vragen, zichzelf vriendelijk voor te stellen en mijn tip mee te nemen naar volgende optredens. Daar zat ik dan, de eeuwig positieve muziekreviewer, verbijsterd door een jonge gast die eigenlijk gewoon liefst zijn eigen pad wil bewandelen.

Ben ik jaloers? Zijn alle analoge muzikanten jaloers op het succes van DJ's? Misschien wel. Anderzijds ben ik iemand die liever met zijn eigen werk op het podium staat dan dat van andere mensen, maar ook dat blijkt gewoon de mening van een enkeling. Er zijn tegenwoordig zelfs coverbandfestivals, waar je naar imitaties van Guns 'N Roses, Queen of Pink Floyd kan gaan kijken. Het origineel doet er steeds minder toe. Dus neen, ik ben niet jaloers, alleen een beetje melancholisch.

En hoe kan het eigenlijk ook anders? Wij, oude rotten in het vak, weten dat muziek alles kan overstijgen, zèlfs de mensen die de muziek maken. De technologie staat bijna ver genoeg om de mens uit de muziek te halen. Er bestaan schijnbaar al 100% door artificiële intelligentie gemaakte tracks, gebaseerd op de maat, tonen en timbre van wereldberoemde tophits. Muziek heeft ons niet nodig, andersom wel. Dio is dood maar tourt nog steeds, leg dat maar eens uit aan de gemiddelde festivalneanderthaler. Nu goed, wellicht zal die neanderthaler er gewoon doorheen lullen, zijn bakkes enkel dichthoudend tijdens het nemen ener selfie.

Ik denk dat we het best gewoon kunnen aanvaarden. Zoals ik ooit droomde op om het podium van Rock Werchter te staan, zo droomt Zino over Tomorrowland. Eerlijk? Ik gun het hem. Ik ga niet kijken want het geheel zal mijn rockhart genadeloos irriteren maar ik zal hem wel horen vanop mijn terras. Hopelijk stuurt hij me dan nog een bericht met een foto van duizenden uitzinnige fans, wild dansend op zijn intro's en op die paar knallende minuten die ik hem heb aangeraden. Ook dan zal ik niet jaloers zijn, ook niet als hij plots een megahit scoort. Zino is een toffe pee, een hard werkende muzikale technicus en een mens met dromen, meer moet dat eigenlijk niet zijn.


​Serge

Sinds een jaar of drie volg ik het Belgische voetbal op de voet. Ik ben erin getuimeld toen een vriend van me vroeg of ik eens zin had om mee te gaan naar een wedstrijd van KAA Gent. Die vraag resulteerde in een dronken feestje waarbij de Buffalo's Club Brugge met 4-1 naar huis stuurden. Het was een plezante namiddag met een groepsgevoel van hetzelfde niveau als een metalfestival. De Club Brugge-supporters vonden er helemaal niets aan maar die moeten niet klagen. Die worden toch om de twee à drie jaar kampioen. Dat is zoals de GB die klaagt dat de Delhaize 50 euro meer winst gemaakt heeft dat jaar. Elke twee à drie jaar is het feest in Brugge, een stad waar de spelersbus amper door de straten kan rijden, gevolgd door boos twitterende fans. Want ja, Club fans zijn altijd of boos of cynisch, maar daarover later meer.

Afgelopen weekend liep de zogenaamde "reguliere competie" af. België heeft namelijk een zeer Belgische voetbalcompetitie met 24 profclubs en zestien miljoen kleine clubs. Die 24 profclubs spelen in 2 competities die mooi evenredig verdeeld zijn in eentje met zestien en eentje met acht ploegen. De eerste van 1B promoveert. De laatste van 1A degradeert. De tweede van 1B speelt mee met play-off twee, in 1A, en kan daar een Europees ticket mee bemachtigen, wat in feite simpelweg nooit gebeurt. In play-off in, eveneens in 1A, worden de punten gehalveerd waarna de acht beste ploegen van het land onderling nog eens een balletje stampen. Daarna verhuist een aantal spelers, trainers en staff naar een andere ploeg en begint het hele zootje opnieuw. Feest.

Maar natuurlijk is heel dat voetbal gewoon één grote business en zijn er maffiapraktijken mee gemoeid. Het blijft tenslotte iets Belgisch, die Jupiler-League. Vraag maar aan de fans van KV Mechelen die ondanks een 2-0 overwinning degraderen. Dat dankzij die gasten uit de Oostkantons, Eupen. Eupen is een stukje Duitsland dat wij gekregen hebben omdat Duitsland ooit stout is geweest en dat moest goedmaken. Eupen, dat enkele jaren eerder Antwerp van de promotie hield, klopte immers Moeskroen met 4-0, een absoluut record voor de Eupenaren. Antwerp zit inmiddels ook in 1A en doet het daar eigenlijk een heel stuk beter dan Eupen, maar goed. Eupen mag dus nog een jaartje in eerste blijven terwijl Mechelen, toch ooit de best geplaatste ploeg uit de provincie Antwerpen, nu tegen "Den Beerschot" mag gaan sjotten. De Mechelenaars zijn er niet blij mee en sommigen vinden zelfs dat het land best zo snel mogelijk splitst.

Het is namelijk zo dat "die stomme moffen van Eupen" gewonnen hebben tegen "die corrupte Walen uit Moeskroen". Moeskroen heeft blijkbaar niet de beste reputatie als het op match-fixing aankomt. Enkele goed gerichte Eupense blowjobs zouden goed geweest zijn voor vier gevallen van slecht verdedigen waardoor een Japanse ex-tweedeklasser held van de dag mocht spelen en een hattrick scoren. Fans schreeuwen dan ook moord en brand, iets wat ze voor mijn part ook wel eens mogen doen voor de sluiting van de kerncentrale van Doel, om maar eens een alternatief te geven. Maar goed, voetbal is oorlog en in oorlogstijden wordt een mens al eens politiek, zo blijkt. Dat mag van mij. Ze doen maar. Ze zijn boos en boos zijn is blijkbaar één van de favoriete bezigheden van voetbalsupporters, vraag dat maar aan de fans van Club Brugge. Daarover later meer. De fans van KV Mechelen lijken ook te vergeten dat een degradatie het gevolg is van 30 wedstrijden en niet van één wedstrijd waar vals gespeeld wordt. 

Hoe komt het toch dat vier goaltjes een mens meer beroeren dan honderd kinderen die omkomen in een bomaanslag in Syrië? Hoe komt het dat een oud-Engels spelletje mensen kan aanzetten tot bruut geweld? Waarom kan zo'n kolkende en competitieve maar vriendschappelijke sfeer in een stadion als dat van KAA Gent of dat van Antwerp niet overal de norm zijn? Dat maakt voetbal zo mooi. Die sfeer, dat lawaai van de gezangen, dat Bengaals vuur, enkel Adolf Hitler kon zijn volk beter opzwepen. Prachtig, maar daar tegenover staan enkele ten zeerste te betreuren gedragingen van zogenaamde fans. Dat is jammer maar volgens sommigen hoort dat nu eenmaal bij. Voetbal is emotie en emoties lopen soms uit de hand, blijkbaar. Ook met dank aan de hoofdsponser van de competitie uiteraard. Jupiler is nu eenmaal verantwoordelijk voor een hele hoop vuistslagen, stampen, verkeersongelukken en gezinsdrama's. Dat is nu eenmaal zo.

KV Mechelen heeft fantastische fans en die fantastische fans voelen zich nu in hun zak gebeten. Het is wel mooi dat dit de liefde voor de club enkel maar versterkt, wat dan weer goed is voor de sfeer in 1B volgend jaar. Niet dat we daar iets van gaan zien op televisie want geen enkele zender heeft interesse in 1B, anders kon ik die matchen wel via één of andere website streamen. In dat opzicht is het trouwens ook jammer dat Beerschot-Wilrijk het heeft moeten afleggen tegen Cercle Brugge. Beerschot-Wilrijk - Antwerp had ongeëvenaarde sensatie opgeleverd, zowel op als naast het veld en doorheen de hele Scheldestad. Nu zitten we waarschijnlijk alweer met een hoop zeikerds opgezadeld. Twee ploegen uit Brugge, dat is niet echt wat we nodig hebben in 1A. 

Wat ik tegen Brugge heb? Wel, Club Brugge is de grootste ploeg van het land. Ze zijn al vijftienduizend keer kampioen geweest en hebben minstens achthonderd bekers in hun kast staan. Dat is zeker niet slecht maar het zorgt blijkbaar wel voor een verandering in fan-mentaliteit. In plaats van te supporteren voor hun team, zijn zij er blijkbaar van overtuigd dat hun team sowieso het beste is en dat elk verlies, elke tegengoal de schuld is van de scheidsrechter, de grensrechter, het veld, de t-shirtbedrukker, hun tante Zulma of van de Walen. Volg Twitter maar eens tijdens een match van Club Brugge en u komt tot dezelfde constatatie. Wat een bende zelfingenomen jankers. Dat geldt trouwens niet voor alle Club Brugge-supporters. Sommigen zijn ok, of zoals ze in het Engels zeggen: "some take their loss like a man." Sommigen zeggen, "dan pakken we de titel volgend jaar wel" en dat is waarschijnlijk ook zo. 

Ik vraag me af of die supporters na het lezen van deze column ook in hun tweetmachine kruipen en me beschuldigen van Gent-supporter te zijn, niks van voetbal te kennen of dat ik gewoon niet weet wat winnen is. Wel, ik ben supporter van iedereen die mooi voetbal brengt en ik volg voornamelijk Gent, Antwerp, Genk en STVV. Gent omdat ik naar enkele toffe matchen ben geweest, Antwerp omdat ik daar woon. Genk en Sint Truiden omdat ik ben opgegroeid tussen die twee plaatsen. Na twee Belgische titels en zes Vlaamse, allemaal in het handbal, heb ik best wel een idee van het concept "winnen". Tot slot: ik ben erin geslaagd om het concept "buitenspel" uit te leggen aan mijn echtgenote, dus fuck you, ik ken wél iets van voetbal. Trouwens, eigenlijk moeten Brugge-supporters zwijgen want ze zijn al lang kampioen. Er moet enkel nog aan een paar formaliteiten voldaan worden. 

Die play-offs zijn stom. Het systeem is ooit ontwikkeld om meer interessante wedstrijden te creeëren en dus meer kijkers te lokken, iets wat het dus eigenlijk tot een financiële constructie maakt. Play-offs hebben bijgevolg niets met voetbal te maken maar alles met de uitperserij waar heel dit land last van heeft. Wat mij betreft mogen ze de play-offs afschaffen en twee eenvoudige competities opstellen. Volgens mij gaat dat ook onze Europese prestaties ten goede komen want geef toe, die zijn echt niet om over naar huis te tweeten de laatste jaren. Hoe dat komt? Die mannen zijn compleet op na zo'n moordend seizoen en dan moeten ze plots tegen Rome, Madrid, Londen en Parijs gaan spelen. Dat is hetzelfde als iemand acht uur per dag op een helpdesk laten werken en hem vragen om dat 's anderendaags opnieuw te doen, en dat voor tig jaren, en dat voor een karig loontje. Daarvan raakt een mens ongetwijfeld uitgeblust.

Dus, laat iedereen minder werken, ook voetballers. Laat ze ook minder verdienen want ze beginnen stilaan qua loon de bonzen van de NMBS en corrupte politici voorbij te steken en dat kan echt niet in dit landje. Steek het daardoor uitgespaarde geld in buurt- en jeugdwerking waarbij de hele stad betrokken raakt met het succes van hun ploeg. In Antwerpen zal dat niet gemakkelijk zijn want die twee stadsploegjes zijn niet zo'n goede vrienden. Daar doet Brugge het dan weer beter in. Cercle en Club spelen in hetzelfde stadion en grazen samen de grasmat kort. In De Wever-stad komt ook één stadion voor beide ploegen maar geen van beide toont interesse, die van de Great Old willen niet op dezelfde bankjes zitten als de Ratten en omgekeerd. Dat stadion komt trouwens bovenop de fundamenten van het fantastische maar helaas morsdood gemaakte Scheld'Apen, wat op zich al een redelijke schande is. Scheld'Apen was een zalige locatie, met een sfeer die in geen enkel stadion mogelijk is, in een prachtige groene omgeving. Nu komt er een stadion-aan-de-Schelde, alsof je de Schelde ziet als je in het stadion zit, alsof die mensen in dat stadion interesse hebben in de Schelde.

Maar goed, dat noemen ze "vooruitgang". En daarbij, wat weet ik er ook van? Ik ben geboren en getogen in Hasselt, waar ook een mooi eerste-klasse stadion staat. Het is een beetje een droevig verhaal, dat ene jaar waarin Hasselt in eerste klasse speelde. Ze deden het niet zo goed en de centen waren snel op maar ze bouwden wel een voor die tijd mooi voetbaltempeltje aan de Ring. Gelukkig is de rest van voetballend België dat al vergeten. "Al een geluk", zou mijn zesjarig neefje zeggen voordat hij weer gaat bouwen aan zijn graafwielbagger. Soms vraag ik me af wat er van die jongen gaat worden. Boudewijn De Groot zong ooit "Als ie maar geen voetballer wordt. Ze schoppen hem misschien halfdood", of ze beschuldigen hem van louche gedrag. Of ze roepen apen-geluiden naar hem. Of ze gooien met bier naar hem. Of ze steken vuurwerkpijlen af in zijn richting. Of ze spugen naar hem. Of ze voeren een raid uit in zijn favoriete café. Of ze steken zijn auto in brand. 

Leuk, dat voetbal.